Hallo.. alvast bedankt voor het lezen..

Ik moet dit echt kwijt, in de hoop dat ik begrepen kan worden en misschien heeft iemand wel een goed advies voor me?

Ik ben 18 jaar. 2 jaar geleden leerde ik Kevin kennen. Hij woont in Leeuwarden, ik in de provincie Utrecht. Via internet leerden we elkaar kennen (we speelden vroeger een spelletje). Na een tijdje ontmoetten we elkaar, in Utrecht. We waren helemaal verliefd. Hij was 17, ik dus 16. Vervolgens kregen we een relatie. Het eerste jaar ging heel erg goed. We waren echte dromertjes, droomden van later. Ik kwam er na een paar maanden achter dat hij depressief was. Zijn moeder wou niet meer voor hem zorgen, zijn vader woonde in Duitsland. Hij woonde bij zijn oom en tante.
Na een paar maanden ging hij op zichzelf wonen. Ik wou hem proberen beter te maken. Wat we voornamelijk deden was binnen zitten, hij computerde bijna de hele dag als ik er niet was, samen keken we films of deden andere dingen spelletjes ofzo. Hij wou niet naar buiten. Ik paste me daarop aan. Op een gegeven moment was ik net n soort opvoeder: zorgen dat hij goed eet, hem gemotiovbeerd krijgen, hem naar school laten gaan, hem vrienden laten maken, hem de tandarts laten bellen, hem dit hem dat. Intussen kwamen mijn problemen van vroeger (die ik weg had gestopt) naar boven en had ik zelf ook steun nodig. Ondanks dat ik aan mezelf moest werken, bleef ik volledig voor hem gaan. Ik zette mijn eigen problemen aan de kant en deed alles vioor hem.
Intussen werd ik zelf depressiever en depressiever. Het is vaak bijna fout afgelopen. Hij steunde met alles op mij: hij zei bijvoorbeeld: ik heb je nodig, ik kan niet zonder je, als je bij me weg pleeg ik zelfmoord, je bent mijn enige, ik ga nooit bij je weg. Mijn doorzettingsvermogen ging boven alles. Omdat we elkaar in het weekend zagen, ging ik steeds minder met vriendinnen om, omdat iks teeds bij hem wou zijn. Na het eerste jaar ging het steeds slechter met me, ik had steun nodig van mijn vriendje. Die hij me neit kon geven. Ik stopte mijn verdriet weg maar telkens kwam het steeds weer boven. Ik wou vrolijk zijn en gelukkig, en dsamen dingen doen. Samen naar buiten, samen naar een pretpark, samen naar de sterren kijken, samen praten, samen dansen, samen gek doen, samen lachen. Hij wou niks. Vooral het praten miste ik ontzettend. Want juist hij begreep me zo goed. Hij wou alleen maar computeren en tv kijken en dat ik bij hem was. Dus als hij aan het computeren was zat ik maar op de bank. Daar werd ik natuurlijk niet vorlijker van.
Ik kreeg last van woedeaanvallen, werd agressiever, door alle woede van vroeger en dat ik niet gesteund werd terwijl ik alles voor hem opoffgerde, alles maakte me gek. Het ging dus slechter met ons. Intussen ging ik het huis uit, omda thet neit goed ging met mn moeder en ik. 3 weken geleden ging het echt niet meer. 2 depressieve mensen gaan dus echt niet samen, ontdekte ik wel. Ik dacht; ik wil dit niet meer, ik ga het uitmaken. Als we weer beter zijn kunnen we het weer proberen. Maar toen puntje bnij paaltje kwam kon ik het toch niet. We zouden eraan gaan werken.
Toen kwam hij het weekend erop naar mij toe. Het ging 2 dagen goed, hij zou een week bij me blijven (herfstvakantie). Maar steeds als ik ging slapen, ook toen we er nog aan werkten, zat hij tot 3 uur snachts achter de computer. Ik kwam erachter dat hij met een meisje chatte. Hij zwoer me dat er niks was, hij vond haar niet leuk, het was gewoon een vriendin.
Na 2 dagen zei hij dat hij erover had nagedacht (dat was ook nieuw, normaal stopt hij alles weg en alles wat je zegt stroomt langs hem heen, maargoed) en hij zei dat we beter vrienden konden blijven. Een last viel van me af. Ik dacht namelijk van: oh, als we vrienden zijn dan hoeven we de relatie problemen niet te hebben en komt het later wel goed als we beter zijn. Ik zei je bent toch niet verliefd op dat meisje? Neenee, hij zwoer het. De dag erna werd ik toch wel benieuwd en ik dacht, hij weet neit dat ik zijn chatlogs opsla (ja heel sneaky, ik ben nou eenmaal snel jaloers) ik moest dit gewoon weten. Normaal praatten ze op tibia, maar er stond 1 stukje tekst in zijn chatlog. Er stond in dat hij haar wou zoenen, door dr haar wou strelen, dat ze zijn hart overnam, blabla. Dit was in de tijd dat wij er nog aan werkten. En weetje wat het beste nog is? Hij kende haar 1 week, ze woont in Canada en hij kent haar via dat spelletje wat hij dus altijd speelt. Ik werd zo ongelofelijk woedend en ik huilde zo erg, mijn wereld stortte in. Ik had nog zoveel hoop, alles wat ik voor hem had gedaan flikkerde hij gewoon de sloot in. Hij zei als je me wilt slaan dan mag dat. Ik heb hem flink pijn gedaan, mijn hart was echt koud, leeg en gebroken gewoon. Ik kon het neit geloven dat dit gebeurde, ik had alles voor hem opgeoffert zowat. Hij liep naar de keuken en had een mes gepakt om zichzelf wat aan te doen, ik stopte hem nog net. Toen ik bedaard was heb ik hem geld geleend voor de trein wat hij toen niet had, en hij zei dat ik voor altijd in zijn hart zat en dat hij voor altijd van me zou houden.
Ik kon het niet geloven.. Ik heb mijn gevoelens naar hem gemailt en zei dat ik het wel begreep op de een of andere manier. Nu zit hij elke nacht nog op dat spelletje om met haar te praten. In haar site staat dat ze heel veel van hem houdt en dat soort onzin. Hij zegt dat hij haar MOET zien, hij gaat haar dus opzoeken. Maar ik denk dat hij zich verschuild in een nieuwe relatie, terwijl ik elke nacht mezelf in slaap huil kropt hij het op. Hij zei dat hij probeert niet meer om me te geven en niet aan me te denken. Ik denk om niks te voelen Ik probeer mezelf in te spreken dat ik teveel dingen aan hem miste. Maar ik zit nog zo vastgebonden aan hem gewoon, met alles wat ik doe of zeg denk ik altijd aan hem..
Ik denk dat ik op een gegeven moment inzag dat ik dingen anders wou, en niet mee rin zijn droomwereldje meeging.
Hij heeft het zelfs erover om te verhuizen naar Amerika, omdat hij dat "altijd al wou".. Ik weet niet wat ik mezelf moet zeggen of wat ik moet denken, want ik zou het nog echt van hem verwachten ook. Ik voel me echt zo vreselijk, waar heb ik dit aan verdient denk ik dan.. waarom..
Ik probeer mezelf op te pakken door een andere jongen voor te stellen die meer gemeen heeft qua interesses.. Maar aan de andere kant weet ik niet of Kevin ook zo is als hij niet depressief is.. Want we hebben heel veel mooie tijden gehad, zo ontzettend veel liefde voor elkaar.. we konden goed lachen, hij is zo ontzettend lief.. Iedereen die hem kent kan dat bevestigen.. Ik vraag mezelf af of hij nou een grote fout maakt, of juist de goeie keus maakt.. Want ik ken hem, hij zou met z'n droomhoofd zo naar Amerika verhuizen. Hij denkt echt dat hij van haar houdt.. Weet iemand wat advies of een goede raad ofzo.. Bedankt voor het lezen