Een stukje schrijven. Omdat het gevoel me daar even toe aanzet. Da's anders. De laatste paar keren was het duidelijk dat ik even wat van me af wilde schrijven, of mijn overpeinzingen even in een blog wilde gooien. Nu weet ik eigenlijk niet goed wat ik wil schrijven, maar het gevoel dat er even iets uit moet, is wel aanwezig.

Ze is wel even weer een klein beetje actueel geweest in de afgelopen week. Niet alleen vond ze het nodig om afgelopen vrijdag even weer te komen spoken in mijn dromen, ook was het laatste gesprek met de psycholoog ergens een beetje confronterend. Ik denk dat het kwam doordat ik er aanvankelijk heenging met het gevoel "waar moeten we het eigenlijk over hebben, het gaat eigenlijk wel gewoon goed met me en er is niks meer echt gebeurd sinds de laatste keer". Dat bracht ik ook over, maar zij trok me er weer een beetje bij, door confronterende vragen te stellen.

Kennelijk is het zo, dat het op een gegeven moment weg kan zakken en er daardoor gewoon een stuk minder toe gaat doen. Maar het zit er stiekem dan nog wel. Ik zat wat te vertellen over mijn wederwaardigheden de laatste tijd en dat was op zich positief. Nieuw vriendinnetje sinds kort wat tot dusver fijn voelt, sowieso de conclusie dat ik het gevoel heb veel gegroeid te zijn sinds de breuk, rationeel alles wel zo'n beetje op orde... Maar het zit er nog.

Maar wat is het nu precies? Het is wel veranderd. Ik merk dat ik haar niet meer zo idealiseer als ik wel gedaan heb. Ik merk ook dat de ratio een stuk gevoel heeft overgenomen, in de zin dat als ik mij neerslachtig voel en weet dat er een verband is met haar, ik niet meer als een soort drug haar aanwezigheid kan voelen, als een roes waar ik me in kan houden totdat de realiteit haar plek weer inneemt en me pijnlijk doet herinneren dat zij en ik verleden tijd zijn. Zo is het niet meer, maar zo is het wel lang geweest.

Het plaatje is kennelijk kapot in mijn geest. En ergens is dat goed, denk ik.

Maar ze zit diep. Afgelopen weekend bij een hele goeie vriend langsgeweest, die ik niet zo heel vaak spreek of zie en hem had ik nooit zozeer meegegeven wat er nou met mij gebeurd is de afgelopen anderhalf jaar, omdat het zo liep. En hoewel ik 't verhaaltje wel vaker had afgedraaid, merkte ik dat ik ineens weer wat emotioneel werd toen ik het aan hem en zijn vriendin vertelde. Want... zij kenden ons. Ze kenden ons zelfs redelijk goed... En misschien wel als één van de beteren. Zij hadden al een relatie nog voor ons, terwijl die van ons ook meer dan vijf jaar geduurd heeft. We hebben elkaar lange tijd meegemaakt. Er waren parallellen tussen wisselwerkingen tussen hen en ons, met dat verschil dat mijn goeie vriend daar anders mee omging en -gaat dan ik.

Het lijkt erop dat dat 't anders maakt. Hetzelfde praatje, andere situatie, andere personen... Toch kwam de pijn die ik wel heb gevoeld niet meer terug in dezelfde mate en zat er zeker ook een gevoel van winst bij. Hun dochtertje, dat ik wel zie opgroeien en zij niet meer... De band met hun, die zij zo uniek vindt, die zich doorzet... Het is er allemaal nog, terwijl er zoveel veranderd is in de afgelopen anderhalf jaar...

Maar het zette me ook wel weer aan het fantaseren. Als ik haar tegenkom... Wat al lang geleden is... Dan ben ik er ergens ook van overtuigd dat we het allebei nog zullen voelen. Wat er was... en de klik... Hoe gaat dat in vredesnaam? En hoe verhoudt zich dat tot hoe het na de breuk tussen ons gegaan is? Ik ben ik niet meer... Is zij nog wel zij?

Een beetje een raar weemoedige stemming laat op de avond, waarschijnlijk ingegeven door dit afgelopen weekend. Ondertussen ben ik me ervan bewust dat het de zwaarte al lang niet meer heeft van wat het wel geweest is. De zwaarte niet... Het houden van blijft voor mijn gevoel, zoals ik in mijn vorige blog schreef. Maar het hier en nu, de realiteit buiten alle fantasieen, hetgeen tot dusver onbeproefd is gebleven... hoe zit dat? Zo dichtbij als het soms ineens weer voelt... Betrap ik mezelf erop dat ik haar schaars onderhouden en amper ingevulde pagina op Hyves weer even check... Onlangs iemand erbij; wie is dat? Haar broer - met foto's. Die ik ook sinds de breuk niet meer gezien heb. Het haalt dingen boven.

Zwart is het niet, allang niet meer. Dingen hebben hun plek, in ieder geval tot op zekere hoogte. Mijn leven is ook verdergegaan en ik ben oprecht heel benieuwd (in positieve zin) hoe het nu allemaal gaat lopen met mijn nieuwe vriendinnetje, met wie het gevoel tot dusver toch echt wel goed is geweest.

Maar kennelijk is het toch een soort spiraal waar je jezelf in kunt storten. En als je dan ook nog eens een nummer (her)ontdekt en dat goed bij deze stemming past, is het compleet. Dan bevind je jezelf later op de avond, met een biertje (de zoveelste, na een verder gezellige avond), dat nummer beluisterend, met een gevoel dat er iets uit moet... Het is nu een niet zo samenhangend verhaal geworden geloof ik... Maar ik wil afsluiten met een Nederlandse vertaling van de titel van het (wel zeer fraaie en ook toepasselijke) nummer.

Waarom zo diep?