6 jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn vriendin,
we moesten huis en haard verlaten, omdat we beide uit een andere relatie kwamen. Een en ander ging niet even netjes, En we raakten alles kwijt. In die moeilijke tijd, hadden we elkaar een klein logeer adresje en een enorme liefde voor elkaar. Het koste ons een jaar knokken om ons beide leven op de rit te zetten, maar naar een jaar van vele verhuizingen en inspanningen, woonde we dicht bij elkaar beide in een leuke woongroep. Onze liefde werd sterker, en na 3 jaar wist ik dat deze vrouw voor mij mijn laatste zou zijn. Ik vroeg haar of ze met me wilde gaan samenwonen. dit was voor mij een hele stap, omdat ik nogal hecht aan mijn vrijheid. en dat wilde ze graag. Het kosten ons nog een jaar om het ideale huis te vinden. Zelf werkte ik in de bouw, dus we zochten een oud romantisch huisje, in een mooie omgevind in de buurt van Utrecht. Met tuin en potentie zal ik maar zeggen. Na 1 jaar begonnen de problemen. Ze vertelde me dat ze ongelukkkig was. Ze zij dat het niets me mij te maken had, maar dat ze zelf op onderzoek uit moest. Ik moest afwachten. Dat onderzoek wat ze deed, vond blijikbaar plaats op de bank. Want in het jaar wat volgde, zag ik de vrouw waarvan ik hield elke avond somber rond half tien in slaap vallen. Alle spontaniteit verdween uit onze relatie. en in plaats van goede communicatie, kon ik enkel maar harder mijn best doen om het huis leuk te maken. Uiteindelijk nadat ze met een vriendin op vakantie ging, vertelde ze me dat het over was, en nooit meer goed zou komen. Onze relatie is uitgegaan als een nachtkaars. Stilletjes, onvolwassen, en uit mijn handen geglipt. Ik zoek naar mijn fouten, ik zoek naar iets wat ik anders had moeten doen, maar ik ben compleet onmachtig geweest om haar gelukkig te maken.
En nu na 2 weken blijft na het verdriet en de boosheid enkel de stilte over van een klein dorpje waar ik nu woon. En waar ik mijn liefje mis.