Hey iedereen!!

Gisteren voelde ik me in één woord gewoon echt enorm K*T.
Ik wist niet wat te doen met mezelf, ik wou geen rust maar wou ook geen lawaai rond me. Ik wist het gewoon even niet meer. Ik ben vroeg in m'n bedje gekropen, zo rond 21.00.. Ik lag aan dingen te denken die lange tijd mijn verstand niet meer gepasseerd zijn.
Ineens barstte ik in tranen uit. Ik dacht terug aan de laatste mail die m'n ex me had gestuurd met zijn antwoorden, denkende hoe de rest maandenlang hem de raad gaf om het met me gedaan te maken. En ineens kwam het in me op dat het niet de eerste keer was dat mensen me weg wilden.

In drie jaar tijd hebben drie verschillende groepen mensen die totaal niets met elkaar te maken, drie groepen van mensen die elkaar niet kennen, hebben me willen opzetten tegen drie verschillende mensen. Drie jaar geleden mensen van mijn klas me willen opzetten tegen m'n eigen nicht, ze wilden mij weg en mijn nicht in hun groepje vrienden. We zaten samen in de klas, zo halfweg het jaar probeerden een groep mensen ons tegen elkaar op te zetten, dit is hen gelukkig niet gelukt.

Het volgende jaar zat ik in een andere klas, heb daar een hele goede vriendin aan overgehouden. We maakten veel plezier en ineens terug halfweg het jaar probeerden een andere groep mensen ons uit elkaar te krijgen, ze wilden die vriendin in hun groepje vrienden en mij wilden ze weg. Dit is hen niet gelukt en ik ben nog steeds goed bevriend met die ene vriendin.

Het jaar daarop, naja, dat verhaal ken je wel. Die oude vriendengroep van me begon me uit te sluiten en mijn ex bleef bij hen gaan.

En dan ineens overviel het me: In drie jaar tijd, drie verschillende groepen mensen, elk wilden ze me wegjagen.. Wat voor een verschrikkelijk erg mens moet ik zijn dat niemand me in zijn vriendengroep wil. Dat ik diegene elke keer opnieuw moet zijn dat moet opkrassen.. Ik kan dus wel zeggen dat ik me gisteren dus echt niet goed voelde, dat mijn zelfzekerheid even ENORM onder het vriespunt zat..

Stond deze ochtend op met een heel zwaar gevoel. Net alsof er een olifant de hele nacht op mij had gezeten en net voor ik wakker werd van me afging. Ik slenterde naar de badkamer, nam een bad wat me normaal opkikkert maar deze keer hielp het echt niet. Ik dobberde wat rond, kon m'n gedachten maar niet op een rijtje zetten. Ik ging naar mijn bureau, zette m'n computer op, keek mijn mail na en bij wonder zag ik ineens dat ik een mailtje had gekregen dat ging over zelfvertrouwen. Ik las het mailtje en daarin stond wel iets in dat me enorm geholpen heeft.

Waarom geven sommige mensen jou een negatief gevoel, waarom halen ze je naar beneden, waarom maken sommige mensen jou onzelfzeker?
Mensen geven jou mensen een negatief gevoel als ze het gevoel hebben dat je boven hen staat, uit jaloersheid dat jij iets hebt wat zij niet hebben. Om dit te compenseren halen ze jou naar beneden, omdat ze zelf de weg naar boven niet kennen.

BAMN, back to reality.. In plaats van mezelf ook naar beneden te halen en negatief te denken, draaide ik het deze ochtend om. Zoals ik hierboven al gezegd had ging ik slapen met het gevoel:

Wat voor een verschrikkelijk erg mens moet ik zijn dat niemand me in zijn vriendengroep wil. Dat ik diegene elke keer opnieuw moet zijn dat moet opkrassen..

Na het negatief denken om te draaien dacht ik deze ochtend dit:

Wat voor een fantastisch mens moet ik wel niet zijn dat anderen jaloers op me zijn (en niet bedoelende in een groot ego hebben).. Als ik erover na dacht, het eerste jaar wilden ze m'n nicht tegen me opzetten. Ik en mijn nicht hebben een hele sterke band. Onze familie heeft een hele sterke band. Als ik terugdenk aan de verhalen dat die bepaalde groep mensen deed over hun familie was het niet veel goeds: Slechte band met ouders, geen contact met familie, gescheiden ouders, enz.. Dus als ik het omdraai denk ik dat ze jaloers waren op de band die ik in m'n nicht hebben met elkaar..

Twee verschillende groepen hebben me proberen tegen vrienden op te zetten. Het eerste jaar tegen een vriendin.. We waren echt zot als we bij elkaar waren. Altijd lachen, de stomste spelletjes met elkaar spelen zoals een balletje van zilverpapier de tafel heen en weer rollen of gooien.. De anderen keken toe van: OMG, jullie zijn 20 jaar, doe niet zo kinderachtig.. En zelf deden ze verhalen hoe ze ruzie maakten met anderen, hoorden we hoe ze roddels vertelden over de rest.. Dit was ook zo in de derde groep, waar ze hebben meegeholpen mij en mijn ex uit elkaar te halen... Roddels, zich beter voelen dan de rest, en niets anders dan jaloers zijn op de band die ik met mijn ex had. Eén van die "vrienden" was een meisje die zelf een vriendje had, maar stapelverliefd was op mijn ex.. Ik en m'n ex, die in hetzelfde wereldje leefden, die elkaar al met één blik begrepen, dat begrepen zij niet.. Zij moesten opscheppen van hoe ze andere mensen de grond in boorden, hoe ze vertelden hoe ze boven iemand anders stonden om anderen angst in te jagen (ze dachten hiermee "respect" te winnen), en ik mijn ex, twee handen op één buik, een soort vriendschap die maar zelden plaatsvindt.. Dat hadden ze niet, ondanks hun "respect".. En wat zij niet hadden, mocht niemand hebben..

Dus vergeet niet, lieve mensen, als je ex of anderen je in de grond willen boren, luister er niet naar.. Ze willen je enkel naar beneden halen, omdat ze zelf de weg naar boven niet kennen, omdat jij hebt wat zij niet hebben.. Wees trots op jezelf, hoe moeilijk deze tijd ook is.

...Gelukkig zijn is en blijft nog steeds het beste wraakmiddel...

Vandaag ook naar de film: The Lord of the Rings - fellowship of the ring, gekeken en daar bleef ook weer een stukje van in m'n hoofd hangen:

Frodo: I wish the ring had never come te me. I wish none of this had happened.
Gandalf: So do all who live to see such times, but that is not for them to decide. All we have to decide is what to do with the time that is given to us.