Een jaar geleden een man ontmoet. Meteen helemaal goed: hij SMS-te me dagelijks dat hij me wilde zien, we konden met elkaar lachen, vonden elkaar vreselijk aantrekkelijk, etc.
Hij wist niet hoe vaak hij me moest vragen om elkaar te zien. ZOveel, dat ik zelfs even dacht: Tjee...maar ik ging hem daardoor ook wel leuker vinden omdat ik mijn hart openstelde en dacht: het is wederzijds, hij is de man met wie ik 100 wil worden.

Na 2 weken echter als donderslag bij heldere hemel: "Ik ben niet verliefd". Ik was helemaal van de kaart,huilde maar zei: OK, nou, dat was het dan. Maar daar wilde hij niets van weten. Hij wilde me gewoon blijven zien. En, verliefd als ik inmiddels was, wilde ik dat natuurlijk ook. En dat gebeurde. Maar, hij bleef steeds aangeven dat ik niet de vrouw van zijn dromen was, dat hij niet verliefd was, etc. Hij begon me ook steeds meer de grond in te boren. Niks wat ik deed was goed, ik was maar een nul, hij deed precies wat hij wilde als ik er was en hij kwam nooit meer naar mij toe. Ook liet hij altijd in gezelschap weten dat ik absoluut zijn vriendin niet was, maar gewoon "EEN vriendin".

Ik heb het een paar keer proberen af te breken, maar dan zei hij weer iets waardoor ik toch weer zwichtte. En ik was natuurlijk nog steeds verliefd, en dacht: Tja, als hij het ECHT niet meer wil, zegt hij dat zelf wel. Misschien geeft hij dus toch meer om me dan ik denk.

Als ik bv een week niet belde, hing hij aan de telefoon om te vragen waarom ik niets van me liet horen. Ook was hij best jaloers: als ik telefoon had, of een SMS kreeg of zo vroeg hij 10x wie het was, rukte de tel. uit mijn handen om te zien van wie de oproep/SMS was geweest, etc. Van de zomer ging hij op vakantie, zonder mij. Drie hele weken. Ik was pissig, maar hij vond dat ik niet zo moest zeuren.

Na die vakantie belde ik hem, en er zat een ander bij hem thuis. Hij was helemaal verliefd, zei hij. Ik was in tranen. Twee weken later belde hij me, dat hij me toch weer graag wilde zien, en, dombo die ik was, ik ging weer naar hem toe. Hij was helemaal niet verliefd geweest, zei hij. Dat had hij alleen maar gezegd om mij op de kast te jagen.

Intussen belde hij steeds minder vaak en liet me ook vaak zitten als we iets hadden afgesproken. Ook had hij het ERG vaak over zijn ex-vriendin, inmiddels was dat al 1,5 jr uit en ze waren maar 5 mnd met elkaar omgegaan, maar ZIJ was de moeder van zijn kinderen, zei hij altijd. En daar had ik niks mee te maken.

We deden ook nooit eens iets leuks samen, want volgens hem kon hij dan niet op andere vrouwen afstappen, in mijn bijzijn. Ook uit eten samen of iets dergelijks, vond hij te benauwend. Zijn vrienden zag ik wel altijd, maar alleen bij hem thuis. Een keer zijn we samen uitgeweest, en toen zei hij opeens dat hij toch wel een beetje verliefd was, opeens. Maar daarna nooit meer. Ik nam hem heel erg kwalijk dat we nooit wat deden samen, want zei hem dat hij daardoor ook niet verliefd op mij zou worden. Hij gaf mij zo ook geen kans, vond ik. Hij zag mij alleen maar in 1 enkele rol, namelijk bij HEM thuis, in zijn omgeving met zijn mensen, terwijl ik niet veel te doen had daar. Je wordt immers ook verliefd op iemand als je hem/haar ook eens in een andere omgeving ziet, bv in een kroeg, bij zijn/haar vrienden, in een andere omgeving. Maar hij voelde de behoefte niet om iets met me te doen buitenshuis, zei hij altijd.

Maar hij hield me wel aan het lijntje door te zeggen: ik hou van je, ik kom toch altijd weer bij jou terug want ik kan toch geen relatie aanhouden, etc. En door zijn jaloezie dacht ik ook dat hij wat om me gaf. Stom misschien, maar je gaat dingen zien die er niet zijn, volgens mij.

Een paar weken geleden was het welletjes. Kerst niet samen gevierd, hij had ook weer een ander meisje ontmoet waar hij wel van gecharmeerd was, en met Oud en Nieuw kon er na mijn SMS-je drie dagen lang niet eens een telefoontje vanaf om me een Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Ik was het beu en heb hem ge-SMSt dat het beter was om elkaar niet meer te zien. ZO definitief had ik het nog nooit "uitgemaakt". Ik kon het niet over mijn lippen krijgen, MOEST het per SMS doen. Zo veel pijn deed het me.

Natuurlijk hoopte ik ergens dat hij zou schrikken, net als de vorige keren, en dat hij zou zeggen: Waarom? Wat een onzin, etc. Maar nee. Hij belde me 2 dagen later (!) dat hij blij was dat ik inderdaad deze beslissing had genomen, en dat het een goede leer voor me moet zijn geweest om nooit meer zo lang met iemand door te gaan die niet gek is op mij. Hij zei wel: je hebt nog spullen van mij, dat komt nog wel he! En dat was het. Daarna hebben we elkaar niet meer gesproken of welk contact dan ook gehad.

Ik ben kapot. Kapot, omdat ik me een jaar lang blijkbaar ZO heb laten gebruiken, waar ik zelf bij was. En kapot, omdat ik niet los lijk te raken van deze man. Waarom belt hij me niet even, al is het maar om te vragen hoe het met me gaat? Hij weet dat ik vreselijk veel pijn heb.

Maar hij zal wel een ander hebben. Ik begrijp deze man niet. Waarom wilde hij mij zo lang aanhouden terwijl hij blijkbaar niets voor me voelde? Voor de sex kan het ook niet eens geweest zijn, want soms hadden we niet eens sex. En waarom zei hij dat hij van me hield, en het toch helemaal niet leuk zou vinden als ik een ander zou ontmoeten? Waarom heeft deze man me zo lang aan zich weten te binden? Ik voel me gebruikt en veracht mezelf bijna. Ik kan hem nu niet meer bellen, dat is me echt de eer te na. En waarom belt HIJ niet voor zijn spullen? Heeft hij inderdaad een ander, wacht hij tot dat weer over is waarna hij mij kan bellen over die spullen met de intentie dat er toch weer wat gaat gebeuren? Of zie ik echt spoken? Wat een vreselijk gevoel is het, om te beseffen dat degene in wie je echt geloofde (ondanks alles), want hij zei altijd dat hij niet met liefde om kon gaan maar ik wilde daar doorheen prikken, dat iemand je zoveel pijn kan doen? Ik heb mezelf gewoon echt een jaar lang voor de gek gehouden, zo blijkt. Dat vind ik het enge van de liefde, het gevoel dat JIJ voor iemand hebt, hoeft helemaal niet wederzijds te zijn, al kun je je bijna niet voorstellen dat dat niet zo is. Je gevoel kan je flink in de maling nemen. En zo komt het dat ik, 33 jaar en toch daarvoor al aardig wat meegemaakt in de liefde, totaal kapot ben van verdriet om deze man, die blijkbaar geen zier om mij geeft. Zou hij ooit nog bellen? Ik hoop het. En waarom weet ik niet eens. Want wat moet je met iemand die niet gek is op jou?

Love is a battlefield....