Elke keer denk je weer, het gaat wat beter en ik voel me goed, en dan opeens op een ochtend wordt je wakker en voel je je weer zo alleen en klote om alles!

Mijn ex zou afgelopen zaterdag z'n laatste spullen ophalen. Zoals verwacht heeft hij dit niet gedaan, met als excuus:
pop, ik ben nu pas wakker, en ga het niet redden om mijn laatste spullen op te komen halen vandaag.

Toen ik dit las, dacht ik echt van, hoe lang gaan we dit nog uitstellen? We zijn nu twee maanden verder, en nog hebben we dit laatste niet met elkaar afgehandeld. Ik niet, maar hij ook niet. Uiteindelijk reageerde ik op z'n berichtje:

r, hoe lang gaan we dit nog voor ons uitstellen? We blijven het maar uitstellen, en hierdoor kunnen we elkaar niet afsluiten. Dit terwijl jij al met een ander bent, en nog heb je het fatsoen niet om dit af te ronden.

Het is nu zondag en ik werdt met zo een rot gevoel wakker. Ik was het even zat, zat om verdriet te hebben om deze jongen. Ik moet een manier vinden om het verdriet los te gaan laten.

Ik heb dus z'n tas met laatste spullen gepakt en achter op zijn werk gelaten zodat hij dit mee kan nemen de eerst volgende keer dat hij werkt. Dan maar op die manier, hoe moeilijk ik het ook vindt. Ik had dit al veel eerder kunnen doen, maar ik vindt het zo een zware stap, want het is weer een stap richting de afsluiting van je relatie.

Wanneer krijg je weer eens een lichtpuntje in je leven dat je alles weer wat zonniger zal gaan zien? Wanneer hou je op met zoveel aan hem denken, en elke keer weer toch contact te hebben met elkaar.

Ik heb zijn nummer nu verwijderd van me telefoon, maar hem nog niet gevraagd om geen contact met me op te zoeken. Ik kan dat gewoon nog niet. Ik denk dat ik hem toch nog een beetje in me leven wil, en wil zien hoe lang hij geen contact zal opnemen met mij.

Hopelijk zie ik een lichtpuntje in me leven als we nu gewoon even geen contact met elkaar hebben ook al doet het zoveel pijn en zoveel verdriet.