Gisteren moest ik werken op een feestje. Rond 3u 's nachts, toen het feestje afgelopen was, komen nog 3 mensen binnen. M'n baas zegt hen dat er niets meer geserveerd wordt en ze vertrekken weer. Ik hoor de deur opengaan en kijk nog snel even wie het was. Paniek! Mijn ex! (Werkt ook in de horeca, hij had net het café gesloten) Hij keek naar me terwijl hij verderwandelde. Ik kon hem nog net zien, door de donkere glazen ruit. Ik stond er met open mond te staren. Vastgenageld...hij blijkbaar ook een beetje.
Voor ik het besef, merk ik dat m'n voeten me naar buiten dragen, mijn ex achterna. Na -wat voor mij als een eeuwigheid aanvoelde- in elkaars ogen te kijken begon ik te lachen. Ik vroeg hem hoe het was en wat hij zo allemaal deed. Hij vroeg me wat ik na m'n werk nog deed. Ik had nog maar 5 minuten werk, en ik vroeg of hij wilde wachten en nog iets gaan drinken. Zo gezegd zo gedaan. Ik had al wat pintjes gedronken, dus het babbelen ging vlotjes. We hebben wat grapjes gemaakt en gelachen met bepaalde dingen van vroeger. Alles was behoorlijk luchtig en "fun". We hebben hartelijk gelachen om het feit dat hij 10kg verdikt was, en ik 10kg kwijt was. Tegen het eind van ons pintje hadden we het toch wat over ons. Ik zei hem dat ik me terug goed begon te voelen alleen, en dat ik weer kantjes aan mezelf ontdekte die ik vergeten was door het piekeren tijdens onze relatie. Heb hem ook verteld dat deze weg die ik afleg sinds onze breuk heel leervol was, en dat ik af en toe versteld heb gestaan van mezelf. Dit alles heb ik hem verteld met een grote glimlach alsof ik de gelukkigste persoon op aarde was. (zou dat te maken hebben met die pintjes...? )
Toen we buiten kwamen en afscheid gingen nemen hebben we nog wat doorgepraat. Ik kon het niet laten om te vragen of hij gelukkig was. Zijn antwoord was: soms wel, soms niet. Direct daarna vroeg ik of hij gelukkig was met zijn nieuwe vriendin. Geen idee zegt hij, maar ik kan weg wanneer ik wil. Ik vond het al vreemd, want vanaf ik hem zie, vergeet ik soms dat hij een vriendin heeft, alsof ze er helemaal niet meer toe doet als we naar elkaar kijken...en blijkbaar is het zo. Hij heeft zich verontschuldigd voor de pijn die hij me heeft gedaan en alles wat gebeurd was. Toen ik hem stilletjes toefluisterde dat ik hem toch nog een beetje miste, zei hij dat hij me ook miste en me nog graag zag. Na al die twijfel en tegenslag had ik zin om in huilen uit te barsten bij dat goede nieuws. Maar ik hield me kranig en, na enkele knuffels gingen we elk onze weg.
Ik krijg plots een berichtje: "De tranen rollen over m'n gezicht terwijl ik fiets, alsof de regen nog niet nat genoeg is. Hoe kan iets zo simpel toch zo moeilijk zijn?" Ik heb hem dan gebeld, en gezegd dat huilen niet nodig is, want we wisten allebei dat hij de juiste keuze heeft gemaakt om uit elkaar te gaan, en dat onze ogen op deze manier eindelijk eens zouden opengaan, dat we nu pas zouden beseffen wat fout is gelopen. Ik vroeg hem terloops of hij zin had om later deze week of volgende week nog eens iets te doen samen. Hij antwoordde ja, en dat het hem enorm veel plezier zou doen om me nog eens te zien!

Deze morgen werd ik wakker en draaide me met een grote zucht terug om, klaar voor de huilbui. En ineens herinnerde ik me dat het ECHT gebeurd was, en dat het dus geen droom was!
Ik heb altijd hoop gehad, en heb het nog steeds. We zien wel hoe het loopt, maar ondertussen voel ik me prima, en heb alweer zin in alle dingen waartoe ik mezelf niet kon brengen de laatste tijd. Ik zie weer het nut in van veel dingen. Heb het gevoel dat de wereld terug openstaat voor me.
Ik blijf zoveel mogelijk met m'n voeten op de grond, en besef dat ik hem nog niet terug heb, of misschien ook nooit terug zal hebben, maar het gevoel nadat ik hoorde dat ik WEL nog veel voor hem betekende was onbeschrijfelijk nadat ik me zo afgedankt heb gevoeld de laatste 2 maanden.