Pffff ben weer helemaal van slag. Ik kom er maar niet uit met mijn ex en het wordt alleen maar van kwaad tot erger. We kennen elkaar niet lang, maar zijn wel door een enorm heftige periode gegaan.

Ik heb haar leren kennen aan de ander kant van de wereld. Zij is geen Nederlandse, maar wel een Europese. In het begin denk je nog aan vakantieliefde, maar het werd al vrij snel serieus. Zij was op vakantie en vertrok weer naar huis. Ik was op een lange reis en had nog een paar maanden te gaan, maar 1 ding wist ik zeker wij ontmoeten elkaar weer. Dat bleek al snel na terugkomst in Nederland. Binnen een paar dagen was de vlucht geboekt en een maand later vielen we elkaar in de armen. Ik was nog niet weg of de volgende vlucht was alweer geboekt. In de tussentijd was ik druk bezig met een huisje en werk te vinden. Zij nam ondertussen plannen om hier in Nederland werk te vinden. We wilden echt voor elkaar gaan. Alsof het lot ermee speelde viel alles heel erg snel op zijn plaats. De verkeerde plaats.... Ik vond een huisje in 1 van de grote steden, 2 weken later vond ik een baan 30 km zuidelijker in een andere grote stad en nog geen maand later liet ze haar leventje achter zich omdat ze een baan had gevonden in die andere grote stad in de randstad. Dit leek prachtig maar werd uiteindelijk onoverkomelijk. Ik kon niet direct mijn huis en baan opzeggen en zij wilde niet haar leven buiten de grote stad gaan opbouwen. Neem tijd zou je zeggen, maar ook dat was ons niet gegund. Binnen een paar dagen belande ze met een heftige ziekte in het ziekenhuis, ouders overgekomen, huisje waar ik maar niet aan kon gaan klussen, etcetera. We kregen het gewoon niet voor elkaar om samen een leventje op te starten. IK wil het verhaal niet te lang maken, maar uiteindelijk heeft het er toe geleid dat we met veel onbegrip en ruzie uit elkaar zijn gegaan. Beide eigenlijk wetende dat we elkaar niet wilde verliezen. Echter nu ben ik erachter dat ze binnen 3 weken nadat ze haar spulletjes had opgehaald al een ander heeft. Ze is er zelfs al mee op vakantie geweest. Hier begrijp ik dus helemaal niks van. Het is zo tegenstrijdig met alles wat er is gebeurt. Ik snap het gewoon niet meer en ben er echt kapot van. Alles in mijn leven lijdt er onder. Waarom doet ze dit? Zelfbescherming? Heeft ze enig idee hoe dit mij raakt? En dan nog het ergste. Ze wil er niet over praten. Gebeurt is gebeurt of ik het maar even wil accepteren.

Ja ach waarom zou je het ook makkelijk maken als het moeilijk kan