Ik zal in het kort proberen mijn verhaal neer te zetten. Mijn vriend en ik zijn dik 11 jaar samen en hebben een zoontje van 4. Twee jaar geleden raakten we allebei tegelijk onze baan kwijt (bedrijf failliet). We besloten naar de plaats terug te verhuizen waar zijn familie en de meeste van onze vrienden wonen (wilden we al lang) en daar opnieuw te beginnen. Ik vond meteen een baan, en samen besloten we dat hij zijn studie af zou maken zodat hij dan eindelijk zou kunnen werken in wat hij werkelijk wilde. Hij moest nog een dik jaar. Mij was het teveel. Ik werkte vreselijk veel en nog konden we amper rondkomen. Daarbij zag ik mijn zoontje weinig en besteedde ik iedere vrije minuut aan zoon en huishouden want ja...hij moest studeren. Hij zat met zichzelf in de knoop, voelde dat het zo niet kon maar wilde toch doorzetten. Onze relatie kelderde achteruit, we hadden het allebei veels te druk met onze eigen problemen..
Ik dacht dat het door de omstandigheden was, maar blijkbaar was er bij hem toen al twijfel. Een jaar geleden ging hij klap op de vuurpijl vreemd. Volgens hem "slechts" drie keer met dezelfde, een studiegenootje.. Ik kwam er in februari achter en mijn wereld stortte in. toch koos ik voor hem en hij zei voor mij te kiezen. Ik had het heel moeilijk, en zijn bevestiging kwam maar niet. Heel lang heb ik vreselijk geknokt, als een leeuwin gevochten voor ons, maar hij vocht niet mee. Er kwam niks van zijn kant, en ik raakte op. Eind augustus is hij bij zijn vader gaan wonen tijdelijk. Vreselijk. Hij wist het niet meer. Het voelt zo omgekeerde wereld.....hij zit met zichzelf in de knoop en twijfelt over of hij nog kracht kan vinden om verder te gaan..
Ondertussen zijn we in therapie gegaan, maar het schiet niet op. Ik heb nu besloten dat het van mijn kant over is, want ik ga hier echt aan kapot. Maar mijn hart schreeuwt om hem, ik snap zijn twijfel niet. Hij houdt van me, mist me, ik ben geweldig....zei hij dat maar niet. Ik wil ondertussen geen hoop meer hebben. Ik probeer mijn eigen leven te leiden nu, maar het kost zoveel moeite. Het doet zo'n pijn als ik hem zie.
En nu zei de therapeute gisteren dat we het beste een omgangsregeling konden opstellen voor ons zoontje....en ik ben kapot. Het is echt over vrees ik. En zo niet.....kan ik dan nog wel....hij heeft me zoveel pijn gedaan....
Is het echt beter om van hem te proberen los te komen????