Op 14 februari heb ik al een reactie geplaatst onder 'verhalen', echter ik had behoefte om mijn verbroken relatie met een persoon met borderline, uitgebreider te beschrijven in 'mijn blog', (ook voor mijn persoonlijke verwerking), misschien voor sommigen een bemoediging voor anderen als informatie verstrekking. Alvast dank voor het lezen.

Waarom “Ik“, vragen veel mensen zich vaak af, als ze in een destructieve relatie terecht zijn gekomen, hoe heb ik het zo ver laten komen, wat is er gebeurd?
Maar dat vraag ik mij nu af, pas komende uit een destructieve relatie met een vrouw, dan stel ik mezelf die vraag nog veel vaker, juist omdat ik nu pas wakker begin te worden, niet begrijpend dat juist mij dit is overkomen en mij realiseer, dat ik te maken had met een partner met E.R.S. (Emotionele Regulatie Stoornis), een persoonlijkheidsstoornis, ook wel 'omstreden' 'borderline' genoemd.
Ik hebt echt alles geprobeerd om deze relatie te laten slagen maar steeds waren er weer die blokkades die voor mijn voeten werden gegooid. Ik spande mij tot het uiterste in, maar niets is/was ooit goed genoeg. Moe van alleen maar geven en het haar naar de zin maken, mijzelf helemaal wegcijferen om maar geen irritaties en onenigheid te krijgen. Continue alleen maar naar haar ogen kijken om te weten hoe de dag zal verlopen. Spanningen gierden door mij heen door haar gedrag van aantrekken en afstoten. Ik werd onterecht beschuldigd van oneerlijkheid en ontrouw. Ze manipuleerde mij en wist vaak situaties naar haar hand te zetten en zorgde ervoor dat het bijna altijd mijn fout of mijn schuld was, als dingen niet gingen zoals zij dat wenste of gehoopt had. Ook lukte het haar om meestal iedereen voor zich te winnen om haar doelen te bereiken. Verbaal was zij sterk en ze kon over het minste of geringste boos worden of in plotselinge woede uitbarsten. Ze deed snauwerig en was kleinerend en vijandig, er ontstond plotseling onenigheid, zonder dat er een aanleiding voor was. Dan vroeg ik mezelf af: "hoe is het begonnen?", "heb ik het echt zo verkeerd gedaan?", "zei ik iets verkeerds?", "het zal wel door mij komen, dat er onenigheid is". Dit gebeurde zo vaak, dat er op den duur alleen nog maar "sorry" en "het spijt mij" in mijn woordenboek voorkwam. Ook werd ik hierdoor emotioneel onstabiel. Ik werd inwendig 'opgevreten' en ik 'verteerde' van binnen. Ze claimde mij, was onzeker en daardoor jaloers; voorbeelden: "met wie ben je in bad geweest?" (terwijl ik alleen thuis was), "ik wil je niet delen met iemand anders." (terwijl er niemand anders was). Vandaag haar 'beste vriend', morgen plotsklaps haar 'vijand'. Ik wilde het juist goed en fijn hebben met haar, maar ineens ging ook bij mij 'het licht uit'.
Vlak na de relatie breuk (begin januari 2016, na een fantastisch nieuwjaarsweekend), lukte het mij maar niet om van haar los te komen, want ik was 'verslaafd' aan haar geworden. Juist door het gedrag van aantrekken en afstoten, kon ik heel moeilijk van haar loskomen. En door mijn groot verantwoordelijkheidsgevoel, wilde ik blijven zorgen en hopen dat het goed zou komen tussen ons.
Het telkens weer mezelf opnieuw 'oprapen' en er weer voor willen gaan, eigenlijk wetend dat het steeds maar weer van korte duur zou zijn, maar ik deed het, was het niet voor mezelf, dan was het voor haar en/of haar kinderen.
Ik probeerde er toch in te blijven geloven, je weet het nooit, stel je voor dat het toch goed zou kunnen komen, ik heb mij steeds meer aangepast, en in bochten gewrongen om de lieve vrede te bewaren en om er toch nog misschien iets leuks van te maken.
Was dan alles kommer en kwel? Waren er ook positieve aspecten? Zeker wel, dat hield mij op de been. Zij is in mijn ogen een mooie, begeerlijke en lieve vrouw, met prachtige karakter eigenschappen: respectvol naar alles wat leeft, behulpzaam, meelevend, creatief; op heel veel gebieden, creatief; in het omgaan met problemen, 'prettig gestoord', vrolijk, spontaan, gangmaker op feestjes, 'niet met opzet' kwetsend tegenover anderen, doordenker, nooit saai, snelle denker, gevoelsmens, doorzetter, slim, begripvol, knuffelmens, goeie 'mental coaches', goed in het steunen van anderen, strijdlustig, sterk/krachtig, bewust van medemensen, hypergevoelig; ook of juist in het aanvoelen van een ander, dierenliefhebber, (gedwongen) bezig met wezenlijke dingen in het leven, heeft humor, heeft gezonde zelfspot, heeft veel levenservaring, geeft anderen dingen om over na te denken, geeft veel plezier door impulsiviteit en grenzeloosheid, geeft een andere kijk op het leven. Onze wandeltochten en fietstochten waren 'een feest ', genietend van de kleine dingen in de natuur. Op de fiets naar de stad, een stadswandeling, op het gemak winkelen (vooral kijken!), uit eten en natuurlijk een terrasje pikken, onze weekjes weg, heerlijk. Ook samen gewoon boodschappen doen, was gezellig en leuk. We waren gewoon 'een leuk stel' in de ogen van velen.
Ja, want het was in het begin ook leuk en gezellig, ondanks die 'vreemde voorvalletjes', haar stemmingswisselingen (waar nauwelijks een rede voor was, waar ik echt niets van begreep, het gebeurde gewoon zonder aanleiding), haar wispelturigheden, haar bindingsangst, haar verlatingsangst, haar angst niet geaccepteerd of afgewezen te worden, overgevoelig voor afwijzing (ook als daar geen reden voor was), haar depressieve periodes, haar boosheid, haar irritaties (ook in telefoongesprekken), haar seksuele dwangmatige handelingen, haar controlerend en dominerend gedrag. In het begin werd veel gesust met lieve woordjes en excuses, maar waren die eigenlijk wel gemeend? Een destructieve relatie kent in feite drie fases: 1. 'de kwetsbare verleidster', 2. 'de claimende partner', 3. 'de haatfase'.
En waren mijn excuses op den duur ook wel gemeend, of zei ik dat dan alleen maar om het weer goed te krijgen en de sfeer te herstellen? Ook wil ik 'mijn eigen aandeel' hierin benoemen. De gevleugelde uitspraak: 'liefde maakt blind' is hier wel van toepassing. Ik wist en voelde dat de relatie 'niet lekker liep' en toch wilde ik hieraan niet toegeven, ik wilde niet opgeven en volhouden, met de blijvende gedachte in mijn achterhoofd dat deze relatie geen stand zou houden. Hierdoor werden negatieve gevoelens en gedachten gevoed en ik kwam met mijzelf in conflict. In alle onwetendheid over persoonlijkheidsstoornissen heb ik mij in de relatie 'gestort'. Na verwerking van alle informatie die ik inmiddels heb verzameld, zie ik nu, dat reacties die ik gaf op gebeurtenissen in de relatie, nou niet bepaald 'een schot in de roos waren'. Ik wil hier toch wel een aantal bruikbare handvaten noemen in de omgang met mensen met een persoonlijkheidsstoornis, in dit geval E.R.S., het wrange is, dat ze er niets aan kunnen doen, omdat het een aandoening is, waar ze niet om hebben gevraagd.
Meer bemoedigen dan bemoeien, meer steun dan advies, meer duidelijke grenzen dan geen grenzen, meer heldere afspraken dan vage, meer gepaste afstand dan overmatige nabijheid, vat de uitingen en de acties niet persoonlijk op (zij had geen hekel aan mij, maar moeite met zichzelf), toon begrip voor heftige emoties en schrik er niet van, luister goed en durf verder te vragen, probeer afstand te houden maar niet teveel (houd afstand als het te moeilijk wordt; maar laat het niet overkomen als afwijzing), houd beloftes (er is behoefte aan stabiliteit; probeer dit te bieden), blijf wijzen op dingen die wel goed gaan (opbouwende reacties zijn heel belangrijk), weet dat sommige onderwerpen gevoelig liggen (als men hierover moet beginnen; wees dan op een emotionele reactie voorbereid), duidelijke grenzen stellen (kijk samen naar een oplossing voordat de grens bereikt is), laat je eigen leven doorgaan; zorg voor genoeg ontspanning (als je zelf geen rust neemt; kun je er onderdoor gaan; pas dus goed op je eigen grenzen), blijf volhouden (mensen waar van gehouden wordt; worden vaak weggeduwd), bewaar geduld (probeer geduldig te blijven bij onredelijke reacties). Als de omgeving hiermee goed leert omgaan, kan dat heel veel schelen in de relatie. Het is belangrijk dat er een gezonde en stabiele thuissituatie is en een vertrouwenspersoon om op terug te vallen.
De E.R.S. (persoonlijkheidsstoornis) is niet zomaar in een noemer te vangen. Het is een ingewikkelde en moeilijke aandoening, waar niet zomaar een kant en klare oplossing voor is aan te dragen. De persoon die deze aandoening heeft, is niet te benijden en heeft er zelf het meeste last van.
Deze bovenstaande informatie kwam voor mij als mosterd na de maaltijd. Als ik deze informatie wel had geweten, was dit absoluut geen garantie geweest, dat dan de relatie wel stand gehouden zou hebben, omdat het hier gaat om adviezen, mede samengesteld door mensen die zelf met E.R.S. te maken hebben en nogmaals het is een heftige en ingewikkelde aandoening die van persoon tot persoon kan verschillen.
Inmiddels (na 8,5 maand) was onze relatie in een onhandelbare fase terecht gekomen ('de haatfase'), waarbij ik de pijn nog in mijn hart voel. Het verdriet en ook het strijden om samen iets op te bouwen, heeft me totaal uitgeput.
Hoe kan zij, die ik zo lief heb, waar ik echt voor honderd procent voor wilde gaan en inzetten, zo negatief over mij praten tegen haar kinderen, familie, buren, vrienden en kennissen? Zien zij nu echt niet wat er werkelijk aan de hand is?
Al mijn vertrouwen is weg. Hoe kan ik het beetje respect wat ik nog heb, redden, nu begin ik mezelf zelfs te verwijten dat ik het toe heb gelaten dat iemand op zo'n destructieve manier met me om ging, dat ik mezelf zo heb laten manipuleren, hoe heb ik zo veel en intens kunnen houden van iemand die het mij (deels onbewust) zo moeilijk maakte?
Hoe kan ik opnieuw beginnen en waar komt mijn angst vandaan, ik was altijd zo sterk, en nu…. het kost me moeite om iemand te vertrouwen, want je ziet niet aan de buitenkant hoe ziek iemand (helaas) aan de binnenkant is.
Waarom heb ik juist haar in mijn leven toegelaten en waarom wilde ik juist met haar mijn leven delen? Want wie gelooft mijn verhaal, het lijkt zo onwerkelijk voor de buitenwereld.
Maar waarom ik? omdat ik:
een lief persoon ben
houd van haar (maar niet van haar 'grillen')
empathie heb
loyaal ben
hulpvaardig ben
verantwoordelijkheidsgevoel heb
doorzettingsvermogen heb
mededogen heb
medeleven met de medemens heb
transparant en een open boek ben
geen verborgen agenda heb
gevoelig ben
geweten heb
getalenteerd ben
warmte geef
liefde geef.

Daarom ik.