een half jaar geleden is mijn relatie van een jaar uit gegaan. zoveel gevoelens.
ik en hij waren tegenpolen, andere interesses, de communicatie verliep ook niet zo soepel. wel was er veel liefde naar elkaar toe en het was spannend. we hebben contact gehouden. af en toe smste hij mij tussendoor en sprak mij continue aan op msn. na die tijd kwamen we elkaar tegen en was er weer spanning, zoenen en knuffelen. dit is een half jaar zo door gegaan die spanning tussen ons.. al die tijd dacht ik.. misschien komt het nog wel goed. rustig aan. 3 weken geleden kwam ik hem weer tegen. zoenen, knuffelen, en hij pakt op een gegeven moment mijn hand (waarom?) een zoen en toen zijn we beiden naar ons eigen huis gegaan. ieeeedere keer wanneer we elkaar dus tegen komen gaat dit zo. en zij hij. ik vind het moeilijk, want ik geef veel om je. KUS. en dat ie me soms mist.
een dag later, hij spreekt mij aan op het msn.. een leuk gesprek.

een week later.. ik kijk op zijn msn.. een aantal foto's van hem en een ander, wat dat betekend.
ik voel mij erg door de war. na gvd alles.

heb hem een paar dagen later een sms gestuurd, dat hij maar wat heeft gedaan met mij. niet hele leuke dingen erin gezet.. en dat ik hem niet meer hoef te zien. t doet steeds pijn en verdriet. dat realiseert ie zich niet.

nu mis ik hem. de spanning. alles.

ik zit eraan te denken om hem toe te voegen op msn (dat kan hij niet zien) om te kijken wat er in die naam staat en welke foto erop staat.

of over een aantal weken een berichtje te sturen op verjaardag, en gelijk vragen hoe het in de liefde is.. en dan zo kort mogelijk.

of trots hebben, niks doen, zie maar of hij mij dus echt mist en echt mij geeft dat ie zelf maar contact opneemt.

ik kan er op beide manieren achter komen..

maar ik wil niet wachten.. DOORGAAN.. waarom is dat nu zo lastig.

gevoel overheerst mn verstand nu pff even.