Hallo

Weldra is het weekend voorbij. Hij is zaterdag vertrokken naar zee en komt vanavond terug..
Voor hij vertrok zijn we samen gaan eten en heb ik gezegd dat hij nu dagen tijd heeft om na te denken. Na te denken over wat hij wil. Hoe hij alles ziet..
Ik kan niet blijven leven met het antwoord 'ik weet het niet'
Nu vanavond komt hij terug.. Ik vermoed dat hij niks zal zeggen erover, dat hij het terug zal ontwijken. EN als ik zal vragen heb je kunnen nadenken, zal zijn antw zijn: geen tijd gehad, ik weet het niet,....
Tenminste dat vermoed ik. Of het zou moeten zijn dat mijn boodschap echt doorgedrongen is, maar dat denk ik niet.
Ik heb me slecht gevoeld dit weekend, beseffend dat het voorbij kan zijn als hij terug komt. Beseffend dat er beslissingen moeten genomen worden, hoe dan ook.

Ergens denk ik dat ik mezelf zal moeten verplichten van weg te gaan. Ik word er niet gelukkiger op en wat jelle schrijft in mijn vorige blog, dat als we verder willen met elkaar dat er dan veel zal moeten gebeuren en veranderen. Dat zal hij niet kunnen denk ik. Hij zal misschien verder willen maar gewoon op zijn manier. Opofferingen en water in de wijn doen kent hij immers niet. Zijn leven zal verder gaan, hij zal zijn plezier gekend hebben en geleefd hebben. Ik niet, ik zal geleefd worden.
Ik geloof, als hij moest bereid zijn van dingen aan te pakken en anders te doen dat we een toekomst hebben, de verschillen tussen ons zijn heus niet onoverkomelijk als er compromissen gesloten worden, maar dat kent hij niet. Een relatie moet werken zonder er iets voor te doen volgens hem, anders zit het verkeerd....

Hoe kan ik mijzelf verplichten? Door dat huis te kopen, door mijn gevoel op nul te zetten en de verkoopsovereenkomst te gaan tekenen. Dan kan ik er niet meer onderuit, dan moet ik weg, ik heb immers een huis gekocht dan... Misschien is dat de enige mogelijkheid voor mij, mezelf verplichten iets te ondernemen.
Ik zei hem: je beseft toch wel als ik dat huis koop dat het dan te laat is om te praten, dat het dan voorbij is..?
Hij zei: waarom? Het is niet omdat je een huis koopt dat het voorbij is.. Je kan het huis nog altijd verhuren...
Wat wil hij nou? Gaat hij maar beslissingen nemen als ik echt op het punt sta weg te gaan?
Gaat hij wachten tot het te laat is? Ik snap hem niet....

Ben bang, voor vanavond,voor volgende week, voor volgende maand, ja zelfs voor volgend jaar.
Ik heb al bij al een goed weekend gehad. Ben naar zee geweest met de hond, naar de markt, lekker uitwaaien...
Maar constant zit hij in men hoofd, constant denk ik 'is het dit nou zonder hem' 'hoe moet ik dit nou alleen?'
En het grappige is dat ik met hem ook alleen ben.... Dus waar zit het verschil nou? ik weet het niet ,ik weet het zelf niet.... ik vraag mij af wat ga je missen? Die lieve woordjes voor 5 min, waarna hij weer gaat brullen en kortaf zijn?
De keren dat hij eens zegt dat ik leuk ben, dat ik speciaal ben..? 1 x op de maand misschien?
De knuffels en de kussen die er zijn als HIJ er zin in heeft?
De sex, waar ik niet meer van geniet? Het lachen met hem, waarbij ik niet echt plezier heb? Ik lach omdat hij het leuk zou vinden, niet omdat ik het zelf leuk vind....

Wat ga ik dan in godsnaam missen..? Kan iemand het mij vertellen?