had in mijn vorige blog verteld dat mijn ex zijn nieuwe vriendin laat overvliegen naar hem toe (hij loopt nu stage in het buitenland), terwijl ik in eerste instantie diegene zou zijn die daar naar toe zou komen....
sinds ik dat weet zit ik met zoveel gevoelens van boosheid, frustaties ed, dat ik niet weet wat er mee aanmoet! het enige wat ik kan denken is dat het nu helemaal vaststaat dat ik zo als oud vuil aan de kant ben gezet, hij nooit met mij heeft willen praten en me zo kon vervangen blijkbaar.... hij heeft me (door alles wat hij gedaan en gezegd heeft) zo gekwetst en zo het gevoel gegeven dat ik zo vervangbaar ben, dat ik blijkbaar dus niet veel waard ben voor iemand.
ik had altijd nog hoop dat we er wel uit konden komen samen, maar nu ik weet dat zij naar hem toe komt in het buitenland, weet ik ook van mezelf dat dat niet iets is wat ik zomaar kan vergeten! als hij in de toekomst alsnog bij mij weer aanklopt weet ik ook bij mezelf dat er nu echt teveel gebeurd is, en dat ik al die dingen altijd tussen ons in zal laten zitten! ik ben helemaal geen makkelijk persoon qua vertrouwen enzo, en zodra dat eenmaal geschaad is , is dat gewoon een heel groot punt bij mij! ik ben gewoon heel bang dat ik er altijd mee zal blijven zitten en dan hebben 'wij' gewoon geen kans! want voor een geode relatie moet er 100% vertrouwen zijn, en ik ga steeds minder geloven dat ik dat punt nog met hem kan bereiken, hoe graag ik dat ook zou willen! ik ben daar gewoon niet heel makkelijk in; ik zal denk ik nooit kunnen vergeten dat hij een ander heeft gehad en dat zij bij wijze van zo mijn plek daar in het buitenland heeft ingenomen, zonder dat hij ooit de moeite genomen heeft mij iets uit te leggen, of om mij antwoorden te geven en mij heel lang gewoon gebruikt heeft.....

ik weet wel dat ik hem heel erg het idee heb gegeven dat hij altijd terug kan komen als hij zich 'bedenkt' ! heb hem eigenlijk pas nog gemaild met adt ik altijd open zal blijven staan voor hem... maar ik ga nu steeds meer denken dat dat eigenlijk heel raar is, want dat zou wel weer heel makkelijk zijn voor hem! en hij doet al 6 maanden niks anders dan de makkelijkste weg kiezen, gewoon neit nadenken en gaan.... ik ben al 6 maanden achter hem aan het aanhobbelen en met alles wat ik doe denk ik nog steeds : wat zou hij ervan vinden/wat denkt hij ervan? terwijl hij gewoon iemand anders 'doet'.
hij zei nog voordat hij vertrok: we zien over een paar maanden wel (toen wist ik niet dat zij naar hem kwam), maar stel dat hij dan tot de conclusie komt dat hij toch mij wil, dan is dat wel heel makkelijk?
vooral omdat mijn verstand heel duidelijk zegt dat er gewoon teveel gebeurt is om samen een goede basis weer te krijgen

maar waarom past mijn gevoel dan niet bij mijn verstand? waarom weet ik het wel, maar voel ik het niet?
waarom denk ik nu aan wat er over een paar maanden zal gebeuren tussen ons? en dat ik hem zo weer zou toelaten in mijn leven, zonder iets te zeggen en wetende dat ik nog met heel veel gevoelens zit die vooral niet positief zijn! maar als hij niet wil praten, zal ik dan toch snel mezelf wegcijferen om het hem naar zijn zin te maken en dus constant bang zijn wanneer hij weer twijfels krijgt en weer vertrekt zonder iets te zeggen....
hij kiest altijd de makkelijkste weg, dus waarom zou ik nu dan denken dat hij over een paar maanden zijn nieuwe vriendin gedumpt heeft, nagedacht heeft en over alles kan en wil praten? waarom wil ik zo graag dat scenario zien gebeuren?

het is weer de 'waarom' vraag natuurlijk, maar vind het gewoon heel moeilijk om te gaan met al die gevoelens en ik kan er niks mee... wil ook geen contact voorlopig, dus kan ook geen boos mailtje meer sturen ofzo...
en waarom spreken verstand en gevoel elkaar zo tegen, en hoe ga je daarmee om?

kennen meer mensen deze gevoelens?

gr. isa