De laatste dagen heb ik weer een kleine terugval... Ik heb weinig zin om mensen onder ogen te komen en al helemaal niet om te praten. Afgelopen zaterdag had ik dus die date met dat leuke meisje. Het was achteraf heel leuk en gezellig, maar op de terugweg naar huis had ik al mijn twijfels. Niet zo zeer over haar, maar meer over mezelf. Ben ik er wel al klaar voor. Ik merkte aan haar dat ze iemand is die zichzelf moeilijk openstelt en het kost veel tijd om haar te “ontdooien” . Ik weet niet of ik dat nu al trek na zo’n lange relatie. Ik vergelijk haar constant met mijn ex en dat is helemaal niet eerlijk en dat weet ik… Maar het verhelpen lukt me niet.

De volgende ochtend heb ik er toch een tijd over zitten praten met mijn ouders. We kwamen tot de conclusie dat het nog teveel aan mezelf ligt en dat er nog een hoop woede in mij zit over wat mijn ex mij heeft aangedaan. Woede over het feit dat ze me weer hebben laten zitten. Ik heb deze hele riedel al een keer meegemaakt, maar dan niet in een relatie maar in een hele goede vriendschap. Daar heb je ook een soort verdriet van. Je doet altijd alles voor mensen, je gaat voor ze door het vuur en je vertrouwt ze met jou meest intieme gedachtes en geheimen en andersom.

Je zet alles aan de kant om met elkaar een leuke tijd door te brengen. Of het nu een relatie of een vriendschap is. Het moment dat jij aangeeft hen niet letterlijk overal te volgen… Wordt je aan de kant geschoven en bij het oud vuil gezet. Ook ik heb mijn fouten en mijn mankementen, net zoals ieder ander en ik zou best het een en ander kunnen veranderen… Maar als er een iemand loyaal is naar iemand anders toe dan ben ik het. Win je mijn vertrouwen, dan ben ik je beste vriend of partner. Misschien geef ik wel teveel van mijzelf en vraag ik te weinig terug, waardoor mensen op mij raken uitgekeken… Ik heb geen idee…

Mijn vader is op jonge leeftijd overleden en in de jaren daarna, tot mijn veertiende, zijn er nog drie belangrijke personen uit mijn leven overleden. Daar heb ik denk ik een soort trauma aan overgehouden… Een angst dat mensen die dicht bij mij staan mij uiteindelijk verlaten. Ik hoorde iemand eens zeggen: “We choose the love we think we deserve”. Misschien kies ik wel bewust voor bepaalde vrienden of relaties, waarvan ik weet dat ze me uiteindelijk toch gaan verlaten… Puur omdat ik niet anders gewend ben. Alhoewel overlijden niet moedwillig gebeurt…

Terugkijkend op het laatste (half) jaar van onze relatie, kan ik ook wel zeggen dat ik ontzettend veel verkeerd heb gedaan. Of misschien niet zozeer dingen verkeerd gedaan, maar dingen over het hoofd gezien. Bepaalde hints of opmerkingen. Andersom van haar kant net zo goed. We waren op een dood spoor beland. Maar in plaats er voor te vechten, kiest zij het ruime sop en laat mij alleen achter. Ze is altijd iemand geweest die de makkelijkste weg uit kiest, maar ik had gehoopt dat ’t op liefdesgebied anders zou zijn… Niets is minder waar.

Toch hadden wij iets heel moois en ze zeggen “Home is where the heart is”. Zij was mijn thuis, want bij haar was ik echt mijzelf. De laatste weken dacht ik echt dat ik er over heen aan het geraken was. De laatste dagen heb ik het gevoel dat ik weer terug bij af ben.

Toch is het een apart fenomeen. Oude vrienden of collega’s waar je niet bijzonder veel mee hebt of had zeg je gedag, of daar maak je een praatje mee als je ze tegenkomt. No hard feelings. Even casual praten en weer verder met je eigen leven. Maar een persoon waar je jaren lief en leed mee hebt gedeeld… Die je je hart en ziel hebt toevertrouwd. Daar heb je nu opeens helemaal geen contact meer mee. Daar deel je opeens niks meer mee. Je ziet elkaar niet meer. Je gaat via een andere route naar je werk of de supermarkt. Hoe kan dat toch? Waarom doen we dat? Waarom is die persoon plotseling een vreemde? Terwijl je hem of haar juist door en door kent.

Ik vraag me af of ze mij mist. Dat ze momenten heeft dat ze thuis op de bank zit, of in bed ligt en aan mij denkt en mij stiekem toch wel mist. Het is zo godverdomme frustrerend dat iemand waar je zoveel van houdt je dit aan kan doen. Ik wil helemaal niet zondags alleen in bed naar een film of serie kijken. Nee dat wil ik met haar. Ik wil niet in de vakantie thuisblijven, maar ik wil met haar op vakantie. Ik wil kunnen vertellen wat voor ongelofelijke kutdag ik op school of het werk heb gehad en ik wil horen wat zij te vertellen heeft over die vervelende klant.

Misschien is het nu wel een fase waar ze doorheen moet. Een fase die ze nodig heeft om volwassen te worden. Maar het is gewoon zo ontzettend frustrerend. Ik loop de hele dag met het gevoel rond dat ik alles kort en klein wil slaan. Waarom?, gaat er een miljoen keer door mijn hoofd. Waarom willen ze onze liefde voor hen niet meer accepteren. Is er dan zo iets mis met ons? Of juist met hen?

Een carrousel om gek van te worden. De laatste weken ging het echter goed met me. Dat gevoel wil ik terug. Dat ik het ook in mijn eentje red. Misschien heeft daar het leren kennen van iemand anders wel aan bijgedragen, aan dat gevoel. Maar nu het dichtbij komt, wil ik het niet meer. Ze is een heel leuk, lief meisje, wat denk ik veel beter bij mij past als mijn ex… Maar ik denk dat ze gewoon op het verkeerde moment komt voor mij. Ik moet eerlijk tegen haar zijn en mag haar niet aan het lijntje houden, want ik wil haar niet gebruiken als rebound. Misschien is het toch beter om het af te kappen…