Hallo LDVD-ers,

De laatste keer dat ik hier iets schreef is alweer een poos geleden. Ik weet nog hoe het opluchten mijn woorden op dit digitale papier te "kalken". Nouja. Ben weer eens in een situatie terecht gekomen, waarbij dit forum mij wellicht weer een uitlaatklep biedt. Ik hoop dat jullie weer eens van repliek kunnen dienen

De keer dat ik mij tot dit forum wende liep mijn toenmalige relatie van een aantal jaren stuk. Dit is inmiddels 3 jaar geleden. Ik mijn ogen toen het meisje van mijn dromen, waar ik oud mee zou worden, kinderen mee zou krijgen en lang en gelukkig zou leven . De extreem korte samenvatting is dat ze na onze relatie van ruim 4 jaar na 3 weken een ander had, de wereld rond vloog om leuke dingen te doen en ik in zak en as achter bleef. Compleet gebroken.

Lang heeft het geduurd voordat ik weer eens "mijzelf" was en gevoelens voor iemand kon krijgen, ik durfde niet, voelde me niet goed genoeg en dacht dat een relatie voor mij niet was weggelegd. Ik ging daten, leerde nieuwe mensen kennen, kocht een huis, en bouwde een "nieuw" leven op. Nieuwe bekende werden goede vrienden. Ik durfde weer eens gevoelens voor iemand te krijgen, maar een nieuwe relatie.......dat vond ik toch maar eng.

tot......

In de overgang van 2013 naar 2014 ik een meisje leerde kennen. Een meisje dat mij bij de arm greep, mij meenam....mij spontaan zoende en over mij kletste tegen haar collega's en vriendinnen. Ze had een nieuw iemand leren kennen, een leuke jongen, een spontane gast. Ik voelde mij overdonderd, vereerd, ineens weer aantrekkelijk en "goed"........maar.........ik was niet verliefd op dit meisje! een "snelle" relatie ontstond en na 4 weken over en weer afspreken waren wij een stelletje. We kwamen bij elkaar over de vloer en zowel zij als ik stelde elkaar voor aan de familie. Ergens voelde het wel goed, maar ik twijfelde en twijfelde en twijfelde en twijfelde nog eens, maar ging door. Is dit wel het meisje waar ik de rest van mijn leven mee wilde delen? Ik had geen vlinders, had geen behoefte om haar spontaan op de dag te verassen en onze levens verschilde ook best wel, al zaten we qua gedachten veel op 1 lijn. Er waren wat zaken die me stoorde. 'ik ging op vakantie en appte pas laat terug volgens haar' 'ze was koppig op de meest gekke momenten' en ze 'verwachten zaken van mij, die ik niet kon waarmaken'. Uiteindelijk, na 4 maanden gingen we het gesprek aan (op beide ons initiatief) vlak voor we een weekende weg zouden gaan. Laten we er maar mee stoppen was de conclusie. Onze wegen scheiden. De eerste 2 weken waren vervelend, maar ik was er niet kapot van.

Enkele maanden gedurende de zomer spraken we elkaar zo af en toe. Een berichtje, soms een afspraak en soms met een vriendengroep wat leuks doen. Ik leerde haar op een andere manier kennen. Ze gaf aan dat ze een klote periode had gehad, dat ze zichzelf had leren kennen en dat ze zich ten opzichte van mij ook soms wel "shit" had gedragen. We gingen "daten". deden meer leuke dingen, spraken meer naar elkaar uit tot het moment dat we afspraken om het weer eens "voor de echt" te gaan proberen. Ik bemerkte dat mijn gebrek aan gevoelens verdween en begon oprechte gevoelens te ontwikkelen. Ik voelde me prettig bij haar, vertrouwd en we deelde veel emotionele zaken. Er werden weer plannen gemaakt om een weekende weg te gaan etc. (al sprak ze uit dat ze nog altijd niet helemaal lekker in har vel zat, maar dat er veel vooruitgang was).

Na een aantal weken met regelmaat leuke dingen gedaan te hebben, ik die eindelijk met mijn gevoelens de goede kant op ging en weer vertrouwen kreeg in de situatie ontstond er ineens een compleet ander scenario. Na een gezellige zondagavond was het ineens kil en koud. Berichtjes werden heel kort af beantwoord, vragen werden ontweken en telefoontjes werden weggedrukt. Op mijn vraag of er iets aan de had was reageerde ze kortaf: Er werden weer aannames en verwachtingen gecreëerd en daar hield ze niet van. (we waren alweer 2 maanden aan het daten, kwamen bij elkaar over de vloer en ik had haar inmiddels al weer 2x meegenomen naar mijn ouders). Ik die weken bemerkte ik niet aan haar, afin. Na 2 weken een spel van korte berichten en koude antwoorden hakte ik de knoop door (een persoonlijk gesprek stond ze niet voor open, reageerde ze koppig op dat het niets zou oplossen want ik begreep haar niet). Via een bericht heb ik haar uiteindelijk laten weten dat ik van die situatie niet gelukkiger werd en zij reageerde op alles dat ze het daar mee eens was, het beter was als we gewoon vrienden zouden zijn en dat ze nu tijd voor zichzelf nodig had. Ze zat toch echt niet lekker in haar vel.

In de weken die daar op volgde zagen we elkaar alleen als er andere vrienden bij waren. Soms nam ik het initiatief om haar mee te vragen (je moet de deur uit, ga wat gezelligs doen etc.) en soms waaide ze spontaan aan. We spraken elkaar tijdens deze avonden en dat was op een normale maar toch "vreemde" manier.

Om dit lange verhaal korter te maken. Uiteindelijk bleek dat ze na een aantal weken met een jongen was gaan daten en nu, 4 maanden later zit ze in (in mijn ogen) de meest gelukkige relatie ooit.

Toen ik na een aantal weken wist dat ze in een relatie zat (wij waren alweer 2 maanden "klaar" met elkaar) heb ik haar "geconfronteerd" met het feit dat ik het niet heel netjes vond hoe ze mij behandeld had. Weglopen, kortaf reageren, geen gesprek aan willen gaan en alleen maar roepen hoe slecht het met haar ging en hoeveel tijd ze voor zichzelf nodig had.
Ik voelde me slecht! en als reactie kreeg ik slechts antwoorden als: ik kon er toen niet 100% voor gaan, je bent super leuk, je verdient beter en ik had je nooit willen kwetsen. Voor mij de meest cliché en gemakkelijkste antwoorden uit "het boekje" totaal onoprecht en met een communicatie en uitstraling van 'kunnen we dit a.u.b. snel afronden want ik heb wat beters te doen'

Jullie kunnen je voorstellen hoe ik me voel?

Ik heb lang geleden echt ldvd uit een lange relatie verwerkt, maar dit is alsof die wond weer flink is opengetrokken.