Sinds december vorig jaar zijn mijn (ex)vriend en ik bezig met het kopen van een huis, ons eerst koophuis samen. Na lang wachten, plannen, voorbereiden en dromen kregen wij afgelopen mei de sleutel. Het is een oud huisje dus er moest veel geklust worden, iets waarvan ik dacht dat wij dit wel aankonden. Na bijna drie maanden klussen, veel bloed, zweet en tranen en een aantal tegenslagen was ons huis dan eindelijk half juli en zijn we er gaan wonen.

Tot dat mijn vriend drie weken geleden thuis kwam van zijn werk en meteen zei: "Ga zitten, we moeten even praten", vreselijk die woorden. Hij zei dat hij twijfelde over de relatie en dat hij even de tijd nodig had om na te denken. Totaal overstuur ben ik naar mijn ouders gegaan om daar de week door te brengen. Dat weekend daarna besloten we te praten, toen ik voor de deur stond wist ik het al eigenlijk.. hij wilt niet meer. Hij vertelde dat hij al vaker twijfelde maar dit nooit heeft uitgesproken, zijn hoofdreden voor het twijfelen is dat hij het gevoel heeft dat hij mij niet alles kan vertellen. Dit omdat hij denkt dat hij altijd de sterke in de relatie moet zijn. Hij gaf zal voorbeeld dat hij tijdens de verbouwing helemaal kapot zat en dat ik dit niet zag. Ik heb dit inderdaad niet gezien, mijn doel was alleen, zo snel mogelijk dit afkrijgen zodat wij daarna uit kunnen rusten. Terwijl hij toen eigenlijk rust nodig had. Dit was voor hem de druppel. Ik kan mijzelf wel voor mijn hoofd slaan, waarom heb ik het zover laten komen?

Wij waren 9 jaar bij elkaar en zijn gegroeid van tieners, jongvolwassenen naar volwassenen. We hebben enorm veel samen gedeeld en waren echt maatjes. Sinds wij bezig waren met het kopen van het huis merkte ik dat wij minder aandacht voor elkaar hadden. Ik dacht dat dit kwam door de stress van het kopen van het eerste huis en dat onze relatie sterk genoeg was om dit uit te houden tot na de verbouwing.

Ik ben echt radeloos, wij hebben drie keer gepraat en geprobeerd erachter te komen waarom hij niet meer wilt vechten voor deze relatie. Ik hou zoveel van hem, maar hij blijkbaar niet genoeg om ons relatie voor ons beide werkend te krijgen. Hij zegt dat hij nog wel van mij houdt en ook tijdens onze laatste gesprek merkte ik dat we gewoon nog de klik hadden die wij altijd hadden. Iets in mij zegt dat hij twijfelt over zijn keuze, aan de andere kant probeer ik realistisch te blijven.. Is het slecht dat ik hoop blijf houden?

Wat mij ook erg pijn doet waarom hij het nu pas zegt, nu wij net pas drie weken in onze nieuwe huis wonen. Het huis waar ik van droomde maar nooit gelukkig in zal worden. Hij is nu aan het proberen de hypotheek op zijn naam te zetten, omdat hij het niet kan hebben als we het huis (waar hij bijna kapot aan is gegaan) zouden moeten verkopen. Maar ondertussen woon ik al drie weken bij mijn ouders, ik kan nergens naartoe en ook niet zelf iets kopen of huren. Ik weet mij geen raad, het kan toch niet dat iemand na een relatie van 9 jaar zomaar, zonder het ook maar te proberen, een punt zet achter de relatie?