Waarom na al die tijd en ik dacht dat we samen gelukkig waren. Ik dacht er kan nooit iemand tussen ons komen, op weg naar samen oud en gelukkig. Maar nu teistert al drie weken een orkaan mijn hart, mijn hele lichaam en de kracht van de pijn, neemt niet af. Vragen blijven mijn gedachten bestoken. Een film van flashbacks blijft spelen. Nadat we beiden bedrogen waren in ons eerste huwelijk en NEGENTIEN JAAR geleden hertrouwden en een prachtige dochter kregen, hadden we toch zo'n sterke band.

Maar enkele weken geleden vond ik een onbekende GSM in huis met een berichtje "tot vanavond schat,ik hou van jou". Volgens jou was dit slechts een spel. Je reactie " Wat ben ik dom geweest. Ik wil je niet kwijt. Jij doet alles voor mij". De afzender van het bericht was de man van een bevriend koppel. TWEE JAREN waren ze er al mee bezig. Het begon een tijd nadat we je vijftigste verjaardag op een onvergetelijke wijze hadden gevierd.
Volgens haar telefoneerden ze alleen veel thuis en van op het werk. Zij hadden alleen telefoonseks. Ze spraken nooit nergens af? Ze zagen elkaar alleen als we als koppel een terras deden,samen gingen uit eten of uit dansen gingen(wat toch regelmatig gebeurde). Zij heeft geen verklaring voor het gebeurde.Zij was blij met de aandacht en keek uit om zijn stem te horen. Ik was nochtans al lang achterdochtig, maar vond geen sporen. Ik had haar al veel eerder gevraagd of die man ooit achter haar aan ging. En juist met een vent die ik zo'n eikel vond.

Wat moet,kan ik doen? Ik voel zo'n pijn en heb zo'n verdriet. Ze is een goeie vrouw en een goede moeder. Zij voelt zich nu rustiger en bevrijd nu het uit is.

Er hangt zo'n enorme schaduw over de afgelopen twee jaren. De verjaardag van onze achttienjarige dochter, de weekenduitstappen en de jaarlijkse vakanties. Hemel, hel en vagevuur zijn hier op aarde, niet later.