Jee zeg, ik had een heel verhaal hier getypt maar het plaatsen is niet goed gegaan....dus ik begin weer opnieuw.

Ik ben een vrouw van 37 jaar met een dochter van 9,5 jaar uit een eerder huwelijk. Ik heb een relatie gehad die nu een paar weken over is is maar sinds maandag definitief na 14 maanden.

In de 14 maanden dat we samen waren hebben we best wat ups & downs gehad. Maar over het algemeen hadden we het zo leuk samen en voelde ik zoveel liefde van zijn kant en van mezelf naar hem toe. Toch is het misgegaan. Ik ben iemand met het hart op de tong, recht door zee, soms onbewust en zeker onbedoeld kwetsend. Dat kwam nadat we een miskraam hadden gehad wat meer naar voren. Iets waar mijn (ex)vriend het moeilijk mee had en uitsprak. Hij is vroeger geen fijne jeugd gehad, hij is vernederd tot op het bot, er werd hem verteld dat hij niks waard was en niets kon etc...die woorden heb ik nooit gebruikt maar toch soms door kleine dingen voelde hij hetzelfde. Dat is natuurlijk zijn gevoel en erg vervelend dat hij die kleine dingen al zo zwaar oppakt kun je zeggen, dat is ook zo. Ik mopperde ook veel op mijn dochter, soms onterecht....maar ik bleef dan in die spiraal.
Ik moet zeggen dat ik ook echt heb moeten wennen aan het feit dat er iemand in huis was, we waren vaak bij elkaar en hij bleef als snel elke dag hier. (we zijn geen 20 meer natuurlijk). Je had het idee dat ik alle ballen hoog moest houden, een goede vriendin zjin, goede moeder, goede huisvrouw en goede secretaresse. Ik had geen rustpunt meer en op aanraden van mijn vriend ben ik een mindfullness cursus voor moeders gaan doen. Tijdens die cursusweken zijn we even uit elkaar geweest....hij sliep 2 dagen hier en de rest in zijn eigen huis....even pas op de plaats. Wat ons veel goed heeft gedaan. En die mindfullness wat een verrijking van mijn leven zeg! elke dag een meditatie oefening, leren dingen op te merken zodat je niet meteen zo aangebrand bent. Het ging erg goed met mij en ook mijn (ex) vriend merkte het en we voelden ons nog beter! Wij zouden samen oud worden. Na de miskraam lukte het niet meer om zwanger te worden en tot overmaat van ramp werd ons in september verteld dat
we vanaf januari met onze afdeling van het bedrijf gaan verhuizen naar een andere locatie zonder files 1,10 uur rijden voor mij. Dus je moet gaan nadenken. Nu zie ik niet zo snel beren op de weg en denk er positief over, maar na een dienstverband van 17 jaar heb je toch even zoiets van goh! Je kan dus zomaar op straat staan. Mijn (ex)vriend werkt voor zichzelf dus het brengen en halen van mijn dochter komt toch op mij neer. Dat vind ik overigens totaal niet erg, maar niet handig in dit geval om een keuze te maken. Aangezien we nog een persoonlijk gesprek kregen en er wel een aantal mensen op onze locatie mochten blijven en we nog niets wisten heb ik er verder ook niet zoveel meer mee gedaan, maar het heeft denk ik toch een aanslag op je...je bent onbewust toch aan het malen of hebt een ontevreden gevoel....dus ik werd weer de oude ik...mopperen en vitten, niemand kon iets goed doen.....mijn (ex)vriend had voor zijn gevoel vaak aangegeven dat hij het zat was...."goh schatje, moest dat nou toen straks zo tegen je dochter"? en in plaats van denken, ja hij heeft gelijk voelde ik dit als kritiek op mij en bam!!! een woordenwisseling!....op een gegeven moment heeft hij maar niets meer gezegd maar hij voelde zich steeds ongelukkiger in de relatie. Zelf voelde ik ook dat ik me moest omturnen maar deed het niet...waarom?????? vraag het met niet. Die mindfullness deed ik niet meer bewust en je zo weer in je oude vertrouwde gedrag.....resultaat....mijn (ex)vriend haalde bloemen, chocolaatjes en kookte heerlijk voor me. NU KON IK TOCH NIET MEER MOPPEREN!! Tja helaas wel...want hij zou alles opruimen en ik zou gaan douchen....ik kwam beneden en het aanrecht was nog vies met 3 pannen die niet in de vaatwasser konden. Dus in plaats van te zeggen, "zullen we samen nog even opruimen" of "doe je dat zo nog even?"riep ik, Jee waarom is dit nu nog niet opgeruimd!!!.....
Voor hem de druppel...hij heeft het een paar dagen laten bezinken en toen gezegd dat hij er niet tegen kon en het niet meer wilde.....en hij dus ging.....nog geen punt erachter zettend maar meer van ik moet echt weg en ik weet niet of ik dit nog wil. Hij heeft wat spullen gepakt en is gegaan.

Een week later kwam ik naar hem toe....we hadden sex en ik voelde de liefde...ik denk dit zit goed! we geven het de tijd, we praten erover...ik ga een cursus assertiviteit doen want ik wil zo echt niet zijn!!! en dan komt het goed....maar de dagen erna waren weer zo verwarrend en de woensdag erna was ik er weer....en weer kwam het bijna uit op sex. Ik zeg stop even, ik vind dit verwarrend...nou het kwam er dan toch wel op neer dat ik nu zo lief was en hij vond me nog aantrekkelijk en ik moest idd niet denken dat sex een teken was dat we een relatie weer zouden krijgen, hij wist t nog niet.

Een paar dagen later heb ik hem gezegd dat ik het heel verwarrend vind allemaal. Je weet nog niet of het goed komt....1) omdat je ook niet weet of je volgende week onder een auto komt of 2) omdat je wel elke week bijv. wilt afspreken en is wil kijken waar het naar toel leidt...nou zeker niet 2....dus nu is het over...hij zegt dat als hij misschien opnieuw verliefd wordt het wel weer goed kan komen. Maar ja daar ga ik nu niet vanuit....tuurlijk hoop ik dat hij spijt krijgt...hij was zijn wilde haren kwijt en wilde dat ik de moeder van zijn kinderen zou worden en met mij wilde hij echt oud worden....toen we elkaar ontmoette zei hij, ik heb nog nooit met iemand echt kerst willen vieren maar met jou wil ik dat!!! ja tuurlijk toen was alles nog supermooi (sept. 2011 ontmoet), maar jullie snappen het..

Nu heb ik nog een probleem, hij wil contact houden, ik ook maar ik denk dat het nu voor mij beter is geen contact te hebben zodat ik dit kan verwerken, of kan je dat ook verwerken als je wel met elkaar om blijft gaan, heeft iemand daar ervaring mee? Ergens hoop ik dan natuurlijk ook dat hij het weer gaat voelen.
Hij is echter zo bang om in hetzelfde patroon te vallen dat hij een relatie niet aandurft. Als hij zeker zou weten dat het nooit meer zou gebeuren zou hij vanavond nog bij me terug komen...maar hij is bang....bang dat we dat patroon na 2 weken weer hebben en als dat niet zo is na 2 maanden of een half jaar etc.....ik snap dat heel goed. Ik kan hem die garantie niet geven.

En als ik alles verwerkt heb wil ik zeker vrienden blijven, maar kan ik dan nu nog met hem om blijven gaan of moet ik echt afstand nemen.....want wat als ik hem dan over 3 maanden zie en ik voel weer alles opborrelen en hij niet...pfff moeilijk.....

Nou ik moet mijn lange verhaal gaan eindigen omdat ik nu weg moet.

Fijne dag iedereen en dank voor het lezen van mijn verhaal.

groetjes
dmfl