Hoi help,

Wanneer wordt het minder? Dat ligt helaas aan de persoon zelf, de één verwerkt het binnen een week en een ander zit 2 jaar later nog steeds te huilen. Het ligt er ook een beetje aan wat voor een relatie jullie hadden, hoe lang, hoe intens, hoe ben je uit elkaar gegaan etc. etc.
Feit is dat je er zelf reeel naar kijkt en jezelf geen valse hoop moet geven. Hierdoor kun je zelf sneller verder ook al vind je dat op dit moment moeilijk. Bij mij werkt op dit moment een radiostilte het beste. Gewoon elkaar een tijdje niet zien of spreken of sms-en. Ik heb tijd nodig om wat rust te vinden en kracht om met haar straks alle dingen te bespreken die nodig zijn om alles goed af te ronden. Het was een moeilijke beslissing voor me maar ik moet nu aan mezelf denken en niet meer aan haar of ons. Zoals ik al schreef is dit voor mij de beste weg op dit moment maar misschien werkt dit voor jou niet. Ik hoop in iedere geval dat je er iets aan hebt.

Vind snel je weg naar boven en de kracht om verder te gaan.

Veel sterkte.
Stennis

Hai Help,

Moeilijk is dat hé? En dan had ik nog niet eens kinderen.. Ik heb het nu, drie maanden verder, vooral als ik iets graag met hem wil delen en inderdaad 's avonds in bed en vooral in mijn dromen,
Soms zit ik van de acceptatiefase zomaar weer in de woedefase en van daaruit in de ontkennende fase. Ik blijf het moeilijk vinden dat iemands gevoel zomaar kan verdwijnen, het broer - zus idee, en ik blijf van mening dat je daaraan kunt werken. Maar ja dat heeft geen zin als de ander dat niet meer met jou wil.
Ook dat geen contact -idee; voor de een werkt het beter mét contact en voor de ander beter zónder. Ik ben er zelf nog niet uit wat voor mij het beste werkt.
Als ik rationeel met anderen erover praat merk ik dat ik aan het loslaten ben maar als ik in mijn hoofd bij hem stilsta mis ik hem soms heel erg en is hij nog heel dichtbij
Ik denk dat ik altijd heel veel van hem zal blijven houden, ongeacht of hij er op terugkomt (wat hij dan vast niet aan mij zal zeggen ), maar omdat dat is wie ik ben. Ik kan niet haten, wel boos zijn en dat helpt soms ook.
Jouw ex heeft jou laten stikken, hoe je het ook wendt of keert. Mijn ex heeft mij ook in de steek gelaten net toen ik hém een keer nodig had. Ik zeg niet dat iemand niet voor zichzelf mag kiezen en dat je dat tot op zekere hoogte moet accepteren en respecteren, maar dat houdt niet in dat jij niet het recht hebt er anders over te denken, het iemand kwalijk te nemen en aan de beslissing te twijfelen.
Soms ken je je partner beter dan hij/zij zichzelf en dat lost helaas niks op, dat maakt het alleen maar moeilijker om afscheid te nemen.
We zullen wel moeten, ook jij kunt het!

Heel veel sterkte!

Eef

Hallo Help,

veel kan men helaas in deze situatie niet doen als buitenstaander. Maar ik kan wel proberen een beetje raad te geven en te luisteren naar uw verhaal.
Het is jammer dat je nog altijd zo veel pijn hebt en er nog dagelijks zo veel mee bezig bent. DIt is natuurlijk te begrijpen na een huwelijk van zo veel jaar. Ik hoop dat je ook uw betere momenten hebt, en dat het niet altijd negatief is.

Wat ik je als lotgenoot kan aanraden:
Loslaten. Het is iets dat je hier wel vaker hoort. Maar uiteindelijk is dat, volgens mij, ook de eerste stap die je moet zetten, als je het wilt verwerken.
Uw situatie is niet te vergelijken met de mijne; jullie hebben een zoontje. Daarom weet ik niet hoe je er voor moet zorgen dat ie een tijdje uit uw leven verdwijnt. Volledig, geen telefoon, geen sms, geen msn...
Zo kan je misschien minder aan hem gaan denken.

Het verlangen zal/kan pas weg gaan als er alternatieven in je leven komen. Dat hoeft niet direct een partner te zijn. Maar gewoon mensen of zaken... Bij de één duurt het idd maanden, bij anderen gaat dat sneller. Want nieuwe zaken of mensen kunnen je op dit moment geen zier schelen. Ik ken dat gevoel.

Als je loslaat moet je die leegte opvullen: zoek nieuwe mensen, nieuwe hobby's, nieuwe dingen die je leven een meerwaarde kunnen geven. Het is zeer moeilijk, maar het MOET!
Zorg er voor dat je zoontje gelukkig is, zorg daar nu een paar weken voor. Ga met hem leuke dingen doen. Zoek vrienden op(met kinderen), familieleden...
Doe zaken. Kan je het niet opbrengen voor u zelf, wat ik volledig kan begrijpen, doe het dan voor uw zoontje.
Het zorgt er voor dat jij je zinnen verzet EN dat je zoontje niet te veel afziet van deze situatie.
Begrijp me niet verkeerd: Ik weet dat je voor hem zorgt. Maar leg hem maar eens extra in de watten.
EN vergeet je zelf ook niet!
Moeilijk, maar probeer het!

Sterkte!

Groeten,
Nico