Mijn naam is Christa en ik ben een chronisch gedumpte. Niet helemaal zo pakkend als de opening van een AA meeting maar toch waar.

Het is nu drie dagen geleden dat de persoon met wie ik mijn leven wilde gaan delen mij heeft laten gaan. Acht maanden kenden we elkaar. Twee maanden daarvan hebben we samengewoond. Ik durf voor ons beide te zeggen dat de eerste zes maanden een soort hemel op aarde waren. Alle kriebels, de verliefdheid. Het was alles wat er over de roze wolk wordt beweert en meer.

Nadat we gingen samenwonen gebeurden er een aantal zaken. Hij verloor zijn werk. Stopte met roken en we kregen spanningen. Steeds meer. Ik leek ineens een kopie van mijn slechte ik incl het zeuren en zeiken om niks, waarvan ik weet dat er meer vrouwen goed in zijn. Op een nacht gaf hij aan het niet meer te willen.

Hij hield van me maar het was te veel geworden. De relatie was te snel en we waren te verschillend op te veel vlakken.

Het voelde alsof alle bussen uit de stad spontaan hun ronde over mijn lijf gemaakt hadden. Gebroken. De volgende ochtend was hij weg. Na een woeste stalkpoging van anderhalf dag kreeg ik te horen dat het beter was zo... daarna een stilte alsof hij nooit bestaan heeft.

Mijn ex en ik verschillen inderdaad maar is dat een reden om het uit te maken? Er was wel een groot leeftijdverschil tussen ons. hij was 26 ik 32. Dit was zijn eerste relatie die zo 'volwassen' was zoals hij het noemde.

Ik doe nu al dagenlang niets anders dan wensen/hopen/bidden dat hij zich bedenkt en terugkomt. Ik heb er een ware mantra van gemaakt!

Wat als de liefde echt over is.. wat als de liefde simpelweg niet bestaat?