Iedere keer als ik je toevallig zie met haar, zie je er gelukkig uit in mijn ogen. Je doet dingen met haar die je hier nooit wilde, koken, winkelen en klussen. Als ik met jou ergens heen wilde, moest ik er echt mijn best voor doen om je te overtuigen en erop aan dringen hoe belangrijk het voor me was, voor je ?ɬºberhaupt meeging. En dan nog vaak met een ontevreden houding van het maakt me allemaal niet uit. Als ik je dan vroeg waarom, zei je, dat niets je interesseerde. Je wilde blowen en computeren. Je wilde niets van het leven.

Ik heb altijd geloofd, dat je wel iets wilde, maar dat je dat diep had weggestopt. Temeer omdat je zei thuis nooit echte liefde te hebben gehad en je vrienden van vroeger zeiden dat je ooit zo anders was. Ze zeiden tegen me wat je in hem ziet zit erin, maar hij verblowt het weg. Dat was de rede dat ik investeerde, ik wilde je helpen en steunen en soms hadden we een lichtpuntje, maar dan zakte je weer in je oude gedrag.

Toen ik jullie flirt ontdekte, zei je dat je nog van me hield, maar zo verliefd was op haar. Bij ons liep het niet echt lekker meer, dat was ook de rede dat we aan de relatie zouden werken. Dat wilde jij ook, want je had inmiddels door dat je cynisch en rottig deed tegen mij. Je gaf aan dat je mij negatief had gemaakt en onbewust de schuld gaf van jouw problemen. Dus je wilde denken. Ik denk echt als zij dat gerespecteerd had en je met rust gelaten had, dat jij een andere keuze had gemaakt. Maar nu was het zo gemakkelijk voor jou, je kon bij haar terecht en hoefde niet te denken, wat je zo wie zo niet graag deed. En je hoefde gen verantwoording af te leggen. Zij blowde immers ook en stelde geen vragen.
Achteraf heb ik begrepen dat je er eigenlijk vanaf dag 1 al woonde en hier leugens liep te vertellen, dat je moest denken en tijd nodig had. Nu 5 maanden later ben je nog zo verliefd en je doet zoals gezegd alles met haar en mij negeer je als het je uitkomt. En als je al eens langskomt ben je moe, stoned, ziek, of whatever. Maar je bent er nooit echt en geeft nooit antwoorden. Antwoorden die je me al 5 maanden beloofd en die ik zelfs voor je op papier hebt gezet omdat je dat vroeg, want je bent zo vergeet achtig.

Je hebt met mij 3 hele belangrijke afspraken gemaakt. Omdat onze relatie breuk mij zoveel pijn deed, heb ik je gevraagd goed na te denken over wat je echt wilde. Niet alles maar te laten rollen, zoals je altijd deed. Wat zou inhouden het is bij haar nu wel makkelijk, dus ik richt me daar op en zie ik wel. Ten tweede heb ik je gevraagd niet meteen te gaan samenwonen, omdat me dat zoveel pijn doet. Die 2 heb je geschonden. Nu sta je op het punt de derde afspraak ook te negeren. Maar een afspraak maak je toch om je eraan te houden? Maar jij zegt ja tegen een afspraak om er van af te zijn en te doen wat jij wilt, zonder respect naar mij.

Maar iets begrijp ik niet in deze situatie, waarom mag jij zo happy zijn, terwijl je mij nu en aan het einde van onze relatie zoveel pijn deed. Waarom ben ik degene die zoveel pijn krijgt en al zoveel geleden heb in de relatie. Waarom kun je nu ineens wat je nooit kon en waar ik voor vocht?
Waarom loopt bij mij alles nu zo klote. Mijn leven ligt op alle vlakken overhoop en ik weet niet waar ik moet beginnen het op te pakken en op te lossen.
Ik merk steeds weer geraakt te worden, als ik je zo happy zie en realiseer me dat ik dat met jou zo graag gedaan had, die leuke dingen en de liefde gedeeld. Wat heeft zij dat je het wel kan nu?

Ik denk dat ik, ondanks alle moeilijkheden die we hadden, toch heel veel van jou gehouden heb, meer dan ooit tevoren van iemand anders. Het is hard dat het lijkt alsof je niets mist van ons, heeft het dan helemaal niets betekent of stop je dat ook weg?

Waarom lijdt ik zo onder dit verlies en de dingen die blijkbaar niet voor mij zijn weggelegd. Lost van Anouk omschrijft precies hoe verloren ik me voel. In deze wereld en misschien ook wel in mezelf.

Ik zou zo graag willen dat ik kon denken, hij is gelukkig, het is goed zo en dat ik weer verder kon met mijn leven. Maar ik voel alleen dat ik het je nog niet gun, je kan namelijk pas echt voelen, wat je me hebt aangedaan als je echt denkt. Mijn gevoel gaat op en neer, aan de ene kant voel ik boosheid en onmacht en denk ik, ik zou je wel aan je haren door de stad kunnen sleuren. Aan de andere kant denk ik val toch om, dit doe je een ander niet aan. En ergens wacht ik erop dat jij dit ook mee mag maken en weet wat je gedaan hebt.

Ten slotte droomde ik vannacht het volgende: Je kwam langs en ik vroeg heb je nu eindelijk met haar gepraat over wat jullie nu willen (dat beloofd hij nu al 3 maanden en hij beweert nog steeds niet te weten wat hij nu wil). Je zei ja en begon te huilen, in die droom dus. Je zei dat ze er een punt achter had gezet, dat ze niet tegen je in slaap vallen kon en je houding van "Ik weet niet". Je huilde zo en ik wilde je troosten maar deed niets.