Twee weken geleden heeft mn vriendin het na (exact!!!!) een half jaar uitgemaakt. Ze deed dat via sms, ongeveer in deze trant: "Ik heb er lang over gepiekerd enzo, maar het is toch echt uit. Ik zie je meer als een goede vriend". (Niet precies op die manier, maar het dekt de inhoud aardig). Ik kon mn ogen niet geloven..., ik heb me eerst eens flink in mn arm geknepen, of dit niet misschien een nachtmerrie was. Dit was voor mij een totale verrassing, die ik niet aan had zien komen. Ik kon het niet geloven en het heeft ook een tijdje geduurd voordat ik een antwoord terug kon sturen, ik heb haar gestuurd dat als ze zo met goede vrienden omgaat, ze maar beter iemand anders als goede vriend kon gaan zoeken. Ze woont namelijk maar 2 straten bij me vandaan, dus ze had of langs kunnen komen, of op zn minst kunnen bellen, maar ze "had geen tijd", want dr beste vriendin was jarig. Toch ben ik nog steeds gek op dr en ik mis haar ontzettend, het ergste is dat ik dr nog bijna elke dag zag.

Dat is nou gelukkig wel over, want voordat ik het ziekenhuis uit mag, ben ik wel weer een paar maanden verder, ben ik bang. Tja, ik zie dr nou niet meer, maar ik denk des te meer aan dr. Waarom heeft ze me gedumpt???? Trek ik zo'n vrouwen aan ofzo???? Heeft ze iemand anders???? Denkt ze nog wel eens aan me???? Zou ze al spijt hebben (ik hoop het wel, zou niet meer dan terecht zijn)???? Hoe heeft dit kunnen gebeuren???? Normaal ben ik niet gauw van slag, waarom dan nu wel???? Ligt het allemaal aan mij???? Nou ja, van dat soort vragen dus. Ik heb behoefte om dr te bellen of te smsen, alleen maar haar stem te horen..., ik weet dat dat het minst slimme is wat ik kan doen, maar ik dacht dat het ook de bedoeling was dat het steeds minder pijn ging doen, in plaats van steeds meer. Op het moment ben ik alleen maar verdrietig, moe en ik geloof ook bang. Ik lig hier maar in mn eentje....

Nou ja, het voelt nou wel iets beter, nou ik mn hart een beetje gelucht heb, ik zou nog wel meer willen zeggen, maar ik weet het allemaal niet zo goed onder woorden te brengen. Ik weet ook niet of het allemaal zo logisch is wat ik heb geschreven, volgens mij is het maar van de hak op de tak, maar ja het moet maar... Ik voel me eerlijk gezegd wel een beetje lullig, de meest van jullie hebben wel een echt verhaal, en dan kom ik hier een beetje tussendoor...

Nou ja, groetjes allemaal en bedankt voor het lezen (voor degene die die moeite willen doen in elk geval)