Hallo! Ben nieuw hier. Ik werd weer onrustig en verdrietig tegen de tijd dat ik naar bed moest, liefdesverdriet! en ben toen wat gaan googelen; kwam ik hier terecht. De verhalen lezende maakte de pijn ietsje minder: hehe! herkenning! Alleen daarvoor al bedankt allemaal.
Ik wil mijn verhaal hier kwijt om het misschien een beetje te kunnen gaan loslaten.
Zo'n 10 dagen geleden heeft mijn vriend/verloofde het uitgemaakt.
Is het bindingsangst of gewoon een enorm egocentrische individualistisch in het leven staande #%#^%& ?? Of houdt ie gewoon niet genoeg van me? ik weet het echt niet meer.
we hebben elkaar 2 jaar geleden leren kennen, het was zoals ze dat noemen liefde op het eerste gezicht. Hij overweldigde mij met zijn liefde; het kon niet uitgesproken genoeg zijn. Hij wilde het niet cool of stoer spelen, nee, gewoon van de daken scheeuwen: "Ik vind jou te gek en met jou wil ik zijn!". ik durfde het bijna niet te geloven. eindelijk een vent bij wie ik niet twijfel of ik genoeg voor hem voel, wow, ik ben echt verliefd en ik wil hem. En hij overduidelijk mij ook! Ik vond het ook eng, zo snel als alles ging, zijn woorden en daden; alles was te mooi om waar te zijn. maar het was waar! Binnen een half jaar had hij een huis gekocht in de stad waar ik woon. We wisten het zeker:met jou, voor altijd. eindelijk, na jaren van wisselende contacten en een immens verlangen naar rust en settelen, ging het gebeuren en met wie: een knappe, intelligente, lieve man, geliefd ook bij iedereen om me heen. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. En iedereen zag het aan ons.
Een half jaar geleden vroeg hij me ten huwelijk, romantisch, op vakantie. Om het daarna weer van de daken te schreeuwen: met haar wil ik oud worden! Met haar wil kinderen, zo snel mogelijk!
We fantaseerden over kinderen, zodra we getrouwd zijn gaan we ervoor.
De voorbereidingen voor de trouwerij schoten niet op. Hij gaf toe: het vragen had hem meer bezig gehouden dan het trouwen zelf, maar goed uiteindelijk kwamen we op gang. Ondertussen wordt ik nog steeds door gefeliciteerd door oude bekenden die horen dat ik ga trouwen.... mijn hyvessite zit er vol mee. Maar....ik ga niet meer trouwen, hij wil niet meer. helemaal niets meer.
Een maand geleden begon het. We kregen ruzie over een situatie met mijn familie en voelden ons niet begrepen door de ander. Ik wil het uitpraten, ervan leren en verder gaan. Hij heeft altijd al de neiging gehad niet op het onderwerp zelf in te gaan, maar zich af te vragen of "we elkaar dan wel gelukkig kunnen maken??" "Of hij wel aan mijn verwachtingen kan voldoen?" Eerder moest hij zelf achteraf altijd toegeven dat hij daarin weleens doorschiet, dan relativeerde hij het weer. Zijn instelling ws altijd dat relaties er zijn om gelukkiger van te worden, niet koste wat het kost bij elkaar blijven. Hij zei ook wel eens "liefste we zien wel hoe ver we komen!" wat ik altijd naar vond om te horen. Als ik hem dit teruggaf, stelde hij me vaak gerust: ik weet heus wel hoe een relatie werkt, het gaat niet altijd vanzelf, soms moet je er hard voor werken, ik loopt heus niet bij de eerste beste dip weg.
Een maand geleden kwam ik bij hem om het conflict uit te praten, nadat ik vond dat ie zich genoeg terug getrokken had. maar ik zag gelijk dat het mis was:hij wist het echt niet meer. Hij haalde er enorme dingen bij: of we wel hetzelfde uit het leven willen halen, of hij mij wel gelukkig kan maken, of we wel dezelfde levensbeschouwing delen?? waar de verbondenheid tussen ons gebleven was?? Of we niet beter konden stoppen voor we elkaar verder ongelukkig maken. Maar.....Ik was helemaal niet ongelukkig!! Hoezo geen verbondenheid, we hebben het toch 95 % van de tijd heel erg fijn samen?? Waar had hij het over??
Maar hij meende het: hij wist echt niet meer of hij er mee door kon gaan. De afgelopen 4 weken wist ik niet wat ik moest doen om hem hier uit te krijgen. Hij wist ook niet hoe hij dat ging doen, wat hij van mij nodig had... niets. er kamen ook steeds meer onderwerpen bij van zijn kant: monogamie: we hadden er weleens over gehad maar nu wist ie dat ie mij er heel erg mee zou kwetsen in de toekomst ?? he waar kwam dit vandaan? dat ik vind dat hij veel te veel drinkt, dat hij last heeft van die wetenschap??
We zijn een weekend weg gegaan samen. Het werd me toen duidelijker hoe individueel hij in het leven staat en hoe angstig hij is dat dat niet samen gaat met je binden aan iemand. Uberhaupt: wat een angst voor het leven zelf! Het weekend was emotioneel. gezellige dingen doen ging me tegen staan, ik dacht bij alles dat het misschien de laatste keer is. Hij kon geen enkele garantie geven hoe het af zou lopen. De 2 weken daarna ging het op en af. Het ene moment belde hij "even" om over ditjes en datjes te kletsen en oja dat ie weer wat licht in zijn hoofd zag en dat ie weer kon relativeren, het komt weer goed. Ik hield mijn hart vast.
Een volgend moment wist hij het alweer niet meer..meestal nadat ik hem confronteerde met gedrag dat ik respectloos vond naar mij toe. dan trok ie zich weer terug, liet niks meer van zich horen en zat ik in bed en overal eigenlijk te huilen, in de angst dat het nu voorbij was. dan kreeg ik weer een smsje; ik mis je, hou van je. Een wanhopige nacht heb ik hem gebeld: Huilen: heb hem gezegd dat ik niet weet of ik dit nog wil; ik begin nu pas te zien waar al signalen voor geweest zijn: je wil wel, maar je laat de achterdeur wagenwijd open, voor het geval het toch te veel moeite kost. Je legt de lat zo hoog, waardoor ik op mijn tenen moet lopen, gedoemd te mislukken zo! Hij schrok hiervan; zei dat hij echt hoopte dat we het gingen redden samen. Het laatste weekend voor hij het uitmaakte vroeg ik of ik weer eens bij hem zal slapen. Hij had net die middag gezegd dat ie eigenlijk ook vond dat we het gewoon goed hebben. ik had wat moeite om hierdoor gerust te zijn, maar goed, ik wilde heel graag weer bij hem in bed liggen..ja natuurlijk, hij had graag dat ik bleef slapen; eerst samen in het cafe, hij houdt lief de hele tijd mijn hand vast. maar toen ik echt naar bed moest; niet mee willen gaan, mij zeggen dat ik toch vast naar huis kan gaan?!! Ben naar mijn eigen huis gegaan en heb m een sms gestuurd hoe kut ik dat vond. 3 dagen geen reactie! uiteindelijk weet ie weer te vertellen dat ie het niet meer weet "we lijken geen goed meer te kunnen doen" . Toen heb ik voorgesteld om dringend te gaan praten over hoe verder. Mijn intentie was hem tijd te gunnen maar wel met een paar afspraken ver hoe met elkaar om te gaan, want ik werd hier knetter gek van. De maandag erop hebben we gepraat. ik vroeg hem mij eerst eens bij te praten hoe hij er nu weer bij zat. Hij begon te praten en binnen een paar minuten vielhet kwartje: hij wil er mee stoppen!
Zijn verklaring: Er is onverwachts een knop in hem omgegaan die zegt dat hij gewoon niet geschikt is voor duurzame relaties! Hij heeft geprobeerd de knop om te zetten, maar alles in hem roept dat hij het niet kan. Nooit niet, met niemand niet. Zijn ideaalbeeld van de perfecte liefdesrelatie, zoals hij acht echt bij gevonden te hebben blijkt niet haalbaar. Hij houdt nog steeds van me en is eigenlijk gewoon graag bij me, maar zal me nooit de veiligheid van een vaste relatie kunnen geven. en daarom kapt hij ermee, helemaal.

we zijn nu een week verder en het is echt over. 6 weken geleden zou ik met hem oud worden en nu is alles anders. Ik vind het leven niks meer aan, alles in mijn lijf doet pijn. ik heb t gevoel in een fucking experiment van hem gezeten te hebben; met haar kan ik het misschien, zij kan mijn eeuwige verlangen naar roes vervullen. dat kon ik niet, en de gedachte dat hij hiervan heeft geleerd en een andere vrouw hier ooit de vruchten van zal plukken, maakt me helemaal gek! Hij blijft bij mij in de buurt wonen, naar mijn stamcafe gaan, met mijn vrienden afspreken. Ik hoop ergens dat ie dan ookecht de rest van zijn leven alleen blijft en zich helemaal kapot zuipt of zoiets, en tegelijkertijd..
was ik zo opgelucht toen ik hoorde dat ie niet van plan was terug te verhuizen. Dan zou ie ineens weg zijn, een bordje te koop voor de woning die de onze zou worden, en hij ver weg, alsof hij nooit het belangrijkste in mijn leven was geweest.

Lang verhaal, sorry voor wie ik ermee verveeld heb. Wie het wel gelezen heeft; reageer gerust.
Ik voel me toch een beetje beter nu even. bedankt. ik denk dat ik zowaar maar eens gaan slapen nu.