Je schrijft 'gewoon een onschuldig smsje van hoe gaat het'. Ik vraag me af of het echt wel zo onschuldig was als je denkt? De tekst die je sms'te misschien, ja, maar de motivatie of de onderliggende reden waarom je het deed en wat je verwachtte van hem was misschien minder onschuldig dan je dacht. Dat je er zo'n rotgevoel bij hebt kan te maken hebben dat je eigenlijk stiekum bevestigd wilde worden dat hij ook aan jou denkt, zoals je met hem bezig bent. Dat hij niets van zich liet horen, voelt als een teleurstelling en negatieve bevestiging dat hij met hele andere dingen bezig is en niet met jou, zoals je hoopt. Probeer te begrijpen waarom je je steeds laat verleiden tot het sturen van een smsje of telefoontje.

Ik denk niet dat je hem met een vingerknip uit je hoofd kan krijgen. Wat ik wel als advies kan meegeven, is dat door toe te geven aan dat gevoel met hem bezig te zijn en dus te gaan bellen of sms'en om, je veel moeilijker van hem los kan komen. Door steeds contact te zoeken, hou je hem heel dicht bij je omdat je verwachting van hem te horen alleen op hem is gericht. Omdat je het van hem laat afhangen. Wat mij goed heeft geholpen is om iedere keer wanneer ik de behoefte had om van me te laten horen, proberen voor te stellen hoe het zou voelen wanneer ik niets van hem terug zou horen. DAT gevoel van teleurstelling heeft me vaak kunnen weerhouden om te bellen of een smsje of mail te sturen.

Sterkte ermee!

M.

"accept the sky, accept the birds, accept birdshit"