Hallo,
Ben nu 3 maanden single na relatie van dik half jaar. Ex heeft het toen uitgemaakt en alhoewel het niet als een complete verrassing kwam (deed de laatste weken bot en kil en afstandelijk) ben ik er toch geruime tijd niet goed van geweest. Miste hem en alles rondom hem (dieren, familie, vrienden, zijn huis, ...).
Nu gaat het een stuk beter met mij, dus grootste deel LDVD is voorbij. Heb ondertussen ook ingezien dat ik iemand wil die 100% voor mij kan gaan en niet bij iemand wil zijn waar ik op mijn tenen moet lopen (wat ik de laatste tijd dus wel deed).
Ik wou op het begin geen contact met hem, hij wel graag, maar leek mij beter om het voor mijn eigen te verwerken. Had wel aangegeven dat als ik het een plekje voor mezelf gegeven had, ik wel graag weer wat contact wou houden en ev. nog eens wou afspreken. Dat wou hij ook graag. Toch hebben we in tussentijd af en toe via sms nog contact gehad (vooral zakelijke dingen) en de eerste weken reageerde hij boos. Hij boos? Waarom moet hij boos zijn, dacht ik wel eens.
Nu dat het beter ging met mij, stuurde ik na verloop van tijd al eens iets neutraals (hoe het met hem ging, ... en dat het beter ging met mij, ...), maar kreeg altijd van die 'rakende' antwoorden terug (ofwel overdreven, ofwel bewust kwetsend ofwel heel nonchalant). Snapte ik eigenlijk niet goed, maar liet het dan een tijdje.
Bij nieuwjaar hebben we elkaar nog het beste gewenst en het leek mij leuk nog eens 'gewoon' (éénmalig?) af te spreken om wat bij te kletsen. Wou er ook niet meer te lang mee wachten, want weet ook wel dat als hij of ik iemand anders heeft, dat er toch niet meer van komt. Maar daar kreeg ik als antwoord van hem op: 'Denk dat het beter is van niet, sorry.' Huh, waar slaat dat nu op. Beter voor wie? Voor mij? Nee, want ik kan de confrontatie nu wel aan. Maar misschien denkt hij van niet?
Heb niet gevraagd wat hij ermee bedoelde, heb gezegd dat het ok is zo, wil hem zeker niet achter zijn gat aanlopen. Ergens heb ik ook wel zoiets van 'ok, dan niet.' (dat kan er uiteindelijk ook nog wel bij).
Maar toch snap ik dit niet goed. Waarom doet hij zo en durft/wil/kan (?) hij de confrontatie niet aan. Het is voor mij toch moeilijker om 'normaal' te doen dan voor hem zou je toch denken. Is het omdat hij mij en alles daarom heen wil vergeten (zo vlug mogelijk) of is het omdat het hem gewoon niet meer interesseert of nog iets anders?
Iemand die dit herkent? Had het graag als volwassen mensen afgesloten (hebben trouwens ook een mooie tijd samen gehad), maar dat is blijkbaar niet mogelijk en dat vind ik ergens wel wat jammer.
Groetjes
Emotie
Hoi Mel
Ik ben pas sinds een paar uur lid hier op deze site maar ben er wel achter dat er bij velen de relatie een extra klap kreeg door de reacties die men deden nadat men iets vervelends te horen kregen. Ook ik heb te heftig gereageerd op de situatie. Door de emotie ga je gekke dingen doen.
Ik denk nu zo af en toe dat als je eennieuwe relatie krijgt en beide partijen ooit zoiets hebben meegemaakt dat dat dan de sterkste relaties zullen zijn want je weet beiden dan als geen ander hoeveel pijn het doet en ik gun dat geen ander.
Pfff! Ik ben helemaal geen prater en vooral niet met vreemden maar op deze site voel ik me goed te voelen.
Zelfde situatie
Hey Mel!
Ik herken me helemaal in jouw verhaal! Mijn ex wou ook 'de beste vrienden' zijn, toch deed hij bot...
Ik wil ook met hem afspreken, en hij zocht altijd wel een uitvlucht, dus nu vraag ik het niet meer!
Misschien moet je nog even afstand nemen van elkaar, en ik weet dat dit moeilijk is, want ik voel me elke dag nog rot, en ik denk nog elke dag aan hem.
Maar probeer in je achterhoofd te denken dat je veel beter kan krijgen dan hem (ookal wil je op dit moment nog niemand anders), die gedachte helpt soms ook bij mij.
Ik wens je heel veel sterkte toe!
X
Ella
Ja onvoorstelbaar
Heb precies hetzelfde meegemaakt, ex maakte het naar halfjaar ook uit, en HIJ had een gebroken hart en voelde zich zielig en eenzaam!!
Ooit zoiets gehoord. Heeft me vanaf dat hij het uitmaakte ook aleen afgehouden en wilde nergens over praten. Hebben daarna nog wel een gesprek gehad op mijn aandringen, maar dat was zo afstandelijk dat je het geen gesprek kunt noemen. Ik wist ook gewoon niet meer wie ik voor me had.Hij was echt opgeblazen, en ik vroeg me ook af waarom, jij hebt het toch uitgemaakt ik zou boos moeten zijn! Snapte helemaal niks van zijn gedrag, als we elkaar nu toevallig zien bij het uitgaan negeert hij me of kijkt me wezenloos boos aan! Ik had inderdaad ook zo graag als volwassen mensen hiermee omgegaan, en wellicht later weer een vriendscap maar krijg toetaal geen hoogte meer van hem. Ben zelfs nu zo klaar met zijn kinderachtig gedoe. Maar ja het zou zo veel minder pijn doen en geen nasleep hebben als hij normaal hiermee had kunnen omgaan. Je gaat de fout dan toch bij jezelf zoeken. Tis toch niet raar dat je om een verklaring vraagt als het een dag daarvoor nog allemaal goed was?? Dat je dingen samen wilt verwerken, afbouwen. Dat is toch ook mogelijk ook al werkte de relatie niet?
Hallo
Bedankt voor de reacties.
Weet je, wil hem niet eens terug, daarom dat ik nu ook pas wou afspreken (had gezegd tegen hem dat als ik sterk genoeg was op dat vlak ik pas weer wou afspreken, want de aantrekking zou er sowieso nog zijn en heb geen zin om dingen te gaan doen waar ik spijt van krijg). Maar het leek mij wel leuk (en hem toen ook) om nog eens 'normaal' af te spreken (laatste keer dat we elkaar gezien hebben bij de breuk waren we allebei aan het wenen en zeer emotioneel). Maarja, hij wilt het niet meer en ik leg me er dan maar bij neer. Ergens vind ik dat hij zich 'vereerd' zou moeten voelen dat ik nog wil afspreken haha, verdient hij eigenlijk niet en daarom ook dat ik zéker niet ga aandringen.
Ben hem tijdje terug toevallig tegengekomen bij het stappen, op een gegeven moment stond ik toevallig vlak achter hem en meneer was op 1,2,3 lopen. Enerzijds wel grappig om te zien, maar anderzijds ook jammer en kinderachtig, vind ik. Confrontatie is blijkbaar zeer moeilijk voor hem.
Wens jullie veel sterkte!! Ga nu eens wat verder lezen.
Groetjes
Ik herken wel iets..
Ik herken jou verhaal wel in somige delen.. Wat ik vooral herken is het willen praten over bepaalde gedachtens en gevoelens uit de tijd dat het over ging en nu je weer een stukje verder bent KAN je er eindelijk over praten. Geld dat voor hem ook? Is hij er al aan toe? Of heeft hij een ander? Dat is iets wat jij je altijd zal afblijven vragen mits, je er natuurlijk prompt over begint wanneer je hem tegen komt
Ik zie mijn ex 1 x in de 14 dagen als hij zijn dochter thuis komt brengen en al bijna 2 jaar lang wil ik met hem praten, maar waarom ik het niet gewoon doet weet ik niet... Bang voor de emotie die omhoog komt, bang voor zijn reactie of wat? Eens floept het bij mij eruit, maar misschien is het voor jou zelf handig om iets op papier te zetten, voor hem of voor je zelf?
Gelukkig duurt LDVD niet eeuwig! Ik heb heel veel gehad aan LDVD, schrijven lucht op
Succes
Hoi
Bedankt voor je reactie.
Ik denk dat hij liever helemaal niet meer geconfronteerd word met mij, om de één of andere reden. Hij heeft zich na de breuk heel schuldig gevoeld. Er waren ook heel veel mensen tegen zijn beslissing en dat maakte het voor hem ook niet makkelijker.
Vermoedelijk wilt hij liefst zo snel mogelijk dit alles vergeten? Verklaart ook wel zijn 'weglopen' als we elkaar toevallig eens tegenkomen. Denk dat hij schrik heeft dat we het dan toch weer vooral over de breuk gaan hebben en daar heeft hij geen zin (meer) in, volgens mij. Ook al is dat niet mijn bedoeling. Hebben lang genoeg gepraat tijdens de breuk en wou nu gewoon nog eens afspreken en wat bijkletsen, maar waarschijnlijk zie ik dat wat te makkelijk (ook al wou hij dat toen ook heel graag, vraag me dus alleen af wat er in tussentijd veranderd is).
Hij heeft nog niemand anders (heb nog goed contact met gezamelijke vriendin), dus dat is de reden ook niet.
Achja, het is nu zo en leg me er wel bij neer.
Groetjes