Ik mag het mezelf niet afvragen, dat weet ik. Met deze vraag kom je toch niet verder, het is nu eenmaal zo en ik moet er maar over heen zien te komen. Maar hoe....

Afgelopen week was het ineens over. Nou ja ineens, het liep niet lekker de laatste weken. En we wisten allebei dat het zo niet langer kon. We werden er allebei ongelukkig van. Ik heb zelf een paar weken geleden er ook over gedacht om het uit te maken, maar ik kon het niet, ik hield nog te vele van hem. En ik hoopte dat er snel een moment zou komen, waarop we konden praten en we het allemaal op zouden lossen. Maar helaas, ik heb gehoopt tot het moment dat ie de deur uit liep dat het goed kwam, maar er leek geen andere oplossing dan deze.

En achteraf denk ik hoe is het toch allemaal gekomen. We kenden elkaar niet, en zijn vanuit het niks zo in deze relatie gerold. En de eerste maanden waren we ook helemaal gelukkig en klikte het ook. En nu de laatste tijd ging het steeds slechter...en waarom. Zelf denk ik dat het komt omdat ik vanaf het begin van onze relatie al "verlatingsangst" heb gehad. Ja klinkt zo suf, maar ik kon er ook niks aan doen. Het was gewoon zo terwijl ik hem wel volledig vertrouwde en we gelukkig waren samen...ik denk dat ik dit over heb gehouden aan een vorige relatie. En dat het me in deze relatie alleen maar in de weg heeft gestaan. Want toen na de eerste heerlijke maanden we in een rustigere fase kwamen voelde ik minder bevestiging van zijn kant, terwijl dat niet eens echt zo was. Maar daardoor heb ik me alleen maar druk lopen maken en heb me min of meer afgesloten ofzo. Onze gesprekken werden steeds minder. Hier ging ik me weer druk over maken etc. En ik heb het gevoel dat we zo in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen. Met uiteindlijk resultaat dat we geen "goede" gesprekken meer hadden en op een gegeven moment crisis hadden om de kleinste dingen. Zijn argument om onze relatie dan ook echt te beeingingen was dan ook dat ie het gevoel had dat het niet meer klikte en we het nog wel leuk hadden samen, maar dat we ie niet het het vriend en vriending gevoel had. ja en ik had dat afgelopen weken hetzelfde. Maar ja hoe meer ik er over nadenk, lijkt het me ook logisch. Hoe kan je nu het gevoel hebben dat het klikt als je nergens over praat...dus dat verwijt maak ik mezelf de hele tijd. Ik weet ook niet wat nu de oorzaak is en wat het gevolg. Heeft hij dat gevoel gekregen omdat we niet praatten of hebben we niet gepraat omdat hij het gevoel had dat het niet meer klikte (en ik sowieso niet zo makkelijk praatte). Wist ik het maar.

Ik heb aan de ene kant nu een heel rustig gevoel en heb er een soort van vrede mee. Het gezeik wat we de laatste tijd hadden is weg. En ik heb gister nog een hele tijd met hem gebeld. We hebben toen zelfs een beter gesprek gehad dat in de afgelopen 2 weken. Hoe kan dat...omdat we nu allebei geen druk meer voelen en het toch over is? Ik niet meer bang hoef te zijn, omdat ik hem toch al kwijt ben...Het was zo wazig gisteren.
Aan de andere kant vraag ik me af of het wel goed is met hem te praten. Ik voel me zo verdrietig nu en wil het liefst dat ie bij me is en me een knuffel geeft en zegt dat het wel goed komt met mij. En dan hoeft op het moment niet eens de relatie goed te komen. Tuurlijk hoop ik wel dat het ooit goedkomt. Maar ik heb gelukkig niet de (wan)hoop dat het goedkomt (zeg maar dat je elke moment aangrijpt om het goed te laten komen en voor je zelf allemaal gelukkige scenario''s gaat zitten bedenken). Want ik weet dat ik daar helemaal aan kapot zou gaan. Hij heeft beloofd dat ie me volgende week weer een keer zal bellen, moet ik dat doen of moet ik afstand nemen. Ik weet het niet, ik kan met hem nu ineens best goed praten en het geeft een beter gevoel als ik het hier met hem over heb dan dat ik met mijn vriendinnen praat. Hij snapt tenminste precies hoe het zit.

Nou ja hetlucht in iedergeval heel erg op om hier mijn
verhaal te doen. Sorry als het een beetje warrig is. Ik ben het in ieder geval even kwijt.