Dat het leven en de liefde hard kunnen zijn, weet iedereen. Maar pas als je het zelf ondervindt weet je pas hoe hard het werkelijk os.

Zo denk je dat je alles op een rijtje hebt; leuke vriendin, leuke baan, goede gezondheid, samen met je vriendin de volgende stap : een huis kopen, al meerdere huizen bekeken, maar dan in een oogwenk is dit allemaal niet meer belangrijk en niet meer van toepassing.

Je vriendin zegt "we moeten praten" en je ziet de bui al hangen. Ze weet niet meer wie ze is, is zichzelf kwijt en heeft tijd nodig om zichzelf terug te vinden. Dit gevoel heeft ze al 2 maanden, maar durfde het niet te zeggen. Geen probleem denk je, daar kan ik nog wel mee leven, want ze is wel met je naar huizen gaan kijken enzo; "ik geef je alle tijd" is mijn antwoord. Maar de werkelijkheid, de dagen erna, zijn een ware hel. Omdat je een paar dagen later toch weer bij haar ouders thuis moet zijn, wil je met toch nog met haar praten, gewoon een paar dingen duidelijk krijgen.

"Vind je me nog leuk" : "ja zeker, maar ik ben niet meer verliefd op je."
"je houdt dus toch nog van me ?" : "ja maar meer als beste vriend."
"Dus dit was het dan, het is uit" : " ik kan niet ja zeggen"
"waarom niet ?" "ik wil je geen pijn doen?" .... uh wacht ff geen pijn doen, what the fuck.

Wat denk je dan dat je al aan het doen bent. Je hebt besloten om met mij de volgende stap te nemen samenwonen en een huis kopen, en dan dit. Dit is de harde realiteit die je een smak ik je gezicht geeft. Tegenwoordig is het gewoon vanzelfsprekend dat als het niet meer gaat, je gewoon opgeeft want ja dat doet iedereen en er zijn nog genoeg andere vissen in de zee.

Het is gewoon zwaar K*OTE.

De dagen erna ben je alleen maar bezig met het niet denken eraan, wat er dus juist toe leidt dat je dat wel doet en het verwijderen van elk object in je omgeving wat ook maar de kleinste link heeft met haar. Dit om het proces te vergemakkelijken want anders denk je weer aan diegene als je toevallig dat object in je zicht krijgt. Maar dit leidt er weer toe dat je omgeving er opeens kaal en zielig uitziet ..... net zoals jijzelf.

Hoe kun je uit deze cyclus komen, wat is de beste manier op dit verlies te verwerken ?
Reacties zijn meer dan welkom.