Bah! Wat een pijn. Afgelopen vrijdag kwam ze niet binnen met het doel om te stoppen met me, maar het gebeurde toch. Ik zag namelijk in haar ogen dat het niet goed zat en ze wist het, ik kijk dwars door haar heen. Ze moest wel open kaart spelen: ze bleef toch twijfelen. Ze wilde het heel graag, maar haar gevoel zei dat ze bang was dat ze niet genoeg van mij hield. Probeer dat maar eens te begrijpen, als man, waar dit soort woorden (die vrouwen vaak niet specifiek kunnen uitleggen) me laten zoeken naar wat het dan precies was. Van september tot aan kerst was het namelijk precies wel goed: ze zei tegen haar wereld dat ze niet meer geloofde dat het nog kon. Vlinders in haar buik. Ze was verliefd en zag in mij dat het anderhalf jaar na haar breuk en verscheidene dates en scharrels later het gebeurde. Ze was zo zeker van haar zaak dat ik met sinterklaas mee mocht naar haar familie. Daar kreeg ik de welkom-in-de-familie-deurmat. Een warm onthaal, dat zeker. Spannend voor mij, maar ik was blij met zulke aandacht, die ik jaren niet gekend had. Vervolgens vroeg ze me mee op de familiewintersport. Oei. Superleuk idee, maar misschien best indrukwekkend? Daar zou voor gezorgd worden: een eigen appartement naast die van de familie en als we wilden, konden we gewoon ook ons eigen gangetje gaan. Ik dus mee, in januari. Hoewel, tijdens de kerstvakantie kwam haar eerste vraagteken bij mij... ik had eerlijk verteld dat ik moeite had met vriendschappen. Ze hadden me teleurgesteld en wilde geen actief contact zoeken. Ze vertaalde dat dat ik alle sociale contacten uit de weg wilde gaan. Hoe moet dat in de toekomst dan, met haar vrienden? Zo dacht ze... en dat bleek ze vaker toen nadat ik besloten had dat ik eindelijk open en eerlijk kon zijn over mezelf. Zonder zorgen haar vertrouwen in mijn grootste angsten. Dat bleek verkeerd uit te pakken: Ze zag eerst een enthousiaste, leuke jongen. Vanaf toen zag ze mogelijke problemen in de toekomst.

Ik heb haar kennen nadat mijn ex (reeds 1,5 jaar terug al) had gezegd dat het definitief voorbij was. We probeerden nog in die tijd om elkaar te vinden, maar dat lukte maar half. We bleven hangen in bekendheid, niet los willen laten maar er ook niet echt meer voor willen gaan. Ze woonde al niet meer bij mij. Deze zomer was dat voorbij. Op dat moment een opluchting, want we wisten dat het niet meer kon. Daarom ging ik gauw weer daten. Beetje plezier maken. Leuke dingen doen. Nog niets serieus. Maar toen ontmoette ik deze dame. Ze bleek heel anders te zijn dan mijn ex. Eigenlijk precies wat ik aantrekkelijk vond. Ik ging nonchalant met haar daten, zonder me druk te maken over of het echt stand zou houden. Van elkaar genieten. Maar ik vond haar al gauw zo leuk, dat ik opeens nadacht over of dat echt toekomst zou hebben. Ik wilde dat inderdaad, maar ik voelde dat ik mijn oude verhaal nog niet had afgesloten. Mijn ex haar meubels stonden na 1,5 nog deels bij mij. Het was een half-open-lijntje geweest al die tijd. Eind oktober gebeurde het: mijn ex kondigde aan dat -hoewel we eerder soort van hadden geconcludeerd dat het voorbij was- ze nu al haar spullen wilde halen en onze gezamenlijke spullen wilde verdelen. En het contact verbreken. Dat sloeg in als een bom die ik niet zag aankomen, aangezien ik inmiddels een leuke tijd met de nieuwe vlam. Dat ging niet goed samen. Het maakte enorm veel indruk op mij. Ik heb alles eerlijk verteld aan mijn nieuwe vlam, en ze steunde mij! Ze vond het wel naar dat dit zo'n indruk op mij maakte en dat het mijn ex was die dat veroorzaakte. Ze wilde namelijk zelf mijn aandacht. Ik wilde het ook graag geven en dat lukte me dan ook. In de weken die daarna volgde was ik blij dat het ene verhaal definitief voorbij was en ik wilde mijn nieuwe relatie echt laten werken. Haar enthousiasme om mee te komen naar haar familie en alle andere dingen, brachten me enorm dicht bij haar. Maar ik voelde ergens dat het wel heel snel ging. Ik had geen tijd om te andere definitieve breuk goed te verwerken. Ik had nooit stilgestaan bij het idee dat ik van mijn fouten moest leren. Ik had in mijn oude relatie een tijd lang mezelf beperkt gevoeld. Ik sloeg dicht omdat ik mijn gevoelens niet bij haar kwijt kon. Bij deze meid kon ik dat wel. Wat gebeurde er: ik bevroor. Een reactie uit mijn oude leven, in het leven van nu. Niet goed! Ze was zo verliefd op me, dat ze dit accepteerde en zag als hoe ik ben. Ik ben zo niet, ik was zo geworden en ik bleef het nog steeds doen. Ik was nog herstellende en was nog niet klaar om mezelf te zijn. Ik wilde het wel heel graag. Helaas... ik kon het niet goed onder woorden brengen en zij vond het okay. Tot de kerst...

Met de kerstvakantie brachten we meer tijd door omdat we beiden vrij waren. Ook zij had een intens jaar. Relatiebreuk, nieuw huis gezocht, zelf haar plekje gevonden, eigen bedrijf in een maatschap. Teveel hooi op haar vork genomen om een paar extra benodigde centen te verdienen, gevlucht van eenzaamheid na de breuk door heel veel leuke dingen te doen en met vrienden op stap te gaan. En toen kwam ik. Ook zei had veel te vertellen, zo bleek. Veel zorgen en dingen die "een beetje dwars zaten". Niets om je zorgen over te maken, want ze was vrolijk. Schijn bedriegt. Ze wilde dat het nu "perfect" moest gaan. Leuke jongen, hét juiste gevoel, lekker sociaal met haar vrienden en familie. Ze dacht dat ik het was. Tot ze steeds meer besefte dat ook niet perfect was en hoewel leuk, ook mijn problemen had. Ik dacht dat communicatie de sleutel zou zijn. Dus we vertelden veel aan elkaar. Dat kende ik niet van mijn ex. Ik besefte me niet dat ik mezelf een beetje in toom moest houden. Veel wat ik vertelde moet haar hebben laten schrikken.

Wintersport kwam. Vijf dagen lang ging het prima. Haar familie was warm en verwelkomend. Ik voelde echter dat we veel tijd met hun doorbrachten en niet echt met z'n tweetjes. Ik paste mij aan aan een groep mensen die ik eigenlijk helemaal niet goed kende en ik werd stiller en stiller. Het is lastig om mee te praten over "weet je nog die ene vakantie met neef x...". Zij trok ook heel erg naar haar familie. Logisch. Maar ook omdat ze schrok van mij, bleek achteraf. Wilde ze wel zijn met iemand die stil werd bij haar familie? Op woensdag vroeg ik om even alleen te skiën. Ik was overprikkeld. Dat vond ze okay, maar ik was niet gezellig. Op donderdag voelde ik me daardoor beter. Blij dat ik het gezegd had dat ik me niet zo lekker voelde die dag. Zij was echter heel afstandelijk. In de middag trok ik het uiteindelijk uit haar: ze twijfelde over haar gevoelens voor mij en wist niet of we een toekomst hadden. Ik wist niet hoe ik nog de rest van de week bij haar familie kon zijn. Ik stelde voor om mijn spullen te pakken en naar huis te gaan. Twee uur later reed ik alleen naar huis. Een ongelooflijk pijnlijke ervaring. Mijn droom spatte uiteen. Dit was nooit mijn bedoeling. Ik een maand daarvoor besloten dat ZIJ het voor mij was. En zij, die me had toegelaten tot haar leven, dumpte me midden op de piste? De dagen die volgden waren de slechtste van mijn leven. Ze zou op zondag langskomen. Maar waarvoor? Spullen ophalen? Spijt en goedmaken? Definitief einde? Ik heb geen oog dichtgedaan. Zij reed met haar zus mee naar huis en kwam naar mij. Alles uitgepraat, maar haar gevoel bleek wisselvallig. Soms voelde ze alles en dan was daar weer die twijfel. Ze wilde graag maar die gevoelens... die zaten in de weg. We besloten dat zij wat ruimte zou krijgen. Een week later belde ze me... ze wilde dat ik langskwam. Doodeng. Maar ik zag weer passie in haar ogen. In de ochtend was die weer weg. Weer twijfel. De woensdag daarna was ik jarig. Ze wilde voor mij koken. Ze kwam en weer zo fijn. Ze wilde de zaterdag weer met mij zijn. Weer een fantastische avond. Ze praatte weer over de toekomst. Ze zei dat ze me echt wel begreep over wat er gebeurd was. Ze vond het mooi dat ik ook weer met die vrienden afsprak en ik met een professional wilde praten over dingen die me maakten zoals ik ben, mijn neiging tot stil worden in gezelschappen... ik pakte dat op, voor mijzelf voornamelijk, omdat dit nodig was na het afsluiten van mijn vorige relatie en waar ik niet aan toegekomen was door dit nieuwe avontuur. Ze vond dat mooi en aantrekkelijk. Echter, de afgelopen week werd ze weer stiller. Tot inderdaad vrijdag kwam en ze niet langer kon twijfelen. Het deed mij ook zeer: ik voelde die week al aan dat haar twijfel de overhand nam. Ze verborg het, maar ik merkte het aan mijn water. Ze zei dat ze heel de tijd aan me dacht en het graag wilde, maar dat ze nog steeds bang was dat ze niet genoeg voor mij voelde. En dat was het dan: het was voorbij. Alleen zo kon ze verder. Met twee benen erin of er met twee benen uit. Niet met één erin en één eruit. En ik moest me niet vergissen: ze weet niet wat ze wil. Ze weet niet of ze echt wil stoppen met mij, aan d'r zelf moet werken, of een ander wil. Ze voelde echt wat voor mij, want anders was niet voor mij gevallen en dacht ze elke dag aan mij. Maar ze weet het nu niet en kan nu niets. De ruimte die we elkaar gaven na de wintersport heeft mij in elk geval laten zien dat ik onverwerkt zeer heb, maar ook die aan wil gaan en weer mezelf wil worden. Leuk, maar voor happy met mezelf en op twee benen staand. Emotioneel zelfstandig. Helaas mag dat niet samen met haar in een relatie. Toch heb ik dit inzicht gewonnen. En daar dank ik haar voor. Ook zij raad ik aan om te kijken wat het nu is. Is het haar stress, angst en onzekerheid die haar niet dichter bij mij kon brengen? Of is het echt zo dat ze niet die gevoelens (meer) heeft? Alleen door een complete breuk zal ze dat moeten gaan uitvinden. Ze wil graag contact houden. Ik weet niet wat goed is. Ik heb gezegd dat het okay is. Logisch, want ik wil haar niet kwijt, maar ik moet wel, want ik wil niet (meer) dat ze terugkomt. Ik wil fris opnieuw beginnen als we er samen klaar voor zijn. De pijn zit er echt: ik ben haar kwijt. En ik weet niet of we een kans krijgen om elkaar te vinden. Door alles wat ze zegt en doet vermoed ik namelijk dat ze nog niet klaar met me is. Aan de andere kant is haar uitleg dat ze niet zeker is of ze genoeg voor mij voelt ook mogelijk een zachte manier om me te vertellen dat ze op zoek is naar ware liefde en dat ze dat -ook helaas voor haar- niet in mij vindt. Een stuk onzekerheid is gelukkig weg doordat het pitje op een nog lagere stand is komen te staan, zo mogelijk ook uit. Onzekerheid over 1 voet in de relatie en 1 eruit is killing. Nu heb ik ldvd... ik moet nu mezelf weer oprichten. Openstaande ellende uit mijn oude relatie verwerken en aanpakken. Dat een plaats gaan geven en weer volledig alleen durven en kunnen leven. Daarna zien wat er komt. Of de nieuwe vlam nog een rol gaat spelen is alles behalve zeker. We moeten de toekomst maar zien als een kans.

Oftewel. Jammer dat ik haar te vroeg ben tegengekomen vanuit de liefde... Fijn dat ze voorbij is gekomen om mijn ogen te openen om mezelf weer te durven zijn, na een hele lange relatie die me heeft doen laten veranderen in negatieve zin.
Ik denk echt dat deze meid enorm goed bij me past. Ik hoop er niet op (hopen is voor mij vaker uitgestelde teleurstelling gebleken), maar het zou een wens zijn dat ik haar opnieuw kan ontmoeten, als twee wijzere mensen, met wie weet opnieuw die vonk die er toen ook was. En zo niet, dan hoop ik dat zij het wel vindt elders én dat ik zo'n fijn persoon ook in iemand anders kan vinden. Want hoe fijn het ook zal zijn om goed alleen te kunnen zijn: ik ben 38 en ik wil nog altijd graag "de volgende stap" zetten... ook daarin zal ik vrede moeten gaan sluiten met mezelf.

Voor nu: ruimte voor verdriet, rust, regelmaat, lief voor mezelf en langzaam aan stappen zetten richting stabiliteit. Wish me luck. En niet teveel muurtjes die me beschermen van pijn, maar weten dat er ooit weer ruimte komt voor liefde. Is toch het allermooiste wat ik te geven heb