Zondag heb ik 2 lange brieven gechreven, 1 om geruime tijd afstand te nemen, daarna 1 om samen hulp te gaan zoeken.
uiteindelijk (mede dankzij mijn mede ervaringsdeskundigen hier ) een kort berichtje gestuurd dat ik de komende dagen rust ging nemen om te bedenken hoe wij verder kunnen.

Hierop komt een kort mailtje terug, "goed van je dat je tijd voor jezelf neemt, ik heb donderdag een intake bij de psycholoog om dat ik niet verder kom"

Dat laatste wist ze ongetwijfeld vrijdags ten tijde van ons gesprek ook al, maar goed...

Dus ik dacht dat het wel helder was zo, krijg ik maandagavond een whattsapp ,omdat ze via mij gereedschap had geleend, met de vraag waar dat naar terug moest.... &^*% dacht ik.. eerlijk waar, wat is er dan niet duidelijk aan even rust nemen.
Mijn dommigheid is dan, dat ik me verantwoordelijk voel voor degene die het heeft uitgeleend. Dus maar ff kort het adres doorgegeven.

Achteraf:
Had dat kunnen wachten tot eind vd week, zodat ik de rust erin kon houden? Vast wel,
Dacht ik nu werkelijk dat ze dat gereedschap vandaag al terug zal brengen...? geen idee.. maar denk t niet
Was het dan zo erg geweest om gewoon niet te reageren....? is dat niet net zoiets als Negeren?? en lvert dat dan weer een boze reactie op??
Waarom heb ik dan gereageerd...? Uit "angst"dat ik anders weer een nieuwe discussie krijg die ik weer graag wil repareren omdat ik stapelgek op dr ben en de relatie wil herstellen.
Blijf ik daarmee bij mezelf ? Nee dus!
Hoe had ik dit anders moeten/kunnen doen?
Beseffen dat ik heel duidelijk heb aangegeven rust te gaan nemen, wanneer daar dan weer een boze reactie uit was gekomen omdat ze niet kreeg wat ze verwachtte, dan was het iig haar probleem geweest.

En nu... Dit ga ik niet opnieuw doen, dan maar een boze reactie maar dan ben ik in ieder geval dit keer wel bij meself gebleven. tenslotte mag je ook het respect terug vragen om je besluit te accepteren... toch..??