Lieve Noa,

Tijd voor een broodnodige 'wake-up call'. Wat je momenteel nodig hebt is een grote plens koud water in je gezichtje om je te dwingen te ontwaken. Je hebt denk ik lang genoeg liggen snoozen & slaapwandelen en dat is behoorlijk zonde omdat je leven aan je voorbijtrekt.

De indruk die ik krijg na het lezen van je verhaal, is dat je een jaar nádat het is uitgegaan, nog steeds niet het afscheid hebt kunnen (of willen) integreren in het verleden--daar waar het namelijk thuishoort. Het lijkt er sterk op dat je het afscheid in het 'nu', nog steeds met je meesleept; elke dag opnieuw. Je leeft in je verleden. Het is bijna alsof je bent blijven steken in één van de fases van het verwerkingsproces en nooit bent toegekomen aan de laatste fase, namelijk acceptatie.

Even voor de duidelijkheid de verschillende fases in rouwverwerking, waarbij het overigens heel normaal is dat je een onbepaalde periode lang in min of meerdere mate zal schommelen tussen de fases onderling:

• schok
• wanhoop & depressie
• (on-)(gerichte) woede
• schuld/spijtgevoelens
• acceptatie

Als ik zo vrij mag zijn om jouw verhaal aan bovenstaand rijtje te koppelen, lijkt het erop dat je bent blijven hangen tussen 'schok' en 'wanhoop/depressie'. In die fase ben je namelijk enorm ontvankelijk voor emoties die jouw acties sterk kunnen beinvloeden: sms-overload, stalk-gedrag. Het niet kunnen 'loslaten', of beter: weigeren om het los te laten.

Mijn vraag is: wat heeft dit gedrag je tot nu toe opgeleverd? En wat levert het je nu nog op, inmiddels één jaar verder?

Mag het nu inmiddels niet al meer dan duidelijk zijn geworden dat het 'finito' is tussen jullie? Zoals je zelf al schrijft, komen alle pogingen tot contact alleen van jouw kant. Zegt dat je al niet genoeg? Hij is er overduidelijk 'klaar mee' (want neem van mij aan, dat het afgelopen jaar er écht anders voor jou, en jullie, had uitgezien als hij er 'niet klaar mee was geweest') --en zijn sporadische reacties kunnen heel goed voortkomen uit een soort van 'medelijden' die hij nu voor je voelt, waardoor hij toch 'mild' blijft omdat hij het je niet nóg moeilijker wilt maken. Maar zijn antwoord heb je al: "het is over, finito, klaar, Noa, na een jaar moet het je toch écht duidelijk zijn geworden dat ik niet meer terug kom".

Daarbij valt mij nog iets op in je verhaal: De Valkuil Van de Idealisatie. Je spreekt over hem in termen als 'perfect', 'de ideale jongen'. Je verheerlijkt hem en daardoor blijf je sterk met hem verbonden, aan hem gebonden--en daarmee met handen en voeten vastgebonden in je eigen leven dat momenteel gewoonweg stilstaat.

Idealisatie & Verheerlijking, het is als die mooigevormde, gepedicuurde voet tussen die deur die daardoor maar niet dicht wil. Terwijl, om verder te komen in je eigen leven, in je eigen verwerking, Noa, die verdomde voet ertussen uit moet. Desnoods door die deur er een fiks aantal keren tegenaan te rammen om die voet er dan maar tussenuit te breken. Iemand die een relatie verbreekt, zij het op een redelijke manier, of op de meest brute manier, zij het met duidelijk gearticuleerde redenen of zonder redenen: feit blijft dat Het Ideaal daar stopt. Uit=gebroken.

En een breekpunt, daar is het zwak. En waar het zwak is, dat stukje heeft altijd extra aandacht nodig, zelfs als het weer in elkaar wordt gezet. Natuurlijk kunnen we het hebben over uitzonderingen, en over dat mooie zinnetje 'liefde is loslaten'--maar dan denk ik meteen aan dat andere zinnetje 'love conquers all' en dus fuck it.

In Het Ideaal, wanneer de band sterk & oprecht is en vol liefde en bereidwilligheid, die band breekt niet, zelfs niet als externe factoren druk uitoefenen op die band. Als het wél breekt is er duidelijk iets aan de hand; dan was de liefde alleen kennelijk toch niet genoeg. Als een relatie wordt opgegeven, dan zal het doel van die opoffering belangrijker zijn dan wat wordt achtergelaten.

En dan ook nog dit: stalken, smeken, bedelen, claimen en alle vormen waarin je iemand's enkels vastgrijpt om die persoon in je leven te behouden, werken altijd averechts. Als je eenmaal die rol hebt aangenomen, kost het je dubbel zoveel moeite om dat weer uit te wissen. En waarschijnlijk zal je gewoonweg altijd op die manier door die ander worden herinnert--wat sowieso een eventueel 'opnieuw beginnen' uitsluit.

Wanneer je de vraag stelt: 'wat moet ik doen?!', hoop ik dat je bereid bent het pijnlijke antwoord dat daarop volgt, tot je te nemen. Want het enige antwoord dat ik je kan geven is: leer erkennen en accepteren dat het over is. Kijk terug op het afgelopen jaar, en kijk goed naar alles dat is gebeurd. Er zijn redenen waarom het uit is gegaan; zelfs 'geen reden' is al een reden. Al je pogingen die werkelijk niets hebben opgeleverd om hem weer terug in je leven te krijgen, wederom een antwoord dat het 'voorbij' is, dat je het achter je moet leren laten. Stop ermee om al je hoop te richten op de sporadische kleine details die jou doen laten geloven dat 'er nog een kansje is'. Het is een luchtbel, en zit alleen in jouw hoofdje.

"Accepteren" lijkt dan iets te zijn dat je één keer moet doen en dan heb je het gehad. Dat is niet zo. Acceptatie is een voortdurend proces. Het heeft weinig zin om te hopen op het moment "dat je het geaccepteerd hebt". Acceptatie is geen kwestie van zelfstandige naamwoorden. Accepteren is een werk-woord.

Door hem nog steeds op een voetstuk te plaatsen, blijft je zicht op andere dingen gemaskeerd. Zijn gestalte ontneemt je namelijk het zicht. Hoe kan je in hemelsnaam een stap verder zetten, als je hem steeds voor je neer blijft zetten?

Het is mij duidelijk dat hij inmiddels allang zijn leven weer heeft opgepakt en stappen verder is. Waarom jij dan niet? Wordt het niet eens tijd dat je je eigen leven gaat omarmen?