Wanneer gaat dit gevoel weg?

afbeelding van Joke DB

Wanneer gaat dit gevoel weg? Ik sta 's morgens op en ik val de dieperik in. Ik plan allerlei afspraken met vriendinnen of met m'n zus, die zijn gezellig, we kunnen goed praten, ik kan m'n gedachten verzetten, ga slapen en ik sta 's morgens op en val weer de dieperik in!
Vorige week ging nochtans veel beter. Ik ben begin vorige week verhuisd. Mijn ex-partner en ik hebben twee prachtige dochters (van 5 en 6). Wij doen co-ouderschap week om week. We zijn hiermee gestart vanaf mijn verhuis: de meisjes vorige week dus bij mij. En vanaf de dag van onze wissel deze week ben ik beginnen vallen. De eerste keer sinds onze relatiebreuk dat dit mij overkomt. Ik heb me altijd sterk proberen te houden, en dat lukt nu gewoon niet meer.
Dan komt er natuurlijk ook nog eens bij dat hij gezegd had een tijdje te willen nadenken en alleen te zijn (de reden voor onze breuk was zijn 'verliefdheid' voor een andere vrouw). Maar na een week al blijft er niets meer overeind van deze voornemens. Hij heeft woensdag en gisteren met haar, haar kindjes en onze meisjes de dag doorgebracht! Dat doet zoveel pijn!!!
Wij hebben bijna 9 jaar samen geweest. Onze relatie liep goed. We praatten veel met elkaar, we spraken onze liefde uit voor elkaar, we gingen regelmatig dingen doen met z'n tweetjes zonder de kinderen, ik heb hier nog een briefje van hem liggen van vorig jaar juli hoe graag hij mij zag, dat hij niet zonder mij kon, dat ik zijn zonnetje was in zijn leven en in november (amper 4 maanden later !!!) komt hij mij vertellen dat hij twijfelt aan onze relatie en dat hij verliefd is geworden op een andere vrouw! Ik snap het nog steeds niet. Ik zie die man nog zo ontzettend graag. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan dat niet, alleen zijn.
Alsjeblieft, wat moet ik doen??

Joke

afbeelding van bloemb

Begrijp je volledig. Zelf ben

Begrijp je volledig. Zelf ben ik nu 8 maand alleen. Ook wij hadden geen slechte relatie. Wel wat sleur en hij werd de laatste jaren ook steeds passiever (zowel mentaal al fysisch). En dan plots moest hij een nieuw leven hebben. De kids zijn nu ook bij hem en onlangs is ook zijn nieuwe vriendin voor de eerste keer bij hem op bezoek geweest met haar kids. De mijne vonden het leuk. Ik vind het vreselijk. Het idee dat ik mijn gezin kwijt ben en zij happy family spelen. Kan al dagen niet slapen , eten lukt ook niet , familie en vrienden doen hun best maar toch ... Een week geleden ging alles wat beter maar de laatste dagen is het een ramp. Sleur me gewoon verder. En dan zeggen ze ... het zal wel beter worden maar nu voelt dit niet zo aan. Ook het feit dat hij zijn vriendin voorstelt aan de kids doet je nog beter beseffen dat het echt allemaal voorbij is. Dit is nu overduidelijk. De laatste hoop is weg ... Nu besef ik dat ik eigenlijk al 8 maand stiekem hoop op een relatieherstel. Ik zeg dat ik het nooit meer zou willen maar mijn hart laat nog niet los. En dat besef is nu hard.

afbeelding van Joke DB

Fijn te weten dat je niet alleen bent met deze gevoelens

Hey,
Bedankt voor je reactie! Het is fijn te weten dat ik niet alleen bent met deze gevoelens. Deze week zijn de kids bij mij en het gaat echt stukken beter. Ik kan gewoon niet tegen die stilte, dat alleen zijn, dan voel ik me nutteloos.
Ik herken me ook in jou verhaal. Ook ik hoop nog op herstel, maar de meisjes vertelde me dat ze vorige week met hun papa twee keer zijn gaan logeren bij een 'andere mevrouw' en haar kindjes. En ook zij vonden het heel leuk. En dat een week na mijn verhuis. Hij laat er geen gras over groeien! Ik vind het veel te snel. En het feit dat hij er de kinderen meteen bij betrekt vind ik ook al heel pijnlijk.
Ik kijk zo vreselijk op tegen volgende week, wanneer ik weer alleen ben. Hoe ga ik me door die week sleuren? Hoe heb jij dat gedaan?
groetjes, Joke

afbeelding van Patty67

Ook jouw verhaal is heel

Ook jouw verhaal is heel herkenbaar. Mijn ex had, zo zei hij, na 20 jaar de vlinders niet meer. Nee, natuurlijk niet!!!! Het gevoel zit dan toch veel dieper. En dat het af en toe een sleur is, ja dat kan. Maar is dat dan een reden om er maar mee te stoppen. Mijn kids hadden hun eerste papaweekend, toen de oudste thuis kwam met de opmerking, toen kwam er een blonde mevrouw, ze heet A. Pappa noemt haar schat...... NOu vraag ik je het eerste weekend!!!! Gun je kinderen de rust en geeft ze de kans om er aan te wennen, maar nee hoor. Mijn ex heeft sinds 4 jaar een relatie en woont sinds een maand samen. Ook ik heb heel lang de hoop gehad dat hij spijt had en terugkwam. Hij heeft mij een half jaar gestalkt op mijn Hyves en knoopte iedere keer als ik hem zag gesprekken aan over onbenullige onderwerpen (Nivea die bij de Etos in de aanbieding was ??????), waarom?

Toen mijn ex nog niet samenwoonde en de kids daar waren in de weekenden bleef zijn vriendin meestal niet slapen (waarom begrijp ik nog steeds niet). Als ze op vakantie gingen boekten ze twee appartementen (gezonde relatie toch?)

Nu mijn ex samenwoont, weet ik dat ik hem echt los moet laten, maar dat is voor mij heel moeilijk. Mij gevoelens zijn heel dubbel. Liefde/haat. Soms als ik hem zie voelt het weer zo vertrouwd en de andere keer denk ik wie ben je nou eigenlijk. Diep in mijn hart wil ik het leven van vroeger terug. Verstandelijk weet ik ook dat dat niet kan. De man die ik voor 1000% vertrouwde heeft mijn vertrouwen beschaamd en dat komt denk ik nooit meer goed.

Vooe mijn kinderen vind ik het echt verschrikkelijk dat zij in een gebroken gezin opgroeien en zij niet altijd de zorg en aandacht krijgen die zij verdienen, maar ik zal voor hen blijven vechten en er altijd voor hen zijn.

Liefs Patty

afbeelding van Patty67

Lieve Joke, Ik herken

Lieve Joke,

Ik herken natuurlijk jou verhaal. Zes jaar geleden ging mijn ex weg. Ook hij deed allerlei beloftes. Ik zei dat ik hem niet kwijt wilde. Hij zei je bent me nog niet kwijt. Maar intussen kreeg ik allerlei berichten dat hij gezien was met een andere vrouw. Ik confronteerde hem daarmee, maar het liet hem zowat koud. Nadat hij een jaar weg was zei hij tegen mij dat hij nooit de intentie had gehad om mij te verlaten. (ik heb het maar drie weken geweten toen was ie weg) Mijn wereld stortte in en ook ik dacht dat ik het niet alleen kon. Ik ben nu 6 jaar verder en ben er nog steeds, heb twee opgroeiende zoons, die gewoon sporten en naar school gaan, af en toe leuke dingen met elkaar doen, et cetera.

En weet je, ik heb nog steeds moeite met mijn ex. Ik vind hem nog steeds leuk en het doet nog steeds pijn. Ik zou dat wel van de daken willen schreeuwen. Het heeft alleen geen zin. Hij heeft inmiddels al weer vier jaar een relatie en woont sinds 1 maand samen. Hij gaat verder. Ik kan dat niet, hang nog in het verleden, denk veel terug. Maar dat ik het roooi in mijn eentje heb ik de afgelopen zes jaar wel bewezen. Ex woont 70 km verderop en bemoeit zich nergens mee.

Ik denk dat je gewoon je leven moet leiden en dat is moeilijk. Ik zondig mij ook vaak af omdat ik gewoon heel bang ben om weer gekwetst te worden. Mijn zelfbeeld heeft een enorme knauw gekregen. MIjn ex laat ik dat echter niet meer zien. Ik zie hem drie keer in de week ivm sport van de kinderen. Ik zorg dat ik er goed uitzie en heb lol met de andere ouders, laat hij maar denken!!!!

Vecht voor jezelf en voor je kids.

Liefs Patty