Ik ben nieuw op dit forum, maar ik ben nu bij vlagen echt compleet radeloze man.

Mijn leven staat sinds het overlijden van mijn vader in 2006 echt op zijn kop. Ik was toen net vijftien en heb zo'n vreselijk moeilijke zoektocht vanaf dat moment gehad. Zijn overleden, een daarna ingewikkelde thuissituatie met mijn moeders nieuwe partner (veel ruzies e.d.), een studie die ik koos vanwege een droom en niet omdat ik hem leuk vond. Daarna een afstudeerstage en baan die me echt een aantal jaar van mijn leven hebben gekost.

Vanaf vorig jaar juli heb ik een vrouw leren kennen bij het salsa dansen, dat ik toen nog veel deed. Wat begon als een pleziertje met haar, werd al snel meer. Toen zij doorkreeg wat mijn heftige psychische problemen waren, is ze erg voor me gaan zorgen en heel erg betrokken geweest. Ik vond het lastig om te bepalen wat ik met haar wilde en onze relatie was eigenlijk heel wisselend. Uiteindelijk ben ik vier maanden opgenomen geweest, waarbij haar steun echt geweldig was.

Na mijn opname veranderde de situatie ineens sterk. Ik viel in een gat na mijn opname en in die tijd begon zij meer afstand te nemen. In zoverre dat ik dat niet begreep, de uitleg miste, en ik gefrustreerd raakte en ook boos werd. Waarom deed ze dit? Na veel twijfels door mijn eigen proces, wilde ik juist graag met haar gaan bouwen en in plaats daarvan werd er alleen afgebroken. Op een bepaald moment, nadat er tussen ons best wat gebeurd was, besloot ze dat we "niet meer zo intiem als voorheen konden zijn, maar we elkaar wel konden blijven zien".

Die discussie is nu behoorlijk wat tijd doorgegaan. Ik wilde graag een relatie, zij wilde weer vriendschap met me. Volgens mij niet omdat ik per se verkeerd ben dat ze het uitmaakte, maar dat zij zelf mentaal totaal ingestort is vanwege wat zijzelf in haar leven heeft meegemaakt. En dat ze me gunt dat ik ook vooral om mezelf focus nu. Ze heeft me gezegd dat ze deze keuze had gemaakt, ongeacht wie het was geweest. Vanuit mijn eigen hechtingsproblematiek ben ik me aan haar vast gaan klampen, uit angst haar te verliezen. Wat ik uiteindelijk nu dus ook heb meegemaakt, omdat het echt uit is, nadat we het toch nog geprobeerd hadden.

Nu weet ik dat ze heel graag onze vriendschap vast wil houden, juist omdat we elkaar daarin veel te bieden hadden. Met de kennis van nu dat ik een onveilig gehecht ben (en ik heb ooit met haar mijn vermoeden besproken dat het bij haar misschien ook zo is), zie ik in dat een relatie sowieso niet werkt nu. Sterker nog, zij wil niet eens, dus hoe dan? Zolang we niet van onszelf houden, kan dat onmogelijk van een ander. En we houden allebei niet van onszelf, dat maakt het zo ingewikkeld.

Maar...hoe ga ik hiermee om?! Enerzijds denk ik: "Oké mooi, relatie nu dus even niet, wil ik zelf eigenlijk ook niet. Dus misschien kunnen we vriendschap hebben, want ons contact was voor mij erg fijn?" Anderzijds: "Na een intense en intieme relatie nu ineens vriendschappelijk afstandelijk doen, wil ik dat wel? Want eigenlijk wil ik met haar kunnen knuffelen en intiem zijn." Dat ze het uitgemaakt heeft, heeft vooral te maken met haar traumatische levenservaringen, zegt ze zelf. Ze gooide er laatst uit nu even helemaal klaar te zijn met mannen. Juist door wat ze in relaties heeft meegemaakt en ik denk ook door dingen ik heb gedaan, of die in het contact met mij gebeurd zijn.

Ik heb er zo'n pijn van, dat iemand om wie ik echt heel erg veel geef en van wie ik houd zegt dat het hebben van een relatie nu gewoon niet kan. Dat ze doorgaat zonder mij. En dat ik in zak en as zit, hopend dat het misschien toch nog goed komt, omdat ik echt heel erg graag bij haar was en ben. Ook al geeft ze aan dat het er nu niet inzit en ook niet weet of dat in de toekomst nog goed komt. Boosheid, verdriet, angst, paniek en wanhoop. Ik wilde dit niet en ondanks dat ik tegen haar gezegd heb dat ik er nog steeds in geloof, zegt zij dat het niet kan. Ze wil gewoon niet meer, misschien niet per se om mij, maar dat vind ik zo moeilijk! We houden dan juist weer wel van elkaar, ze zegt dat haar gevoelens voor mij ook echt nog niet weg zijn en ze er zelf ook veel pijn en verdriet van heeft. Dat ze nu vooral vanuit haar verstand handelt, doet wat het beste is, omdat haar gevoel iets totaal anders zegt.

Maar wat moet ik nu dan? Ik wil haar graag in mijn leven en denk ook dat een relatie van mijn kant niet mogelijk is. Aan de andere kant zit ik wel met mijn gevoelens voor haar, die zij dus ook nog heeft voor mij (als ik het afgelopen zondag niet compleet verziekt heb). We moeten allebei aan onszelf werken, sterker worden en houden van onszelf. Het lukt me alleen niet om haar los te laten, ook omdat zij zegt me niet kwijt te willen (als vriend dan wel). Maar dat is zo'n doekje voor het bloeden, hoewel de situatie dermate complex is dat ik niet eens weet of ik boos erom kan zijn. Misschien dat het juist de drempel verlaagt voor ons beiden in het contact en het dus ook weer leuk kan worden. Dat we elkaar terug kunnen vinden of misschien elkaar opnieuw kunnen ontdekken.

Het is zo'n rotsituatie naast ook nog eens de pijnlijke leegte die ik in mezelf voel, het niet weten welke kant ik met mijn leven op wil en kortgeleden een verhuizing achter de rug. Juist nu hoopte ik met haar te kunnen bouwen, ik mis haar. Ik ben klaar met al die pijn!

Is er iemand die met mij hierin wil delen?