Maart vorig jaar een nieuwe liefde ontmoet. Via internet. Was het wel beu om alsmaar alleen te zijn. Na 5 jaar eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en iets afgesproken. Het was geen liefde op het eerste gezicht vanuit mij. Totaal een ander uiterlijk als waar ik normaal gesproken op val. Ik vond het echter wel zo leuk dat we nog een keer afspraken. En toen sloeg de vonk toch wel voldoende over. Ik zal niet ontkennen dat er voldoende twijfels waren ook van mijn kant. Twee hele verschillende personen dan is het wel even zoeken wat je wel samen bindt. Maar ik zag iemand die behoorlijk vast zat in zichzelf, vast had gezeten in zijn vorige huwelijk en ik probeerde het mooie uit hem naar voren te laten komen. Ik zag zeker ook een heel mooi mens in hem. Hij is zeker lief maar vaak ook ondoorgrondelijk. Nooit uitspattingen in zijn gedrag. Niet naar boven en naar onderen. Hij noemt zichzelf heel gemakkelijk, hij vindt alles prima. Dit triggerde mij echter wel eens en ik probeerde hem juist te stimuleren om wat eigen initiatief te ontwikkelen. Om een lang verhaal kort te houden. Van de ene kant beweerde hij in zijn huwelijk onder te zijn gesneeuwd door een zeer dominante vrouw aan de andere kant geeft hij mij het gevoel het wel makkelijk te vinden dat alles geregeld wordt. Dit soort persoonlijkheden in een huwelijk versterken elkaar natuurlijk alleen maar. Het was geen relatie waarvan de verliefdheid afstraalt, dat miste ik ook wel eens. Maar ik raakte eraan gewend. Ik vond bij hem rust en vertrouwen en leerde het accepteren dat hij nu eenmaal niet een persoonlijkheid heeft die heel uitbundig reageert. We hebben het hier vaak over gehad. Over dat ik wat spontaniteit, gek doen of wat dan ook miste, maar het mooie wat ik in hem zag verdreef langzamerhand het verlangen hiernaar. Wat moeilijk was dat onze weekenden niet synchroon liepen. D.w.z. had ik de kinderen had hij ze niet en andersom. Ik wilde graag wat ruimte hierin. Ik heb een druk bestaan en zit een beetje tegen overspannen aan. Een nieuwe relatie is dan heerlijk maar kost ook energie. Vooral als je dan direct te maken krijgt met 3 nieuwe kinderen waaronder een tweeling van 5 die erg veel aandacht vraagt. Vooral het jongetje is erg druk en ik denk toch ook aan adhd. Met de dochter van 14 ging het prima en vond ik ook wel mijn weg. Doordat er veel gecorrigeerd moest worden, met name de momenten aan tafel, hield ik me op afstand. Ik vond dat ik nog te pril in het gezin was om me te bemoeien met de opvoeding van de kinderen. Mijn exvriend stond ook hier heel anders in dan ik. 5 x een waarschuwing geven voordat er daadwerkelijk werdt ingegrepen vond hij heel normaal. Dat er vaak aan tafel geouwehoer was hoort bij een jong gezin, vond hij. Intussen hield ik mij stil en ging af en toe keurig even op de achtergrond. Ik pakte even een boek voor mijzelf en probeerde op deze manier ruimte te creeeren voor hem. Op deze manier probeerde ik ruimte te geven aan zijn gezin, zonder dat hij zich misschien op de vingers gekeken voelde. Ik nam het mezelf wel eens kwalijk dat ik me er bewust even buitenhield maar ik kon ook geen weg vinden om het anders te doen. Ik vond het niet correct om me er mee te bemoeien. Zijn manier van opvoeden is zijn goed recht, dacht ik. Wel zat ik me ondertussen soms op te vreten natuurlijk. Ik wist dat de oudste dochter het er vaak ook moeilijk mee had en zag het verdriet in haar ogen als papa er soms te lang over deed om in te grijpen.
Ook wist ik dat de moeder van de kinderen er ook heel veel moeite mee heeft om het allemaal in goede banen te leiden. Zij is wellicht wat te actief maar aan de andere kant... Oudste dochter heeft al verscheidene malen psychologische hulp gehad. Is een schat van een meid maar zoekt toch ook vaak op een bepaalde manier positieve aandacht. Logisch, want veel aandacht gaat uit naar de tweeling. Het jongetje is niet geliefd op school. Met regelmaat gesprekken op school en tuurlijk is hij ergens echt wel lief maar ook heel druk en moeilijk te bereiken en te corrigeren in zijn gedrag.
Waarom schrijf ik dit allemaal op? Omdat ik uiteindelijk de bons heb gekregen en ik daar heel erg verdrietig over ben. De druppel was, zo zegt mijn exvriend: De weekenden dat we samen zijn in het bijzijn van zijn kinderen ben ik niet geinteresseerd in de tweeling, trek ik mijn eigen pad en dat doet hem pijn.
Het is diverse malen uitgeweest tussen ons. De eerste keer na 4 maanden gaf hij ineens uit het niets aan dat hij twijfelde of wij wel een toekomst samen hadden. Zo uit het niets. Natuurlijk ging het ook door mijn hoofd. Hoe handelen we dit en hoe zal dat gaan met en 3 kids erbij en we wonen 45 minuten van elkaar rijden. Maar ik heb al die tijd eerst stap voor stap geleefd en gekeken naar wat we voelden voor elkaar. Iedere keer weer heb ik gevraagd of hij de weekende om wilde wisselen. Op deze manier konden we eerst werken aan een stabiele relatie. Konden we zien wat we werkelijk voor elkaar voelden en daarna langzamerhand de kinderen erin betrekken. Maar het was of hij bang was om het te vragen. Hij zei dat het dat niet was maar dat hij het gewoon prima vond zo. Hij had geen last van de situatie. Maar ik wel. Iedere keer nadat het uit was kwamen we toch weer in contact en de laatste keer zo intens dat het me totaal overrompelde dat hij het opnieuw uitmaakte. Ik wist inmiddels dat het van de kant van zijn exvrouw geen probleem was om de weekende te wisselen. Alleen hij heeft het nooit gevraagd. De laatste tijd hadden zij echter zo'n slechte verstandhouding dat het even niet lukte om dit aan haar te vragen. Dus ik wachtte weer af. Ik heb het een hele tijd volgehouden om elkaar alleen maar te zien als de kinderen er niet bij waren. We zagen elkaar dan een avond, snachts en de volgende ochtend. Het waren heerlijke momenten. Warm, vertrouwd, veilig. We praatten tot diep in de nacht over van alles en nog wat en konden niet goed van elkaar afblijven. Ik zorgde heel bewust ervoor dat de liefdesbetuigingen met name van hem kwamen. D.w.z. dat hij de eerste was die smste. Hij nam initiatieven. Hij uitte dat hij toch van me hield. Dat hij dat had ontdekt doordat hij het uit had gemaakt en me ging missen. Dat hij normaal gesproken een schakelaar kon omzetten na een breuk maar dat hem dat nu niet lukte en dat dat voor hem inhield dat hij toch van mij hield. En nu... ben zondag van mijn principe afgestapt en heb een zondag met zijn gezin doorgebracht. Heb hiervoor een paardrijwedstrijd van mijn dochter laten schieten omdat ik toch ook graag bij hem wilde zijn. Ok, ik was moe. Heb de zondagochtend eerst wat langer uitgeslapen dan hen. Aan het ontbijt begon het gejengel al weer. Oudste dochter roept uiteindelijk dat ze ook wel eens gewoon gezellig wil ontbijten. Pap laat het lang aanmodderen. Te lang naar mijn idee. De rest van de dag ging redelijk. Ik zat wel weer in mijn eigen wereldje van op een afstand blijven. Eenmaal thuis aangekomen die avond stuurde ik nog een sms je even een kleine bevestiging voor het slapen gaan. Ik kreeg een sms je dat hij me opnieuw heel veel pijn en verdriet aan moest doen maar dat hij geen toekomst zag tussen ons. Hij had het al te vaak geprobeerd maar belandde elke keer weer in hetzelfde en dat maakte hem niet gelukkig. Ik mocht hem wel bellen maar hij wist niet of ik dit wel wilde. Natuurlijk heb ik gebeld. Ik was woest! Woensdagmiddag, woensdagavond, donderdagochtend ervoor het samen nog heerlijk gehad. Samen naar de sauna, gelachen, gekletst, af en toe een tikje, gevreeen... Wat had ik gemist? En nu?
Heel wat kwade smsjes verstuurd natuurlijk. De zondag was voor hem de druppel geweest.
Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben na bijna een week naar hem toegereden. Ik moest hem recht in de ogen kunnen kijken en dit met respect afhandelen en niet op deze manier. Na 3 keer flink gekwetst te zijn geweest voelde dit niet eerlijk.
Een ander was er niet. De tweede vraag of hij me recht in de ogen wilde kijken en zeggen dat hij niet mee van me houdt beantwoorde hij met: Dat is het niet maar je moet het zo zien: Ik hou niet genoeg van je om verder met je te willen. En dan nog het verhaal van de kids.
En waarom voel ik me nu zo gefrustreerd en verdrietig? Kei en keihard heb ik gewerkt om over de hobbels heen te komen. Natuurlijk zijn we verschillend, is hij moeilijk te doorgronden. Is hij iemand die niet gauw het achterste van zijn tong laat zien en ja hij moet ook zeer zeker met zichzelf aan het werk. Maar als hij dan weer riep ik voel me leeg, ik loop in mijzelf tegen een muur. Ik zag zijn eigen frustratie. En met alle liefde die ik in me had zag ik ook het mooie in hem en wilde hem er zo graag bij helpen. Hij zei wel eens: misschien heb ik het wel nodig dat ik het gevoel heb dat ik je kwijt raak. Als hij me dan weer voor zich gewonnen had, dan stootte hij me weer van zich af.
En het is me gelukt om van hem te houden, echt van hem te houden ondanks alle dingen die ik wel moeilijk aan hem vind. Hij ging zich leuker kleden voor mij. Niet dat ik dat hem verplichtte maar ik liet hem inzien dat dat ook voor zichzelf iets positiefs met zichzelf deed. Heel voorzichtig want ik wilde hem niet zomaar even veranderen maar met respect.
En wat levert het nu uiteindelijk op? Hij vindt dat de vonken er niet vanaf springen. Maar hoe krijg je dat voor elkaar met iemand die zelf zo "gematigd" is. Iemand die al zegt: Ja niemand ziet aan mij of ik nou vrolijk ben of verdrietig.
Wat een belachelijk lang verhaal. Kortom ik hou van die man, ondanks al zijn "moelijke" eigenschappen. Maar ja... die man houdt niet genoeg van mij. En dat doet zo ontzettend veel pijn. Ik dacht dat liefde vanaf het begin aanwezig moest zijn. Maar heb nu ontdekt dat het ook kan groeien. Maar ja... Wat een verdriet. Wat een frustratie. We waren er zo dicht bij.