En dan plots sta je daar, aan de grond genageld, alsof iemand je hart uit je borstkas rukt en er op stapt.
De zin " ik zie je graag, liever dan wie dan ook, maar ik weet niet of we een toekomst hebben" zindert nog na in mijn hoofd.
Ik werd 2 jaar geleden verliefd op de verkeerde, een collega die samenwoont met zijn vriendin. Het kon en mocht niet ! Maar een verliefd hart hou je nu eenmaal niet tegen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb gevochten tegen die gevoelens, maar ze waren niet meer te negeren, ook van zijn kant.
We spraken elkaar elke dag, stuurden elke dag en spraken geregeld af. We hebben nooit iets verkeerd gedaan. Maar het was niet makkelijk. Stilletjes verloor ik mezelf in hem, hij was het eerste waar ik aan dacht en het laatste voor ik ging slapen, we wisten alles van elkaar... Zelfs zijn vriendin wist van zijn gevoelens voor mij, omdat het hem thuis ook beïnvloedde.
Op een dag brak ik, in een miljoen stukjes en stelde hem voor het' ultimatum... Het is zij of ik, je kan ons niet allebei hebben. Hij zei dat hij mij liever zag dan zijn vriendin, maar dat hij niet de moed had om bij haar weg te gaan.
Ik heb nog nooit zo hard gehuild, nooit verwacht dat een hart ook echt fysiek pijn kan doen.
Als ik 's ochtends opsta, vraag ik me af hoe ik in godsnaam het einde van de dag moet halen. De leegte en het gemis zijn verschrikkelijk. Het is nu 2 weken geleden en het betert niet, in mijn hoofd zag ik een toekomst, en plots niet meer, ik tel de uren in een dag en hoop nog altijd dat hij me zo hard zal missen dat hij voor mij kiest, al weet ik ergens diep in mij, dat dat gewoon ijdele hoop is....
En als ademen pijn doet... Weet' je.... Hij was het...