Ik weet niet waar ik moet beginnen, jullie zullen vast denken daar gaat weer de zoveelste liefdesverhaal..
Ieder liefde heeft zn eigen verhaal bij deze doe ik de mijne.

Het begon helemaal in 1998 toen ik een jaar of 12 op de middelbare school zat. Daar leerde ik hem kennen.
Hij was totaal niet aantrekkelijk of mooi om te zeggen, en als tiener was dat toen wel een beetje belangrijk. Gezien ik nogal een mooie meisje was. En op mooie jongens viel. Hij probeerde zo vaak mn vriend te zijn, smeekte mij, maar tevergeefs is het niet gelukt.
Na ongeveer 1 jaar met hem te hebben gespeeld van welles nietes verhaal heb ik gezegd ja we hebben nu verkering. Hij was zo blij en ik vond het spannend. Dus hier begon het allemaal ermee.
We zaten 3 jaar samen in dezelfde klas in dezelfde bank. Hij was nogal een slaapkop en kwam welles te laat. Mn hart ging tekeer als hij niet kwam opdagen, bleef naar de deur staren de hele tijd. De les was op dat moment niet belangrijk meer.
Voor mij was dat een bevestiging dat ik inderdaad nooit had gedacht maar integendeel echt een oprecht verliefd op was.

We deden alles samen, kletsten, leren lopen, praten, denken noem het maar op. Iedere zaterdag kwam hij bij mij thuis.
Bij de bibliotheek was onze ontmoetingsplek, hij kwam door storm en wind met de fiets wat behoorlijke afstand was 1 uur fietsen om samen met mij de zaterdag door te brengen. Behalve op zondag want dan ging hij pannenkoeken bakken in een restaurant. Onze standaard ritueel was gebak halen en een film huren om thuis te kijken.

Ik kon bij hem alles kwijt, hij was mijn maatje, mijn liefde, mijn alles. Ook waren we voor elkaar de eerste in b..d.
Ik was altijd zeer opgewonden van hem, hij gaf me liefde, vreugde en soms kadootjes. (we hadden toen geen bugel we waren nog tenslotte kinderen). Zoals een bloemetje op mijn fietsbel. Of een ketting en daarna kwam hij met een ring. Hij was heel attend en behulpzaam en vriendelijk. Kan eigenlijk bijna geen negatiefs zeggen over hem.

Totdat er een dag kwam dat hij moest verhuizen met zijn familie. De afstand was groot, ik in het noorden en hij in het zuiden.
Ik was er kapot, heb dagenlang achter elkaar gehuild, zoveel dat er zelfs geen tranen meer over waren. Mijn hart brak, hij was heel erg verdrietig over maar gaf me moed door te zeggen dat wij contact zouden blijven houden.
Dat hebben we ook gedaan, hij schreef me en ik hem ook (heel veel).

Na 1 jaar begon hij zich anders te gedragen, kwam niet de teflon, schreef niet meer. En toen begreep ik het niet van waarom?
Waarom? wat was de reden? we hadden het zo goed, we zouden altijd bij elkaar blijven dat hadden we elkaar beloofd. Wat ging er mis? Die antwoorden kreeg ik niet, mn brieven kreeg ik niet beantwoord terug.

Ik was boos, pisnijdig en kwaad als weet ik wat. Toen dacht ik bij mezelf ok, ik ga ook maar verder kijken waar ik terecht kom.
(ook zonder hem)
Na een paar maanden kwam ik iemand tegen in de bus. Ik was nogal heel luidruchtig samen met mijn beste vriendin in de bus op weg naar school. We lachten heel wat uit, bij haar kon ik ook alles kwijt. We zijn nu nog steeds hele goede vriendinnen na zoveel jaar vriendschap.
Op een dag kwam deze man op mij af. Best een aantrekkelijke man, vriendelijk een landgenoot van mij en kon ook goed met hem praten. Niet snel daarna waren ik en hij een stel geworden. In mijn gedachten was ik mijn ex nog steeds niet vergeten, maar ik moest verder zei ik tegen mezelf. Want dat heeft hij zeker ook gedaan, waarom ik niet?

Om het verhaal een beetje snel samen te vatten, zodat jullie het ook niet te langdradig gaan vinden. Ben ik nu zn 10 jaar samen met deze man, hebben 2 kinderen van 7 en 1,5.

Maar, maar na 1 jaartje nadat het uit was tussen mij een mijn ex, ben ik ook plotseling verhuisd naar de stad van mijn ex. Dit kwam door mn vader die hier werk had gevonden. Eigelijk baalde ik een beetje omdat ik dacht als hij het niet uit had gemaakt waren we nog steeds samen.
Dus ben ik hem heel vaak tegen het lijf gelopen. in de winkel, op straat, in de bus, in de stad.. echt raar vond ik dat. Geen van deze keer hebben we ooit een woord gewisseld met elkaar.

Todat ik een bericht kreeg in mn hyves account, daar had ik een foto van mn zoontje geplaats. Had hij een bericht geplaatst van " wat een mooi kindje, de ogen heeft hij van zijn moeder, blabla ik wens je het beste, van een hele goed ouwe vriend."

Mn hart ging tekeer, niet te geloven. Dacht waarom heeft hij de moeite genomen om mij op te zoeken en zeker nog te schijven. Wat moet ik hiermee??
Niet lang daarna, werkte ik bij een telecomunicatiebedrijf, ik dacht zal ik maar een poging wagen om het te vinden.. en ja hoor, hij was klant. Nou, ik belde hem op, goedemiddag met die en die van die en die...spreek ik met meneer...
ja, zegt hij, ik zei.. klopt dat u sinds kort bent verhuisd en u nieuwe adres heeft opgegeven bij ons? ja zegt hij.. daarna zegt hij ben jij ... (naam) ik was ff stil, ja zeg ook wat toevallig, nou zeg en toen gingen we ff kletsen aan de tel. Hij zei het zou leuke zijn als we wat zouden drinken om wat bij te praten

Zo gezegd zo gedaan, Ik ging bij hem thuis om wat te drinken, in het openbaar durfde ik niet omdat ik bang was dat iemand mij zou zien met hem, en dat mijn man achter zo komen.
Nou, blabla toen zei hij, ik vind het heel erg hoe het is gegaan en het spijt mij. Vervolgens zei die ik ben je ook niet vergeten, en had zelfs na 7 jaar nog steeds mn brieven bewaard in een ouden schoenen doos. Zelfs nog een oude schrift van mij van school.
Toen dacht ik waarom bewaar je iets zo lang terwijl je mij aan de kant hebt gezet?
Toen probeerde hij nog een poging om mij te kussen, ik weet niet meer of wel is gebeurd ik was zo gespannen van alles.

Na een maand of 2 a 3 ben ik weer bij hem gegaan, om zn woning te feliciteren. Eenmaal binnen na een kop koffie was hij helemaal mij aan het kussen en versieren.. daarna kwam het ander (dat had ik niet verwacht) dat alleen dat zoals bij de vorige keer zou blijven bij praten. niet dus.

Ben daarna weggegaan, ik had schuldgevoelens tegenover mn man, daarna ook weer niet, omdat hij toch mijn eerste grote liefde was.
Ik heb hem toen niet meer gebeld en hij mij ook niet. Nu zijn wij 3 jaar verder en ik denk dag en nacht aan hem.
Tussen mijn man en mij liep het al jaren niet echt lekker, veel ruzies, bedrog enz.. maar je raakt in je relatie kwijt en ziet de uitgang niet meer. Sinds kort 6 mnd woon ik nu alleen samen met mijn 2 kinderen apart.

Inmiddels is mij ex ook pas getrouwd. Maar waarom krijg ik hem niet uit mijn hart? Waarom zocht hij contact met mij op?
waarom bewaarde hij mijn brieven na zo veel jaren terwijl we geen contant meer hadden?

ik weet het niet meer, eerlijk gezegd..

nogmaals bedankt voor het lezen van mijn verhaal, misschien ziet iemand hier gelijkenis en kan mij enig advies bij brengen..