Hallo allemaal, een paar dagen geleden hebben mijn ex en ik besloten om het uit te maken. En ik ben kapot... De laatste weken gingen moeizaam omdat zij nu naar een andere school ging en op kamers ging en ik bleef in dezelfde stad wonen. Maar de afstand was erg groot. Als je de trein pakte was je voor een enkeltje minimaal 2 uur bezig met reizen. Nu is het zo dat wij al bijna 2 jaar een relatie hadden en we zo onze ups en downs hadden, maar voor het grootste gedeelte hadden we een leuke relatie. Door de lange afstand en doordat zij een een nieuwe omgeven belanden met een druk Schooleven en nieuwe vrienden had zij weinig tijd voor mij (ze zit daar op kamers). De enige momenten dat wij met elkaar konden praten waren op de avond (als we geluk hadden). Doordat wij voorheen veel contact met elkaar hadden en nu opeens niet meer, was dat een hele gewenning. Maar het was uiteindelijk niet te doen. We kregen steeds meer ruzies en misverstanden en hadden bijna alles geprobeerd om het te laten werken, omdat we het niet zo snel wilde opgeven. Wij houden namelijk nog zo veel van elkaar... Maar het maakte ons langzaam kapot. Ik wilde natuurlijk ook niet dat onze relatie haar tijd op haar nieuwe school een het wennen alleen maar meer stress opleverde. Maar dat is wat uiteindelijk wel gebeurde, we probeerde het een paar keer uit te praten en dat ging maar voor een tijdje goed. Omdat ze het druk heeft kon ze ook niet elk weekend terug naar huis komen en als ze thuis was wilde ze ook tijd met haar ouders en vriendinnen doorbrengen. Dit vond ik erg moeilijk, dus gingen we weer in gesprek. Deze keer face 2 face bij mij thuis. We hadden uren gepraat en waren erg emotioneel, we houden zo erg van elkaar maar het gaat gewoon heel moeilijk zo... We maakte elkaar langzaam kapot en dat wilde we ook niet. Dus uiteindelijk hadden we maar besloten om het uit te maken, ookal hielden we heel erg veel van elkaar... De laatste dagen kan ik er gewoon niet overheen komen en ben ik elke avond aan het janken, omdat ik haar gewoon zo mis... Ze was gewoon een deel van mijn leven geworden... Als ik wakker werd dan dacht ik aan haar en stuurde ik haar berichtjes en voordat ik ging slapen dacht ik aan haar en stuurde ik haar dat ik zo veel van haar hield. Ik kan er gewoon niet bovenop komen dat we zo onze relatie hadden moet eindigen... We houden zo veel van elkaar... Maar de afstand maakte ons kapot. Elke keer als ik in bed lig en ik zie die lege plek naast me dan denk ik aan haar... Ik mis haar gewoon zo erg... En ik weet niet of ik er ooit nog bovenop zal komen... Mijn tijd hiervoor is ook niet zo goed gegaan, pfeiffer, problemen met school, ouders in het ziekenhuis en het was al eerder uit gegaan tussen mijn vriendin en ik door een depressie die ze had. En ik was zo blij dat we weer bij elkaar waren. En nu is alles weer kapot... Ik voel me gewoon zo slecht.