In het sprookje Doornroosje, prikt het prinsesje zich aan een spinnewiel en ligt de daaropvolgende 100 jaren in een coma--totdat zij wakker wordt gekust door een prins. Bij jou, lief Doornroosje, lijkt het script echter een beetje te zijn veranderd. Jij blijft je maar prikken aan dat spinnewiel, terwijl die prins in je verhaal waarschijnlijk altijd een glibberige kikker zal blijven. Af en toe lijk je te 'ontwaken'; de momenten dat je bewust afstand van hem neemt en al het contact afsluit en zijn smeekbodes negeert--maar al snel gaat het sprookje over in een aflevering van de Twilight Zone waar je de rol speelt van een vrouw die steeds opnieuw in precies hetzelfde verhaal terecht komt.

Wat mij zo erg blijft intrigeren (en niet alleen aan jouw verhaal, maar ook aan andere verhalen die ik op deze site eerder heb gelezen) is dat onverwoestbare, nagenoeg blinde 'gevoel van liefde' voor iemand die vooralsnog eerder een 'troostprijs' is, dan een winnend lot uit de Loterij. Hoe komt het toch dat je eigenhandig, met allerlei excuses en argumenten, de liefde voor een emotioneel kreupele partner overeind blijft houden en daarmee alle shit die meekomt maar voor lief neemt?

Beseffen dat je 'meer waard bent' en dus 'beter verdiend', is blijkbaar niet genoeg om je liefde-investering te staken. Jouw besef lijkt er namelijk wel te zijn, als ik je verhaal zo lees. Je hebt tenslotte niet voor niets een officiele aanklacht tegen hem ingediend omtrent de fysieke mishandeling; een levend bewijs dat je heel goed op de hoogte bent (geweest) dat hij te ver is gegaan. Maar wat ik zo moeilijk kan begrijpen, is dat je bereid bent de mishandeling opzij te schuiven en hem (toch vrij rap) weer in je leven binnen te laten.

Jij noemt het: "En ik mis hem zo! Ik hou echt van hem". Hmm. Hieronder een greep uit de karaktertrekken van je ex die je beschreef in je verhaal:

•"De ene dag zei hij dat hij nog van me hield, de andere dag was ik een *** en ** en **** en *** wijf en ga maar door",

•"Bijvoorbeeld dat hij me sloeg, en dat is nog maar 1 van de vele dingen. Na lang nadenken heb ik toen besloten om aangifte te doen",

•"...toen mijn ex me lastig begon te vallen. Hij bleef me bellen, smsen, mailen, noem maar op",

•"...Toch ging het nog wel redelijk, ondanks zijn soms boze buien",

•"Meteen toen hij thuis was nam hij contact met me op, zei dat hij me haatte, dat hij me nooit meer wilde zien enzovoort",

•"Hij vertelde dat zijn vader mij aan wilde gaan geven voor doodsbedreiging (die ik nooit had gedaan), maar dat hij dat alleen zou doen als mijn ex erin toestemde. M'n ex zei dat hij niet mee zou werken. Hij was nogal vaag aan het doen. Klonk ook in de war",

•"Ik smste hem wat hij nou wilde. Hij stuurde niks terug. Na een paar uur belde ik hem op. Hij zei dat hij niks meer met me te maken wilde hebben, dat ik het zelf verpest had 'omdat ik hem zo nodig aan moest geven",

•"Tot overmaat van ramp nam mijn ex vanmiddag ook nog contact met mij op. Hij vertelde dat hij hoopte dat ik mijn wraak had omdat hij 'me gedumpt had' (een half jaar geleden dus) en dat hij verder ging met zijn leven en dat ik 'het maar uit moest zoeken'. Dat het hem niks meer interesseerde wat ik deed na wat ik 'hem geflikt had".

----
Zijn dit de dingen die je zegt 'zo te missen' en 'zo van te houden'? Is dit werkelijk de partner die je voor jezelf wenst? Even wakker worden, Doornroosje; je mooie oogjes open. De man die hierboven beschreven staat, is verre van fantastisch, lief, leuk, zorgzaam of bijzonder. Wat jij (nu nog) in hem ziet, wordt in leven gehouden door jouw drang om je vast te blijven houden aan een glimp, een klein stukje van zijn gedrag wat 'wel okay' is--of hopelijk, 'okay' kan worden. Terwijl, realistisch bekeken: the 'echte hij', is de man die je ziet, en krijgt, het merendeel van jullie samenzijn.

Ik vraag me af of je het 'gevoel van liefde' niet verwart met andere zaken die jou aan hem blijven verbinden--en waarom je hem maar niet los wilt of kan laten. Ik vermoed dat je 'liefde' hier verwart met je hoop of herinnering aan wie hij ook kan, of zou kunnen zijn. Je liefde voor hem lijkt gebaseerd op de schaarse momenten die je je herinnert, waarin hij wel lief, zorgzaam en respect voor je had. Maar het moeten niet 'die schaarse momenten zijn wanneer je je gelukkig voelt', het moet een overheersend en overvloedig gevoel van geluk zijn bij iemand.

Misschien verwar je 'liefde' met de spanning en voldoening die je ervaart, op het moment dat je hem weer probeert voor je te winnen, en kan 'krijgen'. De sporadische momenten dat hij voor heel even, wel die lieve, aardige kerel voor je kan zijn. Misschien ben je onbewust 'verslaafd' geraakt aan het patroon waarbij hij je eerst de huid volscheldt en klappen uitdeelt--en daarna weer de tederheid zelve is en zijn spijtbetuigingen jou weer het gevoel van belangrijkheid geven. Misschien heb je zo'n misleidende drang om naar jezelf toe te bewijzen dat je hem wel 'kan krijgen en dan veranderen', dat dát je motivatie is om maar met hem samen te willen zijn.

Je hebt, zo te lezen, momenteel een lieve vriend. Maar toch kan deze jongen in jouw beleving kennelijk niet opboksen tegen je ex-vriend, die zich inmiddels op elk gebied heeft bewezen toch niet echt relatie-materiaal te zijn. Het is tenslotte véél fijner, en leuker, en vruchtbaarder om voor een man te kiezen die armoedig met je communiceert, of alleen met zijn handjes kan 'praten', zijn tekortkomingen niet wilt aangaan en jou daarvoor als de schuldige aanwijst, die dagen niets van zich laat horen om dan weer terug te slaan met kwetsende opmerkingen en jou als een Boomerang blijft behandelen. Met zo'n persoon is het tenslotte noooit saai! Het 'spannende' van een Boomerang is namelijk dat je weet dat het terug kan komen---alleen weet je nooit hoe, wanneer en waar precies.

"Hij zei ook dingen zoals 'als jij me niet aan had gegeven waren we nu samen geweest'. En ja, dat is waar. Maar hij had het wel verdiend. Hij probeert me gewoon een schuldgevoel aan te praten en het lukt hem nog bijna ook".

Even voor de duidelijkheid, lief Roosje: als HIJ zijn tengels bij zich had gehouden, had je hem niet hoeven aan te geven, laten we realistisch blijven hier. Dát is hoe het zit, en niet: 'als je me niet had aangegeven, dan...".
Hij vergeet de reden waarom, en probeert nu de situatie zo uit te leggen ten gunste van zichzelf. Laat je niet door deze Neanderthaler aan je haartjes weer naar zijn hol terug slepen, dit probleem gaat veel verder dan een aanklacht tegen hem die nu op het politiebureau ligt.

HIJ is het probleem, NIET de aanklacht die jij tegen hem hebt ingediend.

Ik sluit me aan bij wat Mel al schreef. Het feit dat jouw gevoel voor je ex momenteel zo overheerst, en zelfs het samenzijn met je huidige vriend in de weg staat, bewijst waarschijnlijk des te meer, dat je momenteel in de verkeerde richting bezig (aan het zoeken?) bent. Misschien ligt het probleem ook wel in je onvermogen om alleen te kunnen zijn, weinig zelfrespect?

Het is niet de één of de ander, Doornvrouw. Krijg sterk de indruk dat het geen van beiden is, momenteel.

Sterkte.

Chelle