dag 8 en nog steeds gevoel van verwarring,wanhoop, verdriet,flashbacks:(
weet nog steeds niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. ik spreek af met vriendinnen maar ook daar zijn er herinneringen. hoe kan ik deze vrouw zo erg idealiseren dat ik me zo rot voel over het verliezen van haar? terwijl zij nu waarschijnlijk lekker aan het genieten is van dit weer.

sinds dat het uit is verlang ik naar de avond om lekker te kunnen slapen en niet meer aan haar of onze relatie te denken, maar dan gebeurd het dat ik zelfs in mn slaap haar nog tegen kom:(. elke ochtend moet ik mezelf ook zowat uit bed slepen... heb echt t gevoel van waar doe ik het allemaal voor... geen ''goeiemorgen schatje'' meer in de ochtend, geen ''heb je lekker geslapen'' meer.. ik voel echt een groot gemis.. maar misschien komt het door het idealiseren. maar het maakt me gewoon verdrietig dat het lijkt alsof ze niet eens meer aan me denkt.

het gaat soms ook wel goed. maar dat is heel af en toe. dan denk ik weer yes ik ben weer single, geen verantwoording afleggen, niet meer stressen of ze nog door wil met mij of niet. geen last meer van haar egoistische gedrag of het schijt hebben aan wat ik zeg/wil.. maar tegelijk mis ik haar!

Vorige week vroeg ik haar voor mn spullen. ze zou mij afgelopen vrijdag ''laten weten'' ik heb niks gehoord meer. iets wat ze vaak deed de laatste tijd: dingen beloven en niet nakomen. Alsof ze gewoon schijt heeft aan wat ik zeg en wil....ik snap gewoon niet hoe iemand zo als een blad aan een boom ineens kan veranderen....daarom moet ik haar ook niet terug willen...maar toch wilt mn hartje dat

Wat mij ook nog verdrietig maak, is dat ze sinds de break-up niet veel meer gezegd heeft. ik voel me echt aan de kant gezet. iemand die zo lief en attent was. iemand voor wie ik haar wereld was...ze lijkt mij nu niet een meer te zien. gewoon radiostilte. niet eens een berichtje hoe het met me gaat of iets... alsof ze niet eens meer weet dat ik besta. ik vind dat best respectloos en harteloos van haar kant....ik weet ik kan het niet afdwingen maar iemand waar ik lief en leed mee heb gedeeld.... toen haar moeder doodziek in het ziekenhuis lag, toen haar opa een paar dagen voor haar verjaardag overleed, was ik daar. in goede en slechte tijden was ik daar. en nu lijkt het een immens grote moeite om ff te kijken hoe t met me gaat?

er gaat van alles door mij heen... en tegelijk hoor ik een stemmetje in mn hoofd die tegen me zegt dat dit juist de reden is dat ik haar niet terug moet willen, maar het neemt niet weg dat mn hartje haar nog steeds wilt.

ik weet niet of ik ooit nog iemand kan vertrouwen na dit....de vrouw die mij beloofd had dat ze me nooit zou verlaten is nergens meer te bekennen...