Ik heb lang nagedacht of ik hier wel iets moet schrijven maar ik heb nu besloten om het toch te doen omdat ik graag reacties wil op mijn situatie en het misschien helpt als ik m'n verhaal op papier zet. Het is een vrij lang verhaal geworden maar ik hoop toch dat er mensen zijn die het willen lezen en er een reactie op willen geven.

Dik 2 maanden geleden is mijn relatie, die alles bij elkaar ongeveer 4 jaar heeft geduurd, op de klippen gelopen. Belangrijk om te weten hierbij is dat het daarvoor ook al een paar keer uit is geweest (variërend van 1 dag tot een half jaar) maar we toch steeds weer bij elkaar kwamen. Een jaar geleden (nadat het dus een half jaar uit was geweest) besloten we om het weer te proberen en had ik écht het gevoel dat het deze keer allemaal goed zou gaan. Helaas bleek dit niet zo te zijn en kwamen de ruzies uiteindelijk weer terug. Op het einde van onze relatie hadden we bijna dagelijks ruzie. De ruzies ontstonden meestal door irritaties van haar kant, waardoor ik me dan weer irriteerde dat zij weer zo snel boos werd, waardoor ik me minder lief naar haar ging opstellen, waardoor zij nog meer ge?ɬØrriteerd en boos raakte, enz. Zo raakten we dus in een vicieuze cirkel. Een voorbeeld waardoor deze irritaties bij haar ontstonden: ik ben een ontzettende sportfanaat. Ik sport zelf vaak uren per dag en leef ook als een sporter. Daarnaast volg ik ook een hele hoop via de media. Zij vond derhalve dat ik te weinig tijd voor haar had. En als ik een keer zei dat ik rustig thuis een wedstrijd wilde kijken of dat ik bijtijds wilde gaan slapen vond ze dat niet leuk en voelde ze zich alsof ze niet belangrijk genoeg was voor mij en liet me dat ook duidelijk merken. Terwijl ik dan persoonlijk vond dat dat flauwekul was en dat ik vaak zat een wedstrijd heb laten schieten om bij haar te zijn. Ook botsten onze karakters nogal: zij is druk en heeft een vlotte babbel, ik ben erg rustig en zeg meestal niet zo veel.
Een dikke 2 maanden geleden ging het dus echt niet meer en hebben we besloten om er een punt achter te zetten. Ik vond dit natuurlijk erg vervelend maar tegelijkertijd was ik de eerste weken daarna ook vooral opgelucht. Eindelijk rust, eindelijk niet de hele dag door ruzie maken. Zij was minder opgelucht en vond het vooral heel erg. Ze bleef maar naar me toe trekken, wilde van alles met me doen, wilde seks met me, was er op een gegeven moment zelfs weer van overtuigd dat ze me terug wilde. Deze verzoeken kreeg ik iedere dag en hoewel ik niks liever wilde dan haar gewoon weer in mijn armen sluiten hield ik toch de boot af, omdat ik dacht dat het beter zou zijn als we elkaar eerst eens een tijdje (relatief gezien) met rust zouden laten. Zij bleef dit echter allemaal volhouden, tot die ene dag?¢‚Ǩ¬¶

Ongeveer 5 weken na het einde van onze relatie ging zij met wat vriendinnen naar feesten die jaarlijks worden gehouden in de stad waar ze studeert. Toen ik haar daarna weer sprak (via msn) merkte ik meteen dat er wat veranderd was. Ze deed ineens anders tegen mij en was ook veel vrolijker. Toen ik vroeg of ze soms een nieuwe scharrel had ontkende ze dat in eerste instantie maar even later gaf ze toch toe dat dat zo was. Ze had met een jongen gezoend maar ze zei dat dit verder niks te betekenen had. Maar ook dat was gelogen want in feite vond ze hem meteen al heel erg leuk. Ze loog hierover omdat ze me geen pijn wilde doen, zei ze. Die dag dat ik te horen kreeg dat ze met die jongen had gezoend voelde ik me beroerd, verbaasd, verdrietig, enz. Ik begreep er niks van. Ik kreeg n.b. de avond daarvoor nog een sms'je waarin ze vertelde hoe erg ze me wel niet miste. Hoe kan het in godsnaam zo zijn dat dat een dag later allemaal niet meer zo is?! Ik voelde me op dat moment alsof onze relatie van 4 jaar niks voor haar had betekend. Volgens haar is dat echt wel zo en ik geloof haar nu ook wel, daar ken ik haar te goed voor. Maar toch voelt het vreemd. Zij was het immers altijd die al boos werd als ze alleen al dacht dat ik al over haar heen was. Ik weet zeker dat als ik na 5 weken met een ander meisje iets zou doen dat ze me dan nooit meer had aangekeken. Ik begreep er dan ook helemaal niks van.

De tijd daarna heb ik me vooral heel erg verdrietig gevoeld. We hebben elkaar nog regelmatig gezien. We hebben zelfs nog een keer gezoend. Dat was een emotioneel moment en voelde erg fijn, maar het was tegelijkertijd ook pijnlijk om te weten dat ze dat een paar dagen later gewoon weer met die andere jongen zou doen. Ze hebben inmiddels al een paar keer afgesproken en vinden elkaar allebei erg leuk vertelde ze. Een relatie hebben ze nog niet maar het is mij wel duidelijk dat zij daar zeker niet afwijzend tegenover staat.

Er is nog geen dag geweest dat ik me echt goed heb gevoeld. Ik kan nergens meer écht van genieten. Het gevoel van opluchting over het feit dat er nu in ieder geval geen ruzies meer zijn heef plaatsgemaakt voor verdriet en twijfel, vooral ook aan mezelf. Ik denk vaak dat als ik sommige dingen anders had aangepakt dat het dan allemaal niet zo ver had hoeven komen. Ik probeer aan het verdriet te ontsnappen door me nog meer op het sporten te richten, veel om te gaan met vrienden, luisteren naar hun raad en advies. Ook praat ik er soms met m'n moeder over. Praten lucht wel op maar steeds komt het verdrietige gevoel weer terug. Het is vreemd, ik weet dat een relatie tussen ons hoogstwaarschijnlijk niet kan werken maar toch voel ik me ontzettend slecht. De laatste tijd is het gelukkig niet meer zo erg als die eerste dagen maar toch, ik denk er continu aan en kan het niet van me af zetten.

Is de oplossing dan toch om gewoon iemand anders te vinden? Voor haar werkt het blijkbaar uitstekend. Ze is van de ene op de andere dag gelukkig. Dat is natuurlijk leuk voor haar maar ik kan het gewoon niet begrijpen. Zij zit nog veel te veel in mijn hoofd en hart om echt al iets met iemand anders te kunnen proberen. Misschien heeft zij, al dan niet onbewust, nog wel in haar achterhoofd dat als het niks zou worden met die jongen ze altijd nog naar mij toe kan trekken. Zij kent mij immers ook en weet dat ik niet iemand ben die in de tussentijd ook zomaar even iemand aan de haak slaat, integendeel zelfs. Als je je een casanova voorstelt ben ik precies het tegenovergestelde. Ik flirt nooit, zou niet eens weten hoe dat moet. Desondanks was ze tijdens onze relatie altijd erg jaloers en bang dat ik wat met andere meisjes zou doen, zelfs nog toen het uit was (voordat ze die jongen tegenkwam). Toen was ze nog doodsbang daarvoor, tegenwoordig pusht ze me zelfs om ook wat met een ander meisje te beginnen. Dat doet me pijn want dat is een teken dat ze echt al over mij heen is?¢‚Ǩ¬¶

Het is zo moeilijk. Ik wil graag vrienden met haar blijven want ik vind haar een schat van een meid met een hart van goud en ook met haar familie kan ik het uitstekend vinden. Desondanks is de situatie nu wel dusdanig zuur voor mij dat ik niet weet of ik dat nu wel aan kan. Elkaar een tijdje volkomen negeren zal ook niet gaan. We zitten op dezelfde sportvereniging en ik weet van mezelf dat ik dat toch niet vol kan houden.

Ik ben er 24 uur per dag mee bezig. Ik sta er mee op en ga er mee slapen. Misschien dat reacties van lotgenoten en ervaringsdeskundigen (wat veel mensen op deze site inmiddels wel zijn geworden denk ik) me kunnen helpen hoe ik hier het beste mee om kan gaan.