Hoi Eeffie,

Ik zxou ook wel eens een kijkje willen nemen in het brein van zo'n wegloper of wegloopster, en mss dat het meestal mannen zijn, in mijn geval was het toch echt een vrouw die dit nodig vond.
Het is gecompliceerd allemaal maar ik denk dat je in elk geval het volgende zou kunnen zeggen:

Of ze hebben al langer onvrede en dat niet of onvoldoende gecommuniceerd (waarom? Tja...)
Of ze hebben het er in meer of mindere mate wel over gehad maar niet aangegeven dat het zo kort aan kwam. Of ze hebben grotendeels onbewust (weggedrukt of zo) onvrede of angst gehad en worden zich het in ene bewust. Of ze worden verliefd en dat dan al dan niet in combinatie met een van voorgaande mogelijkheden.

Die van mij werd verliefd. Er viel niets meer te bespreken zei ze, liet me nog vijf weken bungelen zodat ze zeker wist dat ze kon overstappen en ze was weg. Nog wel enigzins gecommuniceerd, hoe schraal ook. Kreeg eerst nog eens een hele waslijst met onvrede-puntjes van der maar enkel mailsd later was het dan eigenlijk toch vooral die verliefdheid die het gevoel van ware liefde bij der opriep???!!! Echt ik weet zeker dat ze dat gevoel bij mij ook heeft gehad maar ja....
Ze heeft ook nog eens gezegd dat ze niet wegging voor meer liefde, nou ja zeg... Later kreeg ik nog eens een mail van der waaruit bleek dat ze zich er toch behoorllijk rot onder voelde en dat het een schaduw over haar dagen wierp, het besef dat ze mij in zo'n groot verdriet had gestort, ze had behoorlijk last van schuldgevoelens maar tegelijkertijd zei ze dat ze zich nergens voor hoefde te schamen??! Dat het geen niemendalletjes-verliefdheid was. Ach Eeffie, ik begin naar het punt toe te groeien dat het me allemaal niets meer uitmaakt behalve dan dat ik het godvergeten waardeloos vind dat mensen zo kunnen omspringen met de liefde, die liefde die uiteindelijk toch het enige echt waardevolle is wat er bestaat voor een mens in dit aardse tranendal. Ik begrijp niet dat zoveel mensen niet inzien/voelen dat liefde zoveel meer is. Dat ook het gevoel van verantwoording en zorg nu juist mede de liefde maken tot wat ie is. Zie een moeder en haar kind. Het is niet dat je jezelf niet kunt losmaken van eenn ander mar doe het verdomme dan met respect en gevoel. Niet dat het dan niet verdrietig zal zijn voor degene die achterblijft en voor wie het niet hoeft maar het kan net het verschil zijn tussen een trauma en gewoon een hele hoop verdriet. Die van mij zei op enig moment: het gaat om mijn geluk. Zeker, maar toch..

Liefs Peter

Ik snap sommige mensen ook niet dat ze zoiets ff niet aangeven op tijd zodat je erop kan voorbereiden op zijn minst of in ieder geval weet wat er aan de hand is. Ik blijf dit gedrag erg laf vinden eigenlijk. Alsof ze de controntatie niet aandurven en geen lef hebben om zoiets tijdig te melden. Ze lopen rond met hun twijfels, doen er geen ene moer aan en dan ineens is het uit! Het lijkt erop dat ze niet eens wat aan de relatie willen doen terwijl ze twijfels hebben en geven veels te snel op, want als ie dit niet met je bespreekt, dan kun je zelf ook weinig aan doen of veranderen.

Ik voelde mij voor de gek gehouden, omdat mijn ex zijn twijfels heel erg goed wist achter te houden en ik dacht dat ik hem goed kende Boy, I was wrong!! Wat heb ik dat fout ingeschat. Achteraf gezien, waren er wel hier en daar kleine hints, maar was veels te goed van vertrouwen... Maar ja, als ik weer een nieuwe vent tegen kom, dan wil ik het niet laten verpesten door de ervaring van mijn ex.

Liefs