Ware Liefde vs. Verstand

afbeelding van Remelie

Drie dagen geleden heb ik het uitgemaakt. Ik ben bijna 2 jaar samengeweest met mijn vriend. Ik heb het gevoel alsof mijn hart uit mijn lijf is gerukt, want ik houd van hem. Ik houd ontzettend veel en diep van hem! En hij ook van mij! Hele pure liefde. Geen getrek of geduw, geen eisen. Gewoon houden van zoals je bent.

Ik lijk wel gek. Vind je iemand die intens lief, eerlijk, onvoorwaardelijk van je houdt, erg grappig, super intelligent, heerlijk knuffelt, zeer creatief, hoog emotioneel IQ, over alles kunnen praten, nooit kwaad wordt, altijd behulpzaam, nooit lui, fantastisch kunnen koken etc etc en maak je het uit! Hij voldoet gewoon aan mijn droomlijstje wat ik altijd had.

Goed iedereen die dit leest, snapt dat dit niet het hele verhaal is. Mijn vriend komt uit het niet-Europese buitenland, is kunstenaar en nog niet helemaal afgestudeerd. Daarnaast is hij 15 jaar ouder. Het komt erop neer dat er een hele kleine kans is dat hij in Nederland mag blijven. Daarnaast kan hij haast zichzelf niet onderhouden. Als hij nou begin 20 was zoals ik, dan heb je je leven lang nog om alles op te bouwen. Maar nu? En ik wil toch een huisje, boompje, beestje, kindjes misschien zelfs. Ik wilde nooit kinderen tot ik hem ontmoette. Zijn kinderen zouden geweldig zijn als ze maar een beetje op hem leken.

Het probleem is dat ik ook niet in een positie verkeer om het financiele plaatje op te lossen. Hij is ook niet erg gelukkig hier. Hij wordt als een soort derderangs burger behandeld. Ik heb voor hem nooit geweten hoeveel verkapte discriminatie er in dit land is. Hij is verder iemand die met de dag leeft. Die intens wil genieten van het leven. Dat wil ik ook wel, maar ik ben toch meer planmatig. Als je een huis wilt,zal je daar toch bepaalde dingen voor moeten opgeven. Toch een baan moeten zoeken die goed betaald. Ik denk ook al aan zaken als pensioen enzo. Dat vind hij maar vreemd. In zijn land is het ook meer met de dag leven, omdat het er politiek en financieel nog maar kort stabiel is. Ik zou ook niet met hem mee willen emigreren, omdat ik erg gehecht ben aan Nederland. Die onzekerheid dat hij elk moment weg zou kunnen gaan vreet aan mij.

Ik kon er gewoon niet meer tegen. Al die onrust, alle problemen om hem heen. Ook al heeft het niets met hemzelf te maken. Ik hou zo ontzettend veel van hem, maar ik werd er helemaal gek van.

Ik voel me alleen zo ontzettend rot, omdat ik niet wist dat dit bestond. Dat je zo'n intense diepe liefde kan hebben, met iemand die als persoon zo fantastisch is, maar dat het dan niet werkt om omgevingsfactoren.

Ik weet ook nog steeds niet of ik stom ben dat ik het uitgemaakt heb. Of ik nu de rest van mijn leven alleen blijf of dat ik maar een gewoon, saai iemand kies die wel een goeie baan heeft. Dat is toch verschrikkelijk? Dat je een financiele stabiele situatie verkiest boven zo'n diepe liefde, zo'n schat van een man?

Ik heb het 1,5 jaar geprobeerd, maar ik kan het gewoon niet. De financiele onzekerheid, niets kunnen plannen. Niets kunnen opbouwen. Ik ben zo niet opgevoed, en mijn brein werkt zo niet. Ik ben zo verschrikkelijk depressief geworden. We konden ook zelfs geen woonruimte vinden samen. Ook al is hij een supervriend, toch is dit mijn meest rotte jaar geweest.

Hij is mijn eerste liefde en ik weet ook niet of die liefde ooit uitdooft. Ik vind liefde maar een complete ramp als het zo moet. Hiervoor leefde ik op een 0 niveau. Met hem ++ of --. Nu ---. Klinkt 0 nog altijd beter. Ziehier het analytisch, intellectueel brein.

Ik lijk wel in een literaire roman verzeild geraakt, waarin ik die hoofdpersoon is, die niemand begrijpt. Die ware liefde afwijst, om redenen die in een romantisch verhaal niet te begrijpen zijn. Maar redenen die zo echt zijn in het werkelijke leven.

Maar toch zit die droom in mijn brein. Ons samen in een mooi huisje, tuintje. Ik rouw om het kind wat we nooit krijgen. Ik rouw om alle toekomstdromen. Ik rouw om de vele projecten die we niet meer samen maken.

Uiteraard gedroeg hij zich wederom perfect toen ik het uitmaakte. Dat hij het begrijpt, dat ik mijn eigen weg moet zoeken, dat ik volwassen moet worden. Hij heeft mij ook zo lief getroost en geknuffeld, maar was tegelijk ontzettend kapot en moest huilen. Dat is ook zo erg. Ik heb de persoon waarvan ik het meest houd, ontzettend veel pijn gedaan. Dat kan toch niet? Ik moet geluk en liefde in zijn leven brengen. Niet dit!

Het lijkt wel of hij te vroeg in mijn leven is gekomen en ik te laat in zijn leven.

Goed misschien dat iemand hier iets van snapt, of juist niet. Ik hoor graag wat commentaar of tips.

afbeelding van roel32

Be4ste Remelie, ik vind dat

Beste Remelie, ik vind dat je je hele leven laat beheersen door dollartekens en financien, kom uit die gedachtengang en geef het een kans. Natuurlijk zijn financieen ook erg belangrijk, maar bij jou lijkt het erop alsof het je hele leven is gaan beheersen, wordt je echt niet gelukkig van hoor.

En welk land bedoel je met "niet-europees" buitenland?

groetjes roel

afbeelding van kitty78

ik snap je heel goed hoor,

ik snap je heel goed hoor, en ik denk niet dat het puur om de dollartekens gaat zoals roel zegt...
je wilt uiteindelijk toch iets van huisje boompje beestje op gaan bouwen.. en als het vooruitzicht is dat dat heel lang kan gaan duren, of dat het er misschien wel nooit van komt...
moeilijke keuze dan hoor.. vind het een beetje bot om te zeggen dat iemand dan dollartekens in de ogen heeft..

ik kan je geen raad geven of je er goed aan gedaan hebt of niet..
denk wel dat het goed is op dit moment... je zag geen uitweg meer.. nu ben je ook erg verdrietig.. misschien zeg je over een tijdje; "ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt" en ga je verder met je leventje, kom je misschien wel iemand anders tegen die je ook gelukkig kan maken...
maar het kan ook zo zijn, dat je er juist nu achter komt, dat hij toch de ware is, dat je ondanks alle problemen wilt vechten voor een toekomst samen met hem... denk dat je op dat moment meer kracht hebt en verder komt, dan als je op deze manier ver was gegaan..

tijd zal het leren.. en de komende tijd zal ook moeilijk zijn.. maar het komt goed hoor.. daar moet je altijd in blijven geloven.. wat anderen ook zeggen, volg je eigen gevoel

Happiness is the best revenge

afbeelding van Freespirit

Hoi Remelie,Probeer het

Hoi Remelie,

Probeer het eens van de andere kant te bekijken... Jij hebt ervaren wat vele nooit zullen ervaren, en jij hebt daarbij een hele goede lijdraad meegekregen om te vergelijken hoe je behandeld dient te worden en hoe iemand die echt verliefd is zich behoort te gedragen.
Je bent nu voor jou gevoel met de'top' geconfronteerd, en dat is altijd moeilijk om daar afscheid van te moeten nemen. Je hebt denk ik een juiste beslissing genomen en alles in een goed perspectief gezien. Je geeft nu iets op, maar je hebt er wel ontzettend veel voor terug gehad wat van heel veel waarde kan zijn in je verdere toekomst.
Nu heb je de beslissiingen genomen van jou kant uit en je overwegingen, die heel realistisch zijn...misschien had je later voor de beslissing komen te staan dat het niets kon worden vanwege het leeftijds of cultuurverschil. Nu maakt je dat niet veel uit, maar geloof me, soms kan dat een verschrikkelijk nekkenbreker zijn, en dan verdwijnt al het mooie wat je nu nog hebt om aan terug te denken.
Koester daarom alles wat je hebt mogen ervaren met deze man, en beslis voor jezelf dat je nooit met minder genoegen moet nemen. Je hebt je zeer geliefd gevoeld, en gaf dat ook terug...Bedenk dat je je hele leven nog voor je hebt en nog veel liefdesescapade`s zal meemaken...hou vast aan je ervaringen en er zal zeker iemand op je pad komen die wel het hele plaatje voor jou compleet kan maken, heb daar vertrouwen in...Dit verdriet zal over gaan, maar de mooie herinneringen blijven...bouw daar op verder...

Een warme groet, Free Spirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

afbeelding van Six

planmatig versus dag bij dag

Hay Remelie,

Wil allereerst even aangeven dat je erg volwassen over komt, als je begin 20 jaar bent. Dus dat je ook wel een volwassen visie hebt en de dingen zelf goed in kunt schatten en daarnaast wel de info zoekt die je moet hebben om een beslisisng te maken die juist is voor jezelf. Ik zou zeggen vetrouw daar op.

De analytische kijk en de scheiding verstand en gevoel herken ik wel, en hiermee denk ik ook de theoretische/idelistiche visie van hoe liefde er uit ziet. Ik heb nu ook net geleerd dat er bij liefde in praktijk andere dingen komen kijken die mede bepalen of een liefde slaagt.

Ik had met mijn vriend een onverklaarbaar groot gevoel wat bleef, terwijl de de relatie niet werkte. Het gevoel bleef van beide kanten en is nog steeds heel groot ook al is het (nog kort) over. We hebben zelfde interesses en instelling in het leven maar ik benaderde dingen van uit mijn gevoel en hij vanuit zijn verstand en we hadden ander oplossingsstrategien dus dat werkt niet bij irritaties. Maar de kern is dat ik t ook niet kan begrijpen dat het gevoel zo groot blijft naast het feit dat de relatie vele irritaties opleverde. Dus gevoel en verstand komen ook niet met elkaar overeen. Ik wist ook niet dat er factoren waren waar je geen grip op hebt die kunnen bepalen dat een relatie niet slaagt terwijl dat niet aan het gevoel van liefde ligt. Dat geeft je een onmachtig gevoel.

Maar ik heb ook geleerd dat ook buiten de relaties dingen in het realiteit anders werken dan ik vooraf inschat, ik leer beetje bij beetje meer bij de dag leven zoals jouw ex vriend. Misschien boeit je dat ook wel erg aan hem/ trekt je dat aan. Maar vaak is dat later ook het moeilijkste om mee om te gaan. Ik heb eerlijk gezegd het idee dat het feit dat het zwaar is voor je niet alleen ligt in de omgevingsfactoren maar ook hierin. Je geeft namelijk aan dat jullie beiden anders om gaan met deze situatie wat het wellicht extra moeilijk maakt.

Ik krijg ook de indruk dat jij maar kijkt hoe jij het op moet lossen en dat jij het finanacieel niet kan bolwerken om voor jullie 2en het geld in het laatje te brengen. Ik hoor vooral dat jij heel veel draagt of wil dragen en zegt dat dat nu genoeg is. Ik weet ook dat hij niet veel erbij mag werken als het nog niet zeker is of hij in Nederland mag blijven, maar ik weet niet of hij nog meer kan deon om het voor jou draagbaarder te maken?
Mensen hebben ooit tegen mij gezegd dat je je op die leeftijd met hele andere dingen bezig zou moeten houden, toen het over was met mijn vriend die 12 jaar ouder was en een politiek vluchteling met een verblijfsvergunning. En ik begrijp nu wat ze bedoelen. Ik weet niet of jij ook zo serieus bent als ik toen was maar toen moest ik echt meer genieten!! Toen had ik echt het idee dat ik dat al deed maar nu doe ik dat steeds meer. Dus misschien moet jij je ook wat meer bezig houdem met de wat lichtere dingen in het leven. Ik bedoel niet dat je dat moet doen door niet met hem samen te zijn maar misschien kun je ook met hem samen zijn en je daar anders in opstellen. Ik moet je wel zeggen dat ik een andere opstelling/ wijziging in je gewoontes of persoon heel erg veel moeite en tijd kost.

Klinkt voor mij wel alsof je heel goed weet wat je wilt, maar wat je zegt je bent heel planmatig. Het is wel goed om een doel te hebben in het leven en je daar bewust van te zijn maar als er iets goeds voorbij komt moet je dat ook herkennen. het plan moet eem leidraad zijn en geen wet.

Daarnaast denk ik dat je eerste liefde waar je een toekomst mee op wilt bouwen je het meest raakt, en de meeste moeite kost om achter je te laten. Vooral ook als je nooit het verwerkingsproces hebt meegemaakt weet je niet wat er na het eerste gemis komt en en herken je niet welke fases je doorloopt.

Hopelijk heb je hier iets aan.

Groeten,
SiX