mijn relatie van 4 jaar is nu bijna 3 maanden uit.
we hebben dezelfde vrienden en dus zien we elkaar nog vaak.
hij heeft het uitgemaakt omdat hij wat anders wou, hij wou ook weten hoe het is om vrijgezel te zijn en alles te kunnen doen wat je wilt.
ik snap deze keus, en was zelf ook wel benieuwd, maar ik had onze relatie er nooit voor willen opgeven.
nu 3 maand later ga ik zelf ook al met wat meer lol door het leven, ik weet alleen niet om dat is om hem maar te vergeten of omdat ik echt zo gelukkig ben zonder hem.
ik huil snachts nog steeds namelijk.
ik heb al een nieuwe jongen ontmoet, en daar zoen ik mee.
verder niet.
ik voel me er niet gelukkig bij, ik mis hem nog steeds even veel.
nou heeft hij zaterdag recht voor mijn neus met een ander gezoent, en hoewel ik weet dat hij het recht heeft werd ik zoooo boos, omdat hij het voor mijn neus deed.
er knapte iets en ik heb haar aangevlogen.
ik sloeg hem ook heel hard.
ik heb een uur buiten zitten huilen, toen kwam hij eraan.
ik was in staat om voor een auto te springen, want ik zag het nut van leven gewoon niet emer.
hij kwam naar me toe en hield me vast, voor het eerst in 3 maanden.
ik duwde hem weg want ik walgde van de gedachte dat hij met een ander had gezoend.
ik sloeg hem omdat ik zo boos was.
hij hield me toch nog vast.
hij heeft me getroost.
ik vroeg waarom hij me zoon pijn deed, hij wist het ook niet.
maar duidelijk was wel dat hij er spijt van had, en dat hij echt vrienden met me wou blijven.
het was ook duidelijk dat hij alleen niks meer met me wou.
hij houd niet meer van me zegt ie.
maar ik gaf hem altijd alles, ik was er altijd, hoe kan je dan zomaar ineens niet meer van iemand houden???
nou ja we hebben in ieder geval lang gepraat en hij heeft beloofd zijn best te gaan doen om rekening met me te houden, hij zegt dat ik zijn beste vriend ben.
ik haaaaat dit.
ik ben het gezeur echt zat!!!! ik wou dat ik hem nu gewoon kon vergeten!