Morgen is het alweer 4 weken uit en heb al die tijd nog steeds niets gehoord van hem...
De laatste week heb ik een heel stuk minder aan hem gedacht, dacht eindelijk dat ik over hem was en begon ook een beetje kwaad te worden op hem. Van verdomme klootzak, je hebt me gewoon als een hoopje stront behandeld hoe je het uitgemaakt hebt en hoe je nu met me omgaat (nou ja, omgaan kan je t niet meer noemen, we hebben totaal geen contact meer).... Denk ik van was t de hele relatie dan niet wat waard geweest? Zal toch wel anders zou je nooit met me willen trouwen?
Maar dan krijg je weer een terugval als je op MSN ziet dat hij gisteravond online was geweest (toen wij wat hadden, zat hij er bijna nooit op) en had gelijk een persoonlijk bericht "PURA VIDA" achtergelaten met andere woorden, hij begint dus weer te genieten van zn leven.
En mij laat hij nog steeds zitten met al mn vragen en verdriet.... Doet m volgens mij niets dat ik me zo rot voel onder alles. Durf m nog steeds geen berichtje te sturen, ook al jeuken mn vingers om m te bellen of op zn minst een berichtje te sturen. Ben nu wel bezig om een brief te schrijven aan m, dat was ook het advies van mn psycholoog, maar het is zo verschrikkelijk moeilijk....
Dan wil ik bij iedereen mn verhaal doen, maar ik begin te merken dat mn vrienden er een beetje mee gehad hebben.... Kan er wel met zo over hebben hoor, maar ik probeer me elke keer in te houden want ik wil ze er nu ook weer niet al teveel belasten. En als ik er dan over begin, zeggen ze vaak dat ik m maar moet laten gaan en m moet vergeten, maar ze begrijpen niet dat ik m totaal niet wil vergeten en dat ik m ondanks alles terug wil!
Heb echt het gevoel dat we voor elkaar gemaakt zijn, maar om een paar dingen, die niet besproken zijn, nu niet meer bij elkaar (kunnen) zijn...