Mijn verhaal kan erg stom klinken omdat ik nog maar 17 ben, maar ik voel wat ik voel en wil het hier vertellen.
Ik weet nu al dat het lang gaat worden, maar ik hoop toch dat iemand het zal lezen.

Ik werd vroeger (7-12 jaar ongeveer) geestelijk mishandeld door mn moeder. Ze haatte mij, schold me vaak uit voor lelijk, stom kind, en wou dat ik nooit geboren was. Ik was een erg moeilijk kind, maar dan nog...
Op mijn 13e bedroog mijn vader mijn moeder, wat resulteerde in een jaar de hel thuis. Constant ruzie tussen mijn ouders, en ik zat er alleen tussen, want mijn zus zat in die periode op kamers dus zij was alleen in het weekend thuis.
Op school ging het ook niet zo goed, ik kwam in een klas terecht waar ik niemand kende. Ik had wel vrienden, maar voelde me er toch niet echt bijhoren.
Door dit alles werd ik enkele maanden voor mijn 14e verjaardag erg depressief. Ik begon mezelf te snijden, voelde me altijd slecht, huilde veel, werd teruggetrokken,voelde me niets waard,... Ik bereidde zelfs mijn zelfmoord voor, ik wou het doen op mijn 14e verjaardag. Dit heb ik toen niet gedaan. Wat me tegenhield? Ik weet het niet. Mss de hoop dat alles toch nog goed zou komen, dat ik me weer beter zou voelen. Nog een paar maanden later voelde ik me ook beter. Thuis ging het beter en op school ook.

Op mijn 15e leerde ik een jongen kennen, het was voor ons allebei liefde op het 1e gezicht. We zijn 3 maanden samen geweest. Het was mijn 1e serieuze relatie en de 1e keer dat ik een jongen ECHT graag zag. Hij had verschrikkelijk veel problemen en zat ook aan de drugs en de drank (drugs was hij na een tijd mee gestopt voor mij, maar drank was hij echt verslaafd aan), dus onze relatie was niet altijd zo gemakkelijk. Toch gaf hij me ontzettend veel liefde, hij liet me voelen dat ik WEL iets waard ben. Ik heb nooit liefde van mijn ouders gehad, dus dit was heel speciaal. Ik voelde me goed bij hem, maar toch was ik ook heel stil, dit was nog een gevolg van die depressie op mijn 14e. Toen die jongen het dan na 3 maanden uitmaakte, stortte mijn wereldje in.

In het begin kreeg ik steun van vrienden, maar die denken na een tijdje ook wel dat je er over bent (zeker omdat we maar 3 maanden zijn samengeweest). Mijn beste vriend bleef me wel altijd steunen en naar me luisteren (nu nog steeds) en dat heeft me wel geholpen.
Ik had het heel moeilijk, de ene dag ging me beter af als de andere, maar echt goed of gelukkig voelde ik me niet meer. 4 maanden nadat die jongen het had uitgemaakt, stortte ik opnieuw in. Ik begon weer met snijden, was vreselijk depri, constant huilbuien, en ik zat toen in de examenperiode dus het gevolg kan je wel raden. Idd, ontzettend slechte cijfers. Ik wou er toen echt een einde aan maken, omdat ik gewoon niet meer functioneerde zonder mijn ex, hij was de enige waar ik liefde van kreeg, iets wat ik ZO hard nodig had, ik had hem echt nodig. Ik heb toen een keer met het mes op mijn polsen gestaan, maar weer heb ik het niet gedaan, omdat ik bleef hopen dat we ooit terug samen zouden zijn. Mijn beste vriend heeft me toen ook enorm geholpen, en ik denk dat als ik hem toen niet had, ik er wel een einde aan had gemaakt.

Toen ging het weer meer dan een halfjaar met ups en downs. Maar vergeten was ik die ex nog altijd niet! Ik was nog even smoorverliefd als in het begin en ik hield nog steeds van hem, ik dacht elke nacht aan hem, ik huilde nog vaak om hem,...

Daarna kwam ik terug in contact met mijn ex en toen volgde een halfjaar een hele fijne periode, nl. dat ik terug regelmatig met hem afsprak en we terug kusten. We hadden niet opnieuw een relatie, ik wou dat natuurlijk al te graag, maar durfde het niet zeggen, omdat ik bang was dat hij me weer in de steek zou laten. Die tijd was echt zalig, we werden terug close, heel close zelfs, we vertelden elkaar alles. Dit ging een hele tijd zo door, en op een keer zei hij dat hij terug verliefd op me was en me nog altijd graag zag. Ik was natuurlijk dolgelukkig. Hij zei er ook bij dat hij op dit moment nog niet opnieuw een serieuze relatie wou en dat respecteerde ik.
Maar amper een week later spraken we opnieuw af en deed hij raar tegen mij. Ik vroeg wat er was, maar hij loste niets. Toen ben ik aan zijn vriend gaan vragen wat er scheelde enzo, en uiteindelijk zei hij dan dat mijn ex me beu was.
Toen is mijn ex doorgegaan en heb ik weken niets van hem gehoord, niet 1 woord uitleg. Ik was er kapot van, legde de schuld bij mijn eigen en werd weer depressief. Na enkele weken hoorde ik dan van hem dat hij verliefd was op een ander en daar nu een relatie mee had (wat hij nu nog altijd heeft) Ik vond (en vind) het gewoon zo erg dat hij me nooit in mijn gezicht het heeft gezegd, ik had recht op die uitleg, hij moet niet zeggen dat hij terug verliefd was op mij als hij een week daarna een andere wil.
Maar goed het was nu zo en ik voelde me steeds slechter en slechter. Jammer genoeg kwamen de examens er weer aan. Die examenstress samen met hoe ik me voelde was teveel en ik begon weer met snijden, dit keer gewoon in mijn polsen. Ik had toen ook heel erg veel ruzie thuis, haatte mijn ouders om wat ze me vroeger aangedaan hadden, en overweegde echt serieus om thuis weg te lopen. Dat snijden in mijn polsen was Niet om dood te zijn, maar ik kickte er op dat ik zo een beetje met mijn leven speelde.
De examens had ik weer heel erg slecht gemaakt, waarvoor ik nu moet boeten want ik ben mijn jaar opnieuw aan het doen.
Ondertussen (2,5 jaar nadat ik verliefd werd op mijn ex) ben ik hem nog niet vergeten en hou ik nog van hem. Ik heb hem nu al een hele tijd niet meer gezien (een halfjaar ongeveer), en een keer op de chat zei hij wel dat hij blij was dat we terug praatten omdat het leek alsof we ruzie hadden en hij dat niet wou enzo.
Vanbinnen is hij een hele goede jongen, maar heeft veel problemen en ik hoop dat hij ooit beseft hoeveel pijn hij me heeft gedaan. Ik weet dat hij dit niet voor expres heeft gedaan want zo is hij helemaal niet, maar hij had beter moeten nadenken.
Ik besef nu wel dat ik hem kwijt ben, dat hij niet meer naar me terug zal komen en dat doet pijn. Maar ik merk ook dat het beter gaat dan bv. 2 jaar geleden.
Het gaat nog altijd met ups en downs, soms voel ik me een tijdje redelijk, dan weer enkele weken heel slecht, maar echt gelukkig ben ik nooit meer geweest, niet meer sinds de 1e keer dat ik depressief werdd

Je kan wel zeggen, zoek een andere jongen en dan vergeet je die ex wel. Maar dat is niet zo, ik heb het al met andere jongens geprobeerd maar ik moest het dan na een tijdje uitmaken omdat ik eigenlijk veel meer aan die ex dacht.
Nu is er 1 jongen (de enige op 2 jaar) die ik wel echt zag (zie) zitten, maar dat is een player, hij kloot me elke keer opnieuw. Dan zie ik hem een tijdje niet, en als hij me dan terugziet begint hij terug te sms'en en zegt hij dat hij me mist en me terugwilt enzo. Dan kussen we opnieuw en als we dan bijna weer samen zijn, begint hij weer te twijfelen. Dit heeft hij me al 5x gelapt in 1 jaar tijd, dus dat schiet ook niet echt op.
Ik ben soms echt hopeloos, omdat ik het gevoel heb dat k nooit meer iemand anders zal willen dan die ex. Je kan wel zeggen komaan je bent 17 je hebt nog een heel leven. Maar de vraag is of dat wel echt zo is. Want ik ben bang dat ik er op een dag, als alles me echt teveel wordt, er een einde aan maak :-S
Het is nu ook niet zo dat ik me nooit meer amuseer, ik heb veel leuke vrienden en vriendinnen enzo, maar als ik alleen ben loopt het mis. Dan begin ik te piekeren en voel ik me down.

Sorry voor het lange, saaie verhaal