Hoi help

Ik begrijp je situatie perfect. Mijn vriend is onlangs vertrokken. We waren al 3,5 jaar samen en woonden gedurende meer dan een jaar samen.
Ik loop zo'n beetje met dezelfde vragen rond, alleen wil ik niet meer dat het goed komt. Het is niet de eerste keer dat we uit mekaar gaan en telkens we terug bij mekaar kwamen, was het probleem hetzelfde.
Ik ben me er dus terdege van bewust dat dit voor het beste is, hij had een EQ van 0, totaal geen empathie voor mijn gevoelens en ik voelde me emotioneel volledig tekort gedaan.
Toch verbaast het me dat ondanks alles zo pijnlijk is en dat ik er zo onder lijd.
Hij is teruggegaan naar zijn ouders, hij heeft dus nu zo goed als geen verplichtingen meer en ik blijf hier achter met de financiële en andere verplichtingen en sta er nu moederziel alleen voor.
Het is waarschijnlijk normaal dat je zo'n pijn voelt, per slot van rekening geef je je in een relatie en als het niet werkt, dan gaan we allemaal op zoek naar een reden. Waarom is het zus gegaan, waarom zo? Had ik iets kunnen doen om het toch te doen werken? Wat, wanneer, hoe? Volgens mij een normaal rouwproces. Mijn verwerkingsproces is meestal als volgt, ik maak eerst een fase door van verdriet, pijn, mezelf in vraag stellen, angst, de tweede fase is er een van woede en de uiteindelijke fase is er één van onverschilligheid.
Maar het blijft moeilijk. Ik heb mij nu geabonneerd op een soort van datingsite, gewoon om in contact te blijven met mensen en te kunnen praten over wat dan ook. Ik probeer veel te fietsen en te wandelen, dat heeft een therapeutisch effect en voor de rest heb ik een aantal problemen bij mij ontdekt waar ik nu professionele hulp voor ga zoeken.

Misschien helpt je dit, maar uiteindelijk moeten we allemaal zelf zoeken wat ons het meeste helpt.
Groetjes
Anoniempje2

Laat álles er maar even zijn: verdriet, verwarring, boosheid, hoop en alles wat er nog meer te voelen valt. Laat het over je heen komen, maar vermijd contact, hoe moeilijk ook.

Heel veel sterkte