Waarom?
Het begon enkele weken geleden.Voor mij toch in elke geval.Ze had net onze dochter weggebracht en was nog gaan winkelen.Ze was hem toen toevallig tegengekomen , die gast uit haar cursus. Toen ze met onze dochter terug thuis kwam, vroeg ze of ze met hem iets mcht gaan drinken , daar hij problemen had. Het was 9 uur 's avonds , dus ik zei haar dat dat geen probleem was. Ze zou maar even wegblijven. Rond 1 uur 's nachts kwam ze thuis en zei me dat ze gans de tijd bij hem thuis had gezeten. Ik reageerde verkeerd en ben kwaad een uurtje gaan afkoelen. Terug thuis heb ik haar gesmeekt om nooit nog alleen naar hem thuis te gaan.Ik dacht dat ze beloofde dit nooit meer te doen.
Enkele dagen later had ik nog steeds het gevoel dat er iets fout zat tussen ons. Na mijn werk reed ik langs zijn woning en zag er haar wagen staan.Mijn wereld storte in.Ik heb er aangebeld en hij deed dadelijk open.Zij kwam enkele seconden later kijken. Beiden waren aangekleed , maar ...
Ik ben naar huis gereden en heb mijn vader gevraagd even op de kinderen te passen.Ik heb hem uitgelegd waarom en dat was misschien fout van mij.Missschien had ik het hem nog niet mogen zeggen. Zij is een half uurtje later thuis gekomen. Toen heb ik de volle laag gekregen.
Niet zij was in fout ,maar ik.Zij had niet gezegd dat ze naar hem ging om te praten ,daar ik dat niet kon verdragen. Praten was het enige dat ze gedaan hadden.
Met mij kon ze niet praten.De belofte die ze me gedaan had om niet meer alleen bij hem thuis te komen ,had ze me nooit gemaakt. Ik had dat verkeerd begrepen.
Met mij kon ze niet praten. Ze was al 15 jaar ongelukkig met mij. Ik had "nooit" iets goed gedaan voor haar. Had niet genoeg gepraat met haar , had niet genoeg geschenken gekocht , wel samen maar niet alleen zonder dat ze erbij was , had haar niet genoeg mee uitgenomen , de sex stelde "nooit" iets voor , had niet genoeg meegeholpen in het huishouden , had haar 15 jaar opgesloten , ...
Blijkbaar was haar leven met mij gedurende die 15 jaar een hel geweest , met "nooit" eens een goede dag.
De pijn die al de dingen die ze me verweet deed , vergeet ik nooit meer.
Sommige van de dingen die ze zei waren inderdaad gedeeltelijk juist , maar nu gaf ze me de indruk dat ik een monster was.
Als ik haar vroeg waarom ze vroeger nooit iets gezegd had hierover , zei ze me dat ze reeds enkele jaren gestopt was om die dingen te herhalen.Ik luisterde toch niet naar haar , dus had ze het maar opgegeven.
Enkel met hem kon ze praten.Hij had ook problemen , en hij begreep haar. Verder was er niets tussen hen.
Als ik haar vroeg om hem niet meer alleen te ontmoeten, zei ze dat ze dat niet kon beloven. Als ze moest kiezen tussen ons huwelijk en hem , dan koos ze voor hem.
Ik kon mijn oren niet geloven. 15 jaar van ons leven smeet ze zomaar weg. Ik zat te huilen , samen met de kinderen en ze bekeek me alsof we van een andere planeet kwamen, totaal onverschillig.
Ze wou niet weg bij mij , maar vroeg tijd. Hoeveel tijd wist ze niet. Ze was depressief en ongelukkig en moest eerst zichzelf vinden.
Ik had haar gevraagd om samen op therapie te gaan ,maar dat wou ze aanvankelijk niet, ze zou er zelf wel uitkomen. Ik wist dat ik dit niet alleen zou aankunnen en zij ook niet.
Uiteindelijk is zij dan toch op therapie gegaan en de derde sessie kon ik ook gaan. De therapeute zei me dat ik haar tijd moest geven,niet onder druk zetten en niet controleren.
15 jaar lang had ik haar geloofd, nooit maar enige seconde aan haar getwijfeld , en nu was mijn vertrouwen in haar weg. Ik heb haar toch gecontroleerd en weer had ze mijn vertrouwen beschaamd. Na de avondles was ze gaan eten met 3 vriendinnen. Ik vond uit dat "hij" ook is mee gaan eten en dat zij hem had uitgenodigd , hoewel het voor de verjaardag van één van de andere vrouwen was. Zij vond dat ze niets verkeerd had gedaan door dit voor mij te verzwijgen. Ze had me gezegd dat ze met de drie vrouwen was gaan eten en ik had haar niet gevraagd of "hij" was meegegaan , dus vond zij dat ze dit niet hoefde te zeggen.
Niettegenstaande dat ze altijd ontkend had iets voor hem te voelen , bekende ze aan een vriendin toch dat ze "gevoelens" had voor hem. Mij zag ze nog graag , maar ze was niet meer verliefd op mij. Als ik haar roeg of ze voor de kinderen bij mij bleef , of voor financiele redenen , of voor mij , zei ze nooit dat het voor mij was. Ze wou "nog niet" weg bij mij. Ze was "nog niet" zeker.
Ik zie haar nog ongelooflijk graag , maar mijn blindelings vertrouwen in haar is weg. Telkens ze weg knaagt het in mij en wil ik haar gaan controleren. Ik doe dit niet , maar het vreet me op.
Ik huil meermaals per dag , probeer het te verbergen voor haar en de kinderen. Ik slaap en eet bijna niet meer.
Ik moet wachten tot zij zichzelf gevonden heeft en weer gelukkig is , met of zonder mij. Ik moet proberen haar weer te vertrouwen. Ik hoop dat we er in slagen. Ik heb me nooit een toekomst zonder haar voorgesteld , maar nu ... Ik kan het me nog niet voorstellen.

Rudi