Heel veel verhalen zitten lezen hier en besloten mijn verhaal ook te delen. Wat een herkenning in heel veel verhalen lees ik hier.

Ik ben een vrouw van 48 en kreeg 4+ mnd geleden een relatie. We kenden elkaar al heel veel jaar middels een gemeenschappelijke vriend (ervoor nooit echt vaak elkaar gezien ofzo), als we elkaar zagen (op een verjaardag) dan klikte het wel altijd, dezelfde humor, goede gesprekken etc. Van onze gemeenschappelijke vriend heb ik zijn App nr. gekregen omdat ik vroeg hoe het met hem was. Appen.. erna bellen… uren en uren…. Hetzelfde weekend zou ik gezellig langsgaan. Het klikte zo erg, we zoenden en vanaf toen was het hek van de dam.

Hij woont hier 2 uur rijden vandaan. Meer dan 4 maanden hebben we elke dag veel contact gehad (appen en minimaal 1 x bellen). Ook ben ik vaak daar blijven logeren doordeweeks (dat kan met mijn werk) en hij kwam 2 x per week bij mij langs. We zijn ook samen op vakantie geweest vorige maand. Alles was geweldig. Zo erg genoten samen. Ik heb nog nooit in een relatie zoiets meegemaakt. We klikten alsof we voor elkaar gemaakt waren. Knettergek op hem en hij op mij. Dat zei hij elke dag en liet hij in alles merken. Ik heb hem vaak gevraagd of 2 keer per week rijden niet teveel werden naast zijn drukke baan (2 x 4 uur rijden is toch een volledige werkdag) maar hij wuifde dit weg en zei dat dat het ECHT niet was. Hij is gewend aan rijden en de auto doet het werk was zijn repliek.

Ik heb af en toe twijfels gehad, dit naar hem uitgesproken. Dan zag ik beren op de weg en dat maakte me onrustig en lijp in mijn hoofd. Dit komt omdat relaties hiervoor niet altijd even goed zijn geëindigd en ik bang was voor pijn. Het was gewoon angst. Maar ik geef zoveel om hem dat ik dat risico graag wil nemen. We hadden het zo goed samen, idioot goed.

Nu werd hij dinsdagnacht ziek. Zweten dat hij deed (griep heerst) en de volgende dag was hij heel wankel. Ik heb hem op de bank gelegd met dekentje. Erna voorgesteld hem thuis te brengen met zijn eigen auto en dat ik daar dan zou blijven om hem te vertroetelen etc. Maar hij heeft de (volwassen) dochter van een ex inwonen (raar verhaal, ik weet het) en die heeft me in het begin het leven zuur proberen te maken met als resultaat dat ik probeer te vermijden daar te zijn als zij er is. Hij ging dus alleen naar huis. De dagen erop bleek het schema van die dochter van ex zo te zijn dat ze er ook was dus ik ging maar niet. Op vrijdag stelde ik per app voor onze vaste zaterdag (dat hij weer langs zou komen) over te laten gaan zodat hij een beetje uit kon zieken (hij voelde zich nog steeds beroerd en ging toch gewoon werken, hij is echt zo’n plichtsgetrouwe man). Ik wilde hem alle rust en ruimte geven. Hij is wel iemand zonder rem. Geeft alles en teveel tot hij zichzelf voorbij heeft gerend.

Hij belde me vrijdagavond op dat hij nu twijfels had. Dat hij dacht toch liever alleen te willen leven zonder relatie. Hij wist niet waarom. Ik vroeg of zijn ziekte meespeelde en de drukte op zijn werk en dat hij weer zichzelf aan het voorbij rennen was (goh wat ben ik toch goed in het invullen voor een ander – ik weet dat ik dit natuurlijk niet moet doen). Hij wist het niet. Hij zei dat het opeens bij hem is komen opzetten. Hij is veel alleen geweest in zijn leven. Twee keer een relatie gehad met iemand die hem heel erg heeft gekwetst en met de grond gelijk gemaakt. Alles van hem afgenomen, hij is er kapot van geweest. Maar goed, hij vertelde me dus dat hij nu twijfelt en het echt niet meer weet. Dat hij er de afgelopen dagen (de rest van woensdag dus, donderdag en vrijdag) erg mee bezig is geweest en dat het hem opeens naar zijn keel is gevlogen (ik weet dat twijfel om kan slaan in paniek en dat zoiets echt letterlijk naar je keel vliegt).

Hij belde me zaterdag direct na zijn werk (zoals afgesproken) en hij zegt nog steeds het gevoel te hebben liever alleen te willen zijn. Dat een relatie niets voor hem is. Ik was vrijdag al, en zaterdag ook, in complete shock. Deze had ik zo niet aan zien komen. Ik heb mijn weekend als een zombie “uitgezeten”, ik was in alle staten. Huilen, verslagen voor me uitstaren en de hele tijd maar vragen “waarom waarom waarom”, geen contact opgenomen omdat ik hem wilde laten uitzieken en de tijd en ruimte geven. Die verdient hij (het is echt een gouden gast hoor en ik hou echt van hem). Maandagavond heb ik een app gestuurd met de vraag of hij al wat was opgeknapt, dat ik heel veel van hem hou en mijn best doe om hem ruimte te geven maar dat ik hem wel erg mis. Hij heeft me die avond direct gebeld. Hij wist het ook allemaal niet meer. We hebben wel een goed gesprek gehad waarin ik duidelijk probeerde te maken dat ik hem niet over wilde halen (heeft toch geen nut op termijn) of dingen in de mond wil leggen maar dat hij er beter goed over na kan denken omdat wat wij hebben wel heel erg bijzonder is. Dat het best angst kan zijn en dat angst een slechte raadgever is.

Hij zegt dat hij me geweldig vindt (en anderen zeggen ook dat hij stapelgek op me is, als ze zien hoe hij met me omgaat), dat het daar allemaal niet aan ligt. Maar WAAROM dan vraag ik me af. Alles is zo goed. Binnenkort gaat die dochter van ex bij een vriendje intrekken dus dan hebben we helemaal vrij baan en hoeft hij niet meer zo veel te rijden. Hij is het type man die een beslissing neemt en er dan voor gaat (alhoewel, met mij dacht ik dat hij dat ook had gedaan…..). Dus ik denk dat het echt over is. Ik ben ook zo zo zo erg gekwetst en geschrokken. Ik respecteer zijn beslissing maar ik vind het zo superstom. Ik ben dus alvast maar aan het wennen dat het over is.. probeer ik althans. Dit is zo’n gekmakend gevoel. Ik kan niet slapen, onrust, loop me suf in het bos en buiten, kan niet eten, druk op mijn borst, misselijk, geen concentratie om goed te kunnen werken en in mijn hoofd is het een achtbaan.

We hebben afgesproken wel elkaar elke dag normaal een WA berichtje te sturen (heb ik hem gevraagd) omdat het anders zo koud is. Van alles naar niets.. zonder aanleiding, zonder ruzie, zonder wat dan ook. Zondag zal hij langskomen. Ik weet dat hij gaat zeggen dat hij alleen verder wilt. Ik weet het gewoon.

Ik probeer mezelf maar wijs te maken dat dan zijn liefde niet groot genoeg is/was. Alhoewel hij geen faker is en hij echt vertelde dat ik hem zo gelukkig maakte en hij zo blij met me was. Hoe kan hij dit doen? Als hij zoveel van me houdt dan komt hij wel terug maar ik ga er niet op hopen of wachten. Ik vind het toch al zo moeilijk om me helemaal te geven aan iemand, nu heb ik dat gedaan en hop… gebakken peertjes. Ik word hier knettergek van en vind het zo moeilijk om mee om te gaan.