Wanneer zet ik een stap vooruit?

Ik ben een 23-jarige meid uit Brabant. Schrijven is mijn manier van uitdrukken. Ik heb echt in geen eeuwen meer geschreven, waarschijnlijk omdat het gewoon niet nodig was en ik voor mijn studie al genoeg schreef. De reden waarom ik nu weer ga schrijven, is omdat er een storm van emoties in me leeft, waar ik niet meer uit lijk te komen.
Ik had de afgelopen 3,5 jaar een relatie met een hele lieve jongen en ik was dolgelukkig. We hadden onze ups en downs en ik ben niet echt gemakkelijk in een relatie. Ik beleef soms zoveel emoties, dat ik mezelf soms niet eens bijhoud. Mijn ex noemde me ook weleens 'extreem vrouw'. Sinds 22 mei heeft hij via een app laten weten niet meer verder te willen, omdat zijn gevoelens waren verdwenen en geen toekomst meer zag. Tot die tijd heeft hij nooit wat laten weten over twijfels. Hij wilde zelfs trouwen. Achteraf benoemde hij dat hij al een tijd twijfelde, maar zich daar niet heel bewust van was. Hij probeerde 'het' nog te redden. Vaak voelde ik wel wat en vroeg ik wat er aan de hand was. Dan zei hij dat er niets aan de hand was.
Ik was/ben er kapot van en kon niet begrijpen dat hij het meende dat het klaar was. Hij was gemeen/bot en dumpte me ook nog eens via de app. Wie was die idioot die deed alsof hij mijn vriend was? Later bleek dat hij niet wist hoe hij het moest doen. Hij moest het kwijt en wilde mij niet kwetsen. Hij wilde me tegelijkertijd geen valse hoop geven en hij pakte het helemaal verkeerd aan. Op een of andere manier heb ik dat heel snel een plekje gegeven, maar kan ik het geen plek geven dat het over is.
We hebben het er deze week een dag lang over gehad. Toen werd me heel duidelijk dat het voor hem echt klaar is. Toch kan ik het niet accepteren. Ik blijf denken dat ik het moet fixen, dat ik iets moet veranderen, maar hij wil gewoon niet meer. Op dat moment denk ik meteen weer: Ik moet zorgen dat hij het weer wil, dat het weer goedkomt. Ik voel me continu schuldig, omdat ik denk dat het aan mij ligt. Als ik minder emoties had gehad, als de relatie stabieler was geweest, als ik niet altijd zoveel in de belangstelling had gestaan met wat ik voelde... Als het wat meer om hem had gedraaid...
Ik zie hem overal in, op, onder. Alles herinnert me aan hem. Als ik droom, droom ik over hem. Er is bijna een maand voorbij. De schrik/shock is er wel vanaf, maar het verdriet wordt des te erger. Ik huil bijna 24/7. Als ik moet werken, slik ik het in en staan alsnog de tranen de helft van de tijd in mijn ogen.
Hoe zet ik een stap vooruit? Hoe begin ik uberhaupt met loslaten? Wanneer komt het moment dat het beter wordt, in plaats van slechter? Ik wil hem niet eens loslaten. Hoe kan ik dat willen? Ik heb geen keuze, maar mijn brein houdt me telkens voor de gek: Misschien heeft hij zich nu wel bedacht. Misschien mist hij me nu wel. Misschien denkt hij nu wel aan mij.
Vroeger was ik ook niet obsessief over hem bezig, maar nu wel. Wat is dit? Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie hiermee om? Vrienden geven aan dat ik het los moet laten en verder moet gaan. Hoe dan? Hoe pakken jullie dit aan?

Groetjes,
Stefanie

EverydayOneStep's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 15/06/2015 - 15:54 — kroegtijger

@stefanie

Hoi Stefanie,

Vervelend om te lezen dat het zo is gelopen. Het is heel herkenbaar wat je schrijft over dat het je zo verschrikkelijk bezig houdt, maar ook wat je schrijft over het gevoel dat je het “moet fixen”. Dat herken ik helemaal. Om je vraag wat dat betreft maar meteen de beantwoorden: Nee, je kan het niet fixen. Klinkt misschien heel bot, maar het is wel de realiteit waar je mee zit. Want wat je ook doet, of je nu hoog of laag springt, de situatie blijft hetzelfde. Daarmee kom je dus al heel snel uit bij het advies dat vrienden je al gaven, namelijk het los laten, maar daar zit dan ook meteen de moeilijkheid aan die je zelf ook al ondervonden hebt; je kan, en voornamelijk wil het helemaal niet los laten. Want hoe kan je nu iemand los laten waar je zo enorm veel van houdt? Dat is enorm moeilijk en is ook voor iedereen weer anders. Er is geen “recept” voor of iets dergelijks, en iedereen kan dan ook eigenlijk alleen maar aangeven wat voor hem of haar werkt. Er zijn wel wat algemeenheden die opgaan, zoals sporten, wandelen, praten, schrijven etc, maar als ik je verhaal zo lees heb je daar al het nodige over gelezen. Toch zijn dat ook geen wondermiddeltjes; slecht chemische reacties die voor verlichting zorgen, maar geen oplossing bieden. De oplossing (voor zover die er is) zit naar mijn mening dan ook met name in jezelf, en je manier van denken. Voor mij werkt het prima door de situatie om te draaien. Je stelt jezelf de vraag hoe je hem kan los gaan laten, maar is het niet een betere vraag om te stellen wat het resultaat is als je hem niet los gaat laten? Welke situatie ontstaat er dan? Gaat de situatie er dan beter of juist slechter op worden? Natuurlijk is het geen antwoord op je vraag, maar het biedt je wel wat perspectief op het alternatief. Als het alternatief je niet bevalt, is de keuze een stuk “eenvoudiger” erop geworden. (goed, eenvoudig is het natuurlijk nooit, maar mogelijk wel wat minder moeilijk).

Wat voor mij ook heel goed werkt is om proberen te leren van het verleden. Een fout maakt iedereen wel eens, en is ook geen probleem. Het is pas een probleem als de fout een terugkerend karakter heeft, want dan heb je niets geleerd van je fouten. Voor mij was er heel veel te leren van mijn fouten, en daarin zat voor mij dan ook een heel groot stuk verwerking. Doordat ik m’n fouten onder ogen ben gaan zien, ben ik m’n ex een stuk beter ben gaan begrijpen wat enorm heeft geholpen in het stukje verwerking wat erbij hoort. Ik snap haar gedachten, haar afnemende gevoel, haar problemen die ze met me had, en daardoor is het ook een heel stuk beter te accepteren. Daarnaast heb ik daardoor ook geleerd om juist heel blij terug te denken aan de tijd die we samen hebben mogen doorbrengen. En natuurlijk ben ik nog steeds heel bedroefd over dat het geen vervolg meer heeft gekregen, maar dat neemt mij m’n geweldige herinneringen aan onze tijd samen natuurlijk niet af. Daar kan ik nog steeds alleen maar met een heel erg gelukkig gevoel aan terug denken en super dankbaar voor zijn dat ik dat met haar samen heb mogen meemaken. Dat dit hoofdstuk daarvan nu is afgesloten in m’n leven is natuurlijk jammer, maar het “mooie” aan leven is dat daar waar het ene hoofdstuk eindigt, het volgende hoofdstuk begint. Waar dat naartoe gaat merk je vanzelf wel; voor hetzelfde geldt kom je morgen de man van je dromen tegen en is dat volgende hoofdstuk nog 10x mooier dan het vorige hoofdstuk. Klinkt natuurlijk niet heel geloofwaardig nu voor je, maar het is ook niet uit te sluiten toch? Het verleden is daarom dan ook iets wat je alleen maar hebt om aan terug te denken, en kan je niets aan veranderen. Blijf daar dan ook niet te lang in hangen, leer ervan en gebruik het in het heden en de toekomst.

In ieder geval heel erg veel sterkte de komende tijd

Ma, 15/06/2015 - 17:14 — EverydayOneStep

Continu in mijn hoofd

Wat jij beschrijft over het leren van fouten, werkt voor mij juist het tegenovergestelde. Op het moment dat ik denk aan wat ik beter had kunnen doen, lijkt alles alleen maar erger te worden: Dan ligt het immers aan mij, en dat niet kunnen 'maken', 'fixen', maakt alles erger. Ik denk dat het daar nog te vroeg voor is. Wanneer ik eraan denk dat mijn exvriend door bepaalde dingen van mij minder gevoel heeft gekregen, dan word ik zo verdrietig en boos op mezelf. Ik denk dat ik daar pas écht van kan leren, als er minder gemis aan vastkleeft.
Ik wil stoppen met hopen, maar het lijkt gewoon niet mogelijk. Als ik mezelf de ene hoopvolle gedachte uit mijn hoofd heb gezet, duikt de andere hoopvolle gedachte weer op. Het alternatief van niet verder gaan is ook niet tof, want dan blijf ik zoals ik nu ben en geniet ik niet meer van de dingen waar ik wel van zou genieten normaal. Ik wil ook zo graag verder en stoppen met willen, maar het voelt niet alsof ik daar macht over heb. Hoe kan ik iets niet meer willen wat me de afgelopen drie jaar zo gelukkig heeft gemaakt? Ik heb geen keuze, want hij wil niet, maar hoe kan hij niet willen? Hij was toch ook gelukkig? Ik kan hem dat toch gewoon weer in laten zien? (Zo houdt mijn brein mij voor de gek, want zo werkt het natuurlijk niet. )
Ook al weet ik dat ik het niet voor elkaar ga krijgen om hem terug te krijgen, blijft het de vraag die rond blijft hangen, wat ik ook doe. Hoe moet ik het voor elkaar krijgen?
Bedankt voor de tips. Ik hoop ook dat er binnenkort een 'nieuw' hoofdstuk begint, waarvan die in ieder geval ook erg leuk is. Het zou al schelen als hij niet continu in mijn hoofd zit.
Bedankt voor je reactie.

Ma, 15/06/2015 - 18:43 — kroegtijger

@stefanie

EverydayOneStep schreef:

Dat is ook iets waar je inderdaad dan wel klaar voor moet zijn en open moet staan om naar je eigen fouten te kunnen /willen kijken. Het is natuurlijk helemaal niet leuk om dat te zien en sommigen kunnen dat meteen, anderen wat later, en sommigen zullen dat zelfs nooit kunnen. Heel persoonlijk dus en voor iedereen anders. Ik kan je dan ook alleen maar adviseren om te doen wat voor jou goed voelt. Als het voor jou voelt dat je er nog niet klaar voor bent, dan ben je er nog niet klaar voor en moet je het dus ook gewoon nog niet doen.

Citaat:

Ik wil stoppen met hopen, maar het lijkt gewoon niet mogelijk. Als ik mezelf de ene hoopvolle gedachte uit mijn hoofd heb gezet, duikt de andere hoopvolle gedachte weer op.

Hopen is ook niet erg en mag natuurlijk altijd. Het gevaar in hoop is dat het snel een verwachting wordt, en een verwachting is weer heel wat anders; dat resulteert namelijk heel makkelijk in een teleurstelling, en dat is wat je niet wilt. Het verschil is op het eerste gezicht misschien niet zo heel groot, maar ik hoop bijvoorbeeld elke maand weer de loterij te hebben gewonnen. Maar ik verwacht het absoluut niet. Die hoop is niet erg, maar als ik met de verwachting ervan zou leven heb ik elke maand een enorme teleurstelling van 7,5miljoen... Ik denk dat je m'n punt wel snapt wat betreft hoop en verwachting het is helemaal niet "fout" om erop te hopen, maar als je bij de verwachting ervan gaat leven is de kans op teleurstelling wel enorm groot.

Citaat:

Het alternatief van niet verder gaan is ook niet tof, want dan blijf ik zoals ik nu ben en geniet ik niet meer van de dingen waar ik wel van zou genieten normaal. Ik wil ook zo graag verder en stoppen met willen, maar het voelt niet alsof ik daar macht over heb. Hoe kan ik iets niet meer willen wat me de afgelopen drie jaar zo gelukkig heeft gemaakt? Ik heb geen keuze, want hij wil niet, maar hoe kan hij niet willen? Hij was toch ook gelukkig? Ik kan hem dat toch gewoon weer in laten zien? (Zo houdt mijn brein mij voor de gek, want zo werkt het natuurlijk niet. )

Heel herkenbaar hoor, die gedachte. Je gevoel en je verstand zijn 2 heel gescheiden gebieden op zo'n moment. Ook de vragen die je hier stelt zijn zo ongeveer de letterlijke vragen die ik me ook afvroeg, en waar je in de loop der tijd vanzelf wel wat meer inzicht en antwoorden op krijgt. Dat lijkt nu een eeuwigheid te duren, maar over een jaar of 2 vraag je je af waarom je je nu zo druk hebt gemaakt. Maakt het nu natuurlijk totaal niet beter of zo, maar het geeft wel de betrekkelijkheid misschien een klein beetje weer.

Citaat:

Ook al weet ik dat ik het niet voor elkaar ga krijgen om hem terug te krijgen, blijft het de vraag die rond blijft hangen, wat ik ook doe. Hoe moet ik het voor elkaar krijgen?
Bedankt voor de tips. Ik hoop ook dat er binnenkort een 'nieuw' hoofdstuk begint, waarvan die in ieder geval ook erg leuk is. Het zou al schelen als hij niet continu in mijn hoofd zit.
Bedankt voor je reactie.

Wat je misschien nog kan helpen is om te bedenken dat overal een positieve kant aan zit. Hoe verschrikkelijk somber de boel ook is, er is altijd ook een positief iets aan te ontdekken. Of zoals Cruijff al sprak: "elk nadeel heb z'n voordeel... maar da's logisch..."

Maak je ook niet te druk over het feit dat hij nog in je hoofd zit. Het is helemaal niet erg dat hij er zit. Het zou naar mijn mening een veel groter probleem zijn als je dat gevoel niet had. Dan heb je jaren in een relatie gezeten die je eigenlijk helemaal niet beviel. Dit geeft alleen maar aan dat jij echt overtuigd was van waar je mee bezig was, en er echt voor wilde gaan. Daar is toch niets mis mee? Het is denk ik juist heel erg mooi om zoveel van iemand te houden. Niets om niet blij om te zijn denk ik dan.

Het probleem is naar mijn mening (en correct me if i'm wrong; dit is puur het gevoel dat ik erbij krijg en wat ik zelf ook had, vandaar het denk te herkennen, maar ik kan er natuurlijk heel makkelijk naast zitten) eerder dat je de situatie nog niet kan accepteren. Dat hoe het nu is, niet is hoe jij het wilde en hoe je verwachting was van de toekomst. Dat is een gigantische teleurstelling die je dan te verwerken krijgt. Jouw verwachtingen waren enorm hoog, en zonder dat je het echt zag aankomen spatte die verwachting uit elkaar en zit je met een gapend gat in je bestaan. Dat is enorm moeilijk en zo'n teleurstelling verwerken kost heel wat tijd en energie. Uiteindelijk kom je er wel weer bovenop, maar dat lijkt nu nog een eeuwigheid weg.
Wat mij hiep erin was met de dag leven. Even niet aan de toekomst denken, het verleden alleen voor te leren gebruiken en verder helemaal het van moment tot moment te nemen, zelfs van seconde tot seconde als het nodig was. Want zolang ik bij het moment zelf bleef, was er namelijk even geen probleem of wat dan ook. M'n ex was er niet, dus was daarmee geen probleem, het verleden was er niet, want dat was al geweest, de toekomst was er niet want die moest nog komen. Het enige wat er in het moment is, is dat wat jij daar dan hebt. En dat geeft dan heel even een klein beetje rust. Dit artikel hielp mij enorm om dat in te gaan zien: https://sochicken.nl/het-is-perfect Misschien komt het wat zweverig over, maar voor mij hielp het in ieder geval.

Ma, 15/06/2015 - 22:38 — EverydayOneStep

Acceptatieproces

Het stomme is dat ik al mijn fouten zie. Ik ben best een reflectief persoon en ben vaak juist achteraf in staat goed terug te kijken en te zien wat er mis is gegaan. (Emotioneel persoon, en achteraf kan ik juist heel goed rationaliseren.) In die zin heb ik er al van geleerd, maar straf ik mezelf er nu gewoon teveel mee af, omdat het inzicht pas achteraf kwam. Natuurlijk heeft hij ook fouten gemaakt, maar hij is (En dat zei ik ook toen ik nog een relatie met hem had.) de betere helft in de relatie.
Zoals je hoop & verwachting beschrijft, heb ik het nog nooit zo bekeken. Ik heb inderdaad geen hoop, ik heb verwachtingen. En ik besef heel goed dat die verwachtingen geheel onterecht zijn. Ik ben een beelddenker en zie dus ook gewoon soms opeens hoopscenario's, waarbij er iets hersteld word, waarbij er een stap word gemaakt naar wat ik wil. Doordat het beelden zijn, wordt het soms zo echt, dat ik bijna ga geloven dat het echt gaat gebeuren. Ik stel mezelf hiermee juist heel veel teleur, want mijn ex gaat hier natuurlijk niet in mee.
Ik kan het inderdaad nog niet accepteren. Ik doe heel hard mijn best, maar ik ben nature geen opgever. Ook al gaat het niet, als ik iets wil, dan kan ik niets anders dan doorzetten en het blijven proberen. Loslaten is voor mij, als ik iets wil, erg moeilijk. Mijn verwachtingen waren ook inderdaad erg hoog. Ik heb verschillende relaties gehad, waarbij ik wel van diegene hield, maar ik eigenlijk aanvoelde dat ik daar niet oud mee zou kunnen worden. (Dan is loslaten ook gemakkelijker.)
Bij deze jongen klopte alles, het gehele plaatje. Natuurlijk had hij minpunten, maar die vond ik na drie jaar nog steeds schattig. Dat zorgde ervoor dat ik hem wel zag als dé match (ik geloof niet zozeer in de ware, maar wel gewoon een HEEL GOED passende match) en inderdaad die plotsheid maakt het ook wel erg heftig.
Bedankt voor de site. Misschien vinden anderen het zweverig. Ik vind het wel down to earth, met het hier en nu zijn. Ik ga het deze week proberen.

Ma, 15/06/2015 - 23:12 — kroegtijger

@Stefanie

EverydayOneStep schreef:

tja, op het moment zelf nemen emoties vaak de overhand, en dan denk je achteraf wel eens bij jezelf "had ik maar...". Ik ken het probleem En tja, inzicht achteraf is nog altijd beter dan helemaal geen inzicht toch? En zelfs al is het voor deze relatie misschien te laat, dan is het voor de volgende relatie op tijd. Het is allemaal een kwestie van benadering merk je wel.

Citaat:

Zoals je hoop & verwachting beschrijft, heb ik het nog nooit zo bekeken. Ik heb inderdaad geen hoop, ik heb verwachtingen. En ik besef heel goed dat die verwachtingen geheel onterecht zijn. Ik ben een beelddenker en zie dus ook gewoon soms opeens hoopscenario's, waarbij er iets hersteld word, waarbij er een stap word gemaakt naar wat ik wil. Doordat het beelden zijn, wordt het soms zo echt, dat ik bijna ga geloven dat het echt gaat gebeuren. Ik stel mezelf hiermee juist heel veel teleur, want mijn ex gaat hier natuurlijk niet in mee.

Het is heel logisch hoor, dat je erop hoopt en daarmee dan langzaam ook gaat verwachten. Zeker omdat je ook weet hoe het zou kunnen. Je hebt het immers al wel eens mee gemaakt. Maar schiet je er wat mee op? Bereik je iets met die scenario's te bedenken? Of maak je jezelf er alleen maar gek mee, en leef je daardoor weer meer in hoop?

Citaat:

Ik kan het inderdaad nog niet accepteren. Ik doe heel hard mijn best, maar ik ben nature geen opgever. Ook al gaat het niet, als ik iets wil, dan kan ik niets anders dan doorzetten en het blijven proberen. Loslaten is voor mij, als ik iets wil, erg moeilijk. Mijn verwachtingen waren ook inderdaad erg hoog. Ik heb verschillende relaties gehad, waarbij ik wel van diegene hield, maar ik eigenlijk aanvoelde dat ik daar niet oud mee zou kunnen worden. (Dan is loslaten ook gemakkelijker.)

Dat heb ik ook heel erg. Stopping is for quitters. Als ik iets wil, stop ik pas als ik het heb bereikt óf als ik de overtuiging heb dat het niet bereikbaar is. Zolang 1 van die 2 voorwaarden er niet is, blijf ik doorgaan. Maar hoe ga je ermee door is de vraag? Want duidelijk is opgeven voor jou nog geen optie. Je kan er elke keer op dezelfde wijze mee door blijven gaan, maar erg effectief is dat natuurlijk niet. Dus als je linksom je doel niet kan bereiken, probeer het dan eens rechtsom. Steek je energie dus in iets wat je wel wat oplevert. Als je weet dat je energie in hem steken je niets oplevert, steek dan je energie eens in jezelf. Daar heb je invloed op, en daar kan je aan veranderen wat jij zelf wil.

Citaat:

Bij deze jongen klopte alles, het gehele plaatje. Natuurlijk had hij minpunten, maar die vond ik na drie jaar nog steeds schattig. Dat zorgde ervoor dat ik hem wel zag als dé match (ik geloof niet zozeer in de ware, maar wel gewoon een HEEL GOED passende match) en inderdaad die plotsheid maakt het ook wel erg heftig.
Bedankt voor de site. Misschien vinden anderen het zweverig. Ik vind het wel down to earth, met het hier en nu zijn. Ik ga het deze week proberen.

Dat had ik ook met mijn ex. Ik hou van haar met al haar minpunten; dat hoort bij haar en maakt haar de persoon wie ze is. Als ik de keuze had om iets aan haar te veranderen, dan is dat helemaal niets. Bij jou ligt dat geloof ik niet anders. Volgens mij is van iemand houden juist iets heel erg moois. De vraag is ook niet hoe je stopt met van iemand te houden, maar in welke vorm je van iemand houdt. Ja, je bent niet langer meer samen, maar is die persoon daardoor iemand anders geworden? Of is het nog steeds dezelfde persoon? Het is dus een kwestie van mee leren omgaan, leren het een plekje te geven. Niet makkelijk, maar ook niet onmogelijk.

Wie is online

Enquête