Ik blijf het apart vinden hoe het ldvd zich uit bij me, ik heb me daar nu de hele avond over zitten verwonderen. Ik denk altijd rationeel, weining emoties laten blijken in m'n leven. Kon het tot nu weinig begrijpen als mensen psychische problemen hebben of ff een dipje mee maken. Altijd nuchter, nooit problemen. Maar einde relatie betekent nu het ontdekken van m'n nieuwe ikke. Vandaag weer...

Ze heeft niks van zich laten horen sinds ze me verlaten heeft. Aan de ene kant vind ik dat prettig, want ik heb mezelf opgelegd haar te vergeten door geen contact meer te hebben. Aan de andere kant is het onprettig om te ervaren dat iemand alle interesse in je is verloren na 4 jaar samenwonen (al zal dat heus niet het geval zijn, roept u maar "zij heeft het ook moeilijk"). Maar vandaag ging de telefoon over en ik had al helemaal niet verwacht dat ze ooit zou bellen. Toch, 2 maanden lang heb ik in m'n hoofd dit moment voor mezelf besproken, echt al duizenden keren. Wat zou ik doen als ze belt, wat zou ik zeggen... En de telefoon gaat over, ik zie haar naam in de display... en m'n hand begint zo ontzettend te trillen. Ik wordt helemaal warm van binnen, begin te zweten (op het werk, ja leuk!) en wordt lekker rood in m'n gezicht. Wat een emoties in die minuten, ik kan het nog steeds niet geloven. Niet opgenomen verder... En een uurtje later was ik weer redelijk normaal. Wat het hart al niet allemaal teweeg kan brengen in een mens.