Inmiddels 2 weken verder na onze break-up, voel mij nog steeds in de goot liggen als een geslagen hond..... Het is toch eigenlijk te zot voor woorden dat ik om haar zoveel verdriet heb, ze verdiende mij niet eens, altijd wat mis mij en kon het nooit goed doen! En als het mevrouw even te moeilijk werd dan was het weer even een paar dagen uit! En dan krabbelt ze weer terug van ik hou van je, dan doe je nog beter je best voor haar en dan is het na een tijdje weer niet goed genoeg.... en dan uiteindelijk ben ik weer de pineut! Nog meer stress om het maar beter te doen. en als je dan heel normaal iets liefs vraagt dan, ja dan is het ineens de druppel voor haar. VOORBIJ! VOORGOED!

Gister heb ik een mail geschreven naar haar, en haar verteld waar ik mee zit en wat mijn gevoelens zijn en bovenal ik wilde gewoon dat zij mij eens begreep. Maar dat was tevergeefs. kreeg een heel zakelijk en kort mailtje terug, vrijwel direct! Nou ok dacht ik..... ik moet je even bellen, want zo werkt het niet! Wij hebben een redelijk gesprek gehad, tuurlijk was ik emotioneel. Maar daar kan ik gewoon niets aan doen. Ik vroeg haar heel oprecht, hou je nog van mij? Ze aarzelde even en zei: Het is minder geworden na de eerste keer dat wij uit elkaar gingen, ik had het toen moeten doorzetten... ik praat over bijna 2 jaar terug nu! Goed dan krijg je al jou dus mijn negatieve dingen te horen, allemaal opgespaard en elke keer is het weer anders en elke keer is het dit en dan dat! Ik heb verdomme gevochten voor onze liefde elke dag, maar dat kreeg ik er zelf niet. Uiteindelijk zei zij sluit het maar gewoon even af! Ik dacht ja dat moet ook wel maar daar was ik al mee bezig alleen mijn gevoelens naar haar stopt dit elke keer. Ik wilde haar gewoon eens mijn kant van het verhaal laten horen. Ze heeft het aangehoord maar had het idee dat het totaal niet aan kwam. Maar haar keuze staat gewoon vast. HET IS VOORBIJ....... Ik kon niet helpen dat ik mij gisteren weer gedumpt voelde en begon in bed te malen en te malen.... waarom stopt dit niet gewoon? Een ingeving stelde mij even gerust, want ik wist al dat het voorbij was, 2 weken, waarom nu weer zo voelen als je de eerste dagen er al ziek van bent geweest. En dan val je dus in slaap. Maar de ochtend, ja die verdomde ochtend, pffff als ik die nu eens 3 maanden kon verschuiven dan deed ik het zo! De realiteit staat weer voor de deur, het verdriet en het malen zijn er niet minder op geworden, maar het besef dat ik alleen ben zijn duidelijker aanwezig. Ik moest terug denken aan ons gesprek over de telefoon, en vroeg mij af of ik alles heb kunnen zeggen en ik begon te twijfelen aan mijn brief aan haar. Alles is heel netjes en eerlijk gebleven ook het gesprek daarna. Toch vraag jij je dan af waren het wel de juiste woorden? Maar dan besef je gewoon, er zijn geen juiste woorden, het is gewoon zo en leer het te accepteren! Maar wat is dat moeilijk zeg.....

Één ding weet ik zeker, ze is zelf ook in rouw! En dan moet je het maar rust geven, laat haar maar gaan, maak het niet erger dan nodig is... ik merk wel dat ik moeite heb dit alles te verwerken. Maar je moet het alleen doen. Het is niet anders. Ik mis haar.....